«Θα μάς πει κάποιος: Αυτά ισχύουν για τους μοναχούς. Εμάς τους πιστούς τί έχει να μάς διδάξει αυτός ο Άγιος; Η άσκηση είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο τόσο για τον ίδιο τον εαυτό του όσο και για τις διανθρώπινες σχέσεις του. Άσκηση στη συγκράτηση των ενστίκτων μας. Άσκηση στη φιλία, όταν υπάρχουν συγκρούσεις, εντάσεις και δυσαρέσκειες. Άσκηση στον γάμο για να υπάρχει αμοιβαία ανοχή αλλά και πιστότητα. Άσκηση στη χρήση του χρόνου μας με τη σωστή αξιοποίησή του. Επιλέγουμε το πιο ουσιώδες και θυσιάζουμε το δευτερεύον. Άσκηση και στη σχέση μας με τον Θεό, όταν τα πάθη και οι δοκιμασίες μάς προκαλούν λογισμούς απιστίας και απόγνωσης.

Ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται την μοναξιά. Αν δούμε με ρεαλισμό τον άγιο που εορτάζουμε, και το γεγονός ότι πέρασε την ζωή μέσα σε ένα σπήλαιο, και μόνο να το σκεφτούμε μάς καταλαμβάνει πανικός. Μπορεί να είμαστε ανάμεσα σε πλήθος, αλλά να νιώθουμε μόνοι. Αισθανόμαστε μόνοι όταν μάς εγκαταλείπουν οι άνθρωποί μας, τα παιδιά μας, ή πεθαίνοντας κάποιος δικός μας άνθρωπος. Επίσης, όταν δεν ανταποκρίνονται στην αγάπη μας ή όταν παραβαίνουμε κάτι και αισθανόμαστε ενοχές. Είμαστε και πάλι μόνοι. Και τέλος, μπροστά στο μυστήριο του θανάτου, αισθανόμαστε απόλυτα μόνοι, χωρίς κάποια ανθρώπινη βοήθεια. Κι όλα αυτά μάς οδηγούν στην αναζήτηση της πληρότητας από άλλα μέσα, εξαρτήσεις, ασύδοτη σαρκικότητα κ.λ.π. Μόνο στη μοναξιά θα συνειδητοποιήσουμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. «Τὸ θεῖον σιγῇ βιοῦται».

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας έγινε λιτανεία περιμετρικά του ναού και παρατέθηκε δεξίωση.