Την παραγωγή της φετινής όπερας ανέλαβε ο Ιταλικός Οργανισμός C.I.A.L.M. – Teatro Lirico Italiano σε συνεργασία με το Θέατρο Ventidio Basso Ascoli Piceno και τη συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας Κύπρου, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ιταλός Lev Pugliese.

Σε γραπτό του σημείωμα, ο σκηνοθέτης αναφέρει πως από το πρώτο άκουσμα και προσεκτικό ανάγνωσμα του αριστουργήματος του Rossini, ένιωσε την ανάγκη να μεταφέρει τα χαοτικά γεγονότα της ξεχωριστής αυτής μέρας για τον Figaro και τους συντρόφους του, σε ένα περιβάλλον το οποίο θα μπορούσε να βοηθήσει το λιμπρέτο και τη μουσική να βρουν διέξοδο.

Επισημαίνει επίσης πως έχει επικεντρωθεί στη μουσική και ως εκ τούτου στον συνθέτη της, χωρίς βέβαια να αφαιρέσει οτιδήποτε από την τολμηρή και συναρπαστική εξέλιξη της πλοκής του έργου.

Ο Rossini, προστίθεται στην ανακοίνωση, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Παρίσι, ως ένας “bon vivant”, και είναι εύκολο να τον φανταστούμε ως τακτικό επισκέπτη των ιστορικών “Café Chantant”, που εμφανίστηκαν πρώτα στο Παρίσι προς το τέλος του 18ου αιώνα και μέχρι το ντεμπούτο του Κουρέα της Σεβίλλης στη Ρώμη, στο θέατρο Argentina το 1816, είχαν ήδη αποκτήσει κοινωνική και πολιτιστική σημασία, ενώ συνάμα επεκτάθηκαν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Από τα “Cafés” στον «Κουρέα» υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης της όπερας, η απόσταση είναι μικρή: το καφέ-θέατρο, το καμαρίνι της Rosina, η αίθουσα για πρόβες και το έργο ξεκινά! Οπότε, σε μια εποχή ακριβώς πριν την Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία, σε μια μυστηριώδη, γοητευτική και ήρεμη Σεβίλλη που φέρνει στην μνήμη τους υπέροχους πίνακες του Fourny.

Η έντονη ανάμνηση της εικόνας του Rossini, πάνω στην οποία έχει βασιστεί η έμπνευση του σκηνικού δεν μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη, επισημαίνει ο Lev Pugliese, δεδομένου ότι φέτος είναι η 150η επέτειος του θανάτου του μεγάλου συνθέτη από την Πέζαρο.

Αναφερόμενος στην πλατεία του Μεσαιωνικού Κάστρου της Πάφου, όπου θα ανέβει η όπερα, επισημαίνει ότι η τοποθεσία προσφέρει τη δυνατότητα για περεταίρω ενίσχυση του ήδη εντυπωσιακού σκηνικού.

Η ημι-ελλειπτική διαρρύθμιση των σκηνικών, προσθέτει ο σκηνοθέτης, επιτρέπει στο ακροατήριο να εκτιμήσει το σκηνικό επί του συνόλου και να συνδέσει ακόμα περισσότερο τους διαφορετικούς χώρους του λιμπρέτου με την αλληλουχία των γεγονότων, σχεδόν όπως ένα κουκλόσπιτο, όπου το κάθε δωμάτιο είναι στην πραγματικότητα πλήρως ορατό και κατοικήσιμο από κοινού από τους διαφορετικούς και διάφορους χαρακτήρες του λιμπρέτου.