Στον ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά στο Συνοικισμό Κόκκινες Στροβόλου, τέλεσε την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας Κύπρου Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Χρυσόστομος, όπου ανέγνωσε τη Β΄ Στάση των Χαιρετισμών.

Στον λόγο που απηύθυνε προς το εκκλησιαζόμενο ποίμνιο, ερμήνευσε τον στίχο «Χαῖρε Παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον».

Συγκεκριμένα, ανέφερε τα εξής: «Ο υμνογράφος, αγαπητοί μου αδελφοί, απευθυνόμενος προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την χαρακτηρίζει ως «παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον».

Και πράγματι, έτσι είναι, διότι με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου πραγματοποιείται το κοσμοσωτήριο έργο του

Υιού και Λόγου του Θεού, με τη θεία ενσάρκωση.

Ο παράδεισος είναι λαχτάρα κάθε ανθρώπινης ψυχής. Η ευτυχία, η γαλήνη και η αιώνια χαρά είναι βαθύτατοι πόθοι κάθε ανθρώπου.

Δεν μπορούσε όμως να πραγματοποιηθεί ο μεγάλος αυτός πόθος προ Χρίστου. Ο άνθρωπος αναζητούσε τον Θεό ευθύς μετά την έξοδο του από τον παράδεισο της τρυφής. Περιπλανήθηκε σ’ όλα τα είδη της αμαρτίας, βρέθηκε μέσα στο βάθος της οδύνης, των θλίψεων και των αναστεναγμών, αλλά η ψυχή ως προερχομένη από τον Θεό, αναζητώντας τον Θεό, προσπάθησε να στηριχτεί σε κάτι πιο πάνω από αυτήν.

Όμως το στήριγμα που βρήκε και γενικά τα στηρίγματα δια μέσου των αιώνων ήσαν δημιουργήματα της σκέψης των ανθρώπων, γι’ αυτό έχουμε την ειδωλολατρία, την πολυθεΐα και μέσα στις θεότητες πού δημιούργησαν έβαλαν και τις ανθρώπινες αδυναμίες, έτσι ώστε να μην ελέγχονται για τα διάφορα πάθη και τίς αδυναμίες της ζωής. Αλλά η ανθρώπινη ψυχή δεν έμεινε ικανοποιημένη, αναζητούσε τον Θεό χωρίς να μπορεί να τον ανακαλύψει.

Έτσι, με τον ερχομό του Υιού και Λόγου του Θεού εγκαινιάζεται μία νέα εποχή, μία νέα κτίση. Και ο Κύριός μας με το παράδειγμα Του, με τον ερχομό Του, αλλά και με τις θαυμαστές ενέργειές Του άνοιξε την πόρτα του παραδείσου.

Προσέφερε τον εαυτό Του θυσία, «λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Όποιος πιστεύει, λοιπόν, στον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα της ψυχής του και πιστεύει στην σταυρική θυσία και την ανάσταση Του, αυτός ο άνθρωπος ανοίγει τον δρόμο για τον παράδεισο.

Με αυτό τον τρόπο, η Υπεραγία Θεοτόκος, η όποια προσέφερε την γαστέρα Της κι έγινε «πλατυτέρα των ουρανών» και κυοφόρησε τον Υιό και Λόγο του Θεού, έγινε η αίτια να ανοιγούν οι θύρες του παραδείσου. Δέχτηκε οικειοθελώς να γίνει μητέρα του Θεού.

Παρ’ όλο που η λογική αντιδρούσε και η Παναγία μας απόρησε και ρώτησε, «πώς είναι δυνατόν να αποκτήσω παιδί χωρίς άνδρα», τότε ο άγγελος απάντησε: «Τὸ γὰρ ἐν σοὶ ἐκ πνεύματος ἁγίου ἐστί». Κι έτσι η Παναγία μας απάντησε: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου».

Αυτή η συγκατάθεση, λοιπόν, δίνει στον υμνογράφο την έμπνευση και αναφωνεί: «Χαῖρε παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον».

Μπορεί, επομένως, να μπει ο κάθε άνθρωπος στον παράδεισο· και ξεκινάει ο παράδεισος από εδώ, από τον συνεχή αγώνα και από την βεβαιότητα της παρουσίας του Θεού και της αγάπης Του για την σωτηρία του ανθρώπου.

Όταν, λοιπόν, έχουμε αυτά υπ’ όψιν, τότε η πορεία μας σ’ αυτόν τον δρόμο της ζωής, τον δρόμο των εμποδίων, των πειρασμών, των δυσκολιών, του πόνου και της θλίψεως, θα πραγματοποιείται με το να στηριζόμαστε συνεχώς, στο πρόσωπο της Παναγίας μας, για να έχουμε καλή πνευματική σταδιοδρομία σ’ αυτή την ζωή, αλλά και ν’ ανοίγουμε την πόρτα του παραδείσου.

Από εδώ ξεκινάει ό παράδεισος και η Παναγία μας είναι αυτή που μάς ανοίγει τις πόρτες του παραδείσου.

Ας αγωνιστούμε όλοι μαζί, αλλά και να παρακαλούμε την Υπεραγία Θεοτόκο λέγοντας κι εμείς με όλη την συναίσθηση και με όλη την αγάπη το «Χαῖρε παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον».