“Ακόμα ένας αδόκιμος όρος προστέθηκε την περασμένη βδομάδα στη μακρά λίστα των σχεδίων που αφορούν στην λύση του Κυπριακού. Μετά από την τελευταία πρόγνωση ότι εθνικά τσουνάμια θα χτυπήσουν πολύ σύντομα το κέντρο της διεθνούς πολιτικής σκηνής που λέγεται Κύπρος, έπεσε στο τραπέζι ακόμη ένας όρος που αφορά στην πολύπλοκη πλέον λύση του Κυπριακού προβλήματος – αυτός της χαλαρής ομοσπονδίας.

Χωρίς καμιά καθυστέρηση αλλά και χωρίς καν να εξηγηθεί τι περιλαμβάνει ο όρος αυτός βγήκαν στο σεργιάνι οι οπαδοί τις γνωστής ομάδας του “λύση να ‘ ναι και όπως να ‘ ναι”. Η προσπάθεια και πάλι γνωστή. Να μας πείσουν για την αναγκαιότητα να βρεθεί άμεσα, τώρα, χθες κάποια λύση. Αυτή την φορά η λύση άλλαξε και όνομα μάλιστα και πήρε το όνoμα της χαλαρής ομοσπονδίας, που μετά τις τόσες αλλαγές που έγιναν στα διάφορα σχέδια είναι να διερωτάται κανείς κατά πόσο αντιλαμβάνεται πλέον ο κόσμος για ποιο πράγμα συζητάμε. Και ξεκίνησαν και πάλι τα με τα γνωστά αδιέξοδα ερωτήματα τους να βομβαρδίζουν τον κόσμο. Και τι θα γίνει αν καταρρεύσει ένας δεύτερος γύρος συνομιλιών; Και τι θα γίνει αν ο διεθνής παράγοντας δεν ασχοληθεί ξανά με το θέμα μας; Και τι θα γίνει αν κλείσει για πάντα το παράθυρο τις λύσης;

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι η ώρα που ο εκάστοτε ηγέτης ενός λαού έχει την υποχρέωση να βγει μπροστά και να πει εντίμως και χωρίς να τρομάζει στις διάφορες απειλές ότι αυτή μπορεί δήθεν να είναι η τελευταία ευκαιρία, την πραγματική αλήθεια στο λαό. Να του πει δηλαδή, ότι αυτή την δεδομένη στιγμή τα σχέδια λύσης που ετοιμάζονται να μας πλασάρουν δεν ικανοποιούν έστω και τα στοιχειώδη που επιζητεί η δική μας πλευρά. Με τα σημερινά δεδομένα και τη στρατηγική που ακολουθείται εδώ και 10 χρόνια, δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική για να καταλήξουμε σε μια αξιοπρεπή και βιώσιμη λύση, η οποία να αντέχει στον χρόνο.

Κάτι τέτοιο έπραξε στο παρελθόν ένας άλλος Πρόεδρος. Που ενώ βαλλόταν από παντού, που ενώ τον πίεζαν ασταμάτητα σε διεθνές επίπεδο για να υποχωρήσει και να δεχτεί απαράδεκτες προτάσεις, αυτός δεν λύγισε. Δεν γονάτισε και καθοδήγησε ως όφειλε τον λαό και τη χώρα του. Τα περί τελευταίας ευκαιρίας που όλοι τον προειδοποιούσαν, δεν τον φόβισαν και δεν τον παρέσυραν να αποδεχτεί μια εντελώς λανθασμένη λύση που θα δέσμευε για πάντα ένα ολόκληρο λαό.

Η στάση αυτή του τότε Προέδρου, αλλά κυρίως του λαού που τον πίστεψε και τον στήριξε, είναι ο μόνος λόγος που αυτή η μικρή και ασήμαντη δημοκρατία είναι σήμερα εδώ. Είναι εδώ και μπορεί σήμερα να κάθεται ισότιμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να συνομιλεί. Μπορεί να μην είναι η πιο δυνατή εκ των δύο συνομιλητών και μπορεί να μην λαμβάνεται πάντοτε υπόψη. Αλλά συνεχίζει να είναι η μία εκ των δύο η οποία χρειάζεται να συναινέσει για να γίνει εφικτή η οποιαδήποτε λύση.

Αντρέας Καλός

Αντιπρόεδρος ΔΗ.ΚΟ Πάφου”