“Φοβάμαι μαμά….
Οι φωνές και τα ουρλιαχτά που ακούω με τρομάζουν… Το κλάμα των υπόλοιπων παιδιών μου τρυπάει τα αυτιά… Τόσοι πολλοί άνθρωποι να τρέχουν πανικόβλητοι… Αλλά δεν ξέρουν που πάνε.. Απλά τρέχουν !!
Φοβάμαι μαμά….
Ο ουρανός είναι μαύρος και εγώ δεν μπορώ να δω απολύτως τίποτα.. Τρέχουμε… Μα που πηγαίνουμε μαμα; Όλοι οι δρόμοι μου φαίνονται αδιέξοδο!
Φοβάμαι μαμά….
Με δυσκολία αναπνέω πλέον αφού τα μαύρα σύννεφα μας έχουν σκεπάσει και μας… Ο βήχας με πνίγει…
Θυμάσαι όταν αρρώστησα μαμά και ο βήχας με έπνιγε; Και ο πυρετός μου έκαιγε το σώμα; Μου κράταγες το χερακι και μου έλεγες ότι όλα θα πάνε καλά!! Και είχες δίκαιο!!
Γιατί πάντα έχεις δίκαιο μαμά!!! Έγινα καλά… Και ο πυρετός έφυγε.. Το κορμί μου δεν καιγόταν πλέον.. Εσύ με έκανες καλά μαμά… Τώρα μου λες ότι όλα θα πάνε καλά.. Όμως τώρα είναι αλλιώς…
Πονάω μαμά….
Νιώθω το κορμάκι μου να καίγεται σαν να με έχει ο ήλιος αγκαλιά…
Πονάω μαμά….
Όπως ξέρω ότι πονάς και συ αλλά δεν με άφησες στιγμή από την αγκαλιά σου… Μου λες ότι όλα θα παν καλά… Μου χαμογελάς.. Εγώ όμως βλέπω ζωγραφισμένο τον τρόμο στα μάτια σου μαμά…
Πονάω μαμά…
Το πύρινο μαστίγιο συνεχίζει να μας χτυπά όλο και πιο συχνά, όλο και πιο δυνατά…
Συγχώρα με μαμά…
Τώρα πια δεν σε πιστεύω… Το ξέρω ότι τα πράγματα δεν είναι καλά..
Συγχωρα με μαμά….
Δεν μπορώ να σε σώσω από όλο αυτό… Νόμιζα ότι θα ήμουν ο φύλακας άγγελος σου και πάντα θα σε προστάτευα.. Αλλά αυτό είναι αδύνατο πλέον .. Δεν μπορώ να φύγω τις φλόγες από τα μαλλάκια σου μαμά…
Συγχώρα με μαμά…
Δεν μπορώ άλλο να το παλέψω αυτό… Είναι πιο δυνατό από εμένα.. Είμαι μικρό παιδί.. Και δε θα μου δοθεί η ευκαιρία να χαρώ ξανά τον ήλιο, να παίξω με το σκύλο μας, να μεγαλώσω!!!
Σε αγαπώ μαμά…
Δεν ξέρω ποιοί μας το έκαναν αυτό.. Δεν ξέρω για ποιο λόγο μας το έκαναν αυτό.. Είμαι ακόμα μικρός για να γνωρίζω από αυτά…
Σε αγαπώ μαμά…
Για κάθε φωτιά που έσβησες μέχρι τώρα από το κορμάκι μου… Για κάθε φιλί που μου έδινες… Για κάθε δική σου αγκαλιά που έσβηνε το κλάμα μου…
Σε αγαπώ μαμά…
Επειδή ακόμα και τώρα δεν με άφησες λεπτό από την αγκαλιά σου… Οι φλόγες δεν εμπόδισαν τα μπράτσα σου να απαλύνουν τον δικό μου πόνο…
Αντίο μαμά…
Και να ξέρεις ότι καμία πυρκαγιά δε θα μας χωρίσει πότε εμάς… Στην αγκαλιά σου μπήκα μόλις γεννήθηκα, στην αγκαλιά σου φεύγω από τη ζωή…
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΜΑΜΑ!!!”
Αυτό το κείμενο κάνει εδώ και λίγες ώρες το γύρο του διαδικτύου… Ένα κείμενο που προκαλεί ανατριχίλα. Ένα κείμενο που σου προκαλεί δάκρυα, απελπισία, άσχημες εικόνες. Ένα κείμενο που περιγράφει απόλυτα τις τελευταίες ώρες ενός παιδιού από εκείνα που βρέθηκαν απανθρακωμένα αγκαλιά με τις μητέρες τους.
Οι τελευταίες στιγμές μιας ψυχής που ήρθε για λίγο σε αυτό τον κόσμο. Δεν πρόλαβε να χαρεί, να παίξει, να μεγαλώσει γιατί κάποιοι αποφάσισαν να κόψουν πρόωρα το νήμα της ζωής του.
Κρατάτε γερά… Η Κύπρος είναι στο πλευρό σας!!
