Τελέστηκε την Κυριακή 10 Ιουνίου στον Ι. Ν. Γεννήσεως του Χριστού στην Τάλα, από τον Αρχιεπίσκοπον Χρυσόστομο, το ιερό μνημόσυνο του αειμνήστου πατρός του.

Χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βρυούλων κ. Παντελεήμων, ο οποίος βρίσκεται από χθες στο νησί μας ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη θρονική εορτή της Εκκλησίας της Κύπρου επί τη μνήμη του αγίου ενδόξου Αποστόλου Βαρνάβα.

Στο Ιερό Βήμα παρευρίσκονταν συνευχόμενοι ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων, ο οποίος μάλιστα κήρυξε και τον Θείο Λόγο.

Ο Σεβασμιώτατος, με τη δεινότητα του λόγου που τον χαρακτηρίζει, πήρε αφορμή από την φράση του αποστολικού αναγνώσματος : “Δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν ” ( Ρωμ. β,10 ). Ενώ ” θλίψις καὶ στενοχωρία ” περιμένει κάθε ψυχή ανθρώπου, που εργάζεται το κακό ( Ρωμ. β, 9 ), τονίζει ο Απ. Παύλος στους Ρωμαίους.

Όμως η καθημερινή πείρα, είπε ο Σεβασμιώτατος, λέγει ότι πράγματι, όσοι κάνουν το κακό, εάν δεν είναι πορωμένοι, νοιώθουν μια εσωτερική ταραχή. Είναι τα αισθήματα ενοχής, που μπορεί να τα συμπιέζουν, να τα “απωθούν” στο υποσυνείδητο, όμως παρά ταύτα αυτά μπορεί να προκαλούν ψυχολογικά προβλήματα. Ενώ όποιος κάνει το αγαθόν, ο άνθρωπος του Θεού, έχει ειρήνη στην ψυχή του.

Αλλά η ” δόξα και η τιμή ” σπάνια αποδίδονται σ’ αυτόν. Πολλάκις δρέπει την αχαριστία ή την παραγνώριση και τον παραμερισμό. Και μάλιστα λέγει η Αγ. Γραφή ότι “πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, διωχθήσονται”. Και προχωρεί ακόμα περισσότερο : “Πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ γόητες (απατεώνες) προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον πλανῶντες καὶ πλανώμενοι ” ( Β Τιμόθ. γ, 12-13 ).

Εδώ βλέπουμε μια αντίφαση. Άνθρωποι του Θεού να δοκιμάζουν παραγνώριση και κατατρεγμούς και άνθρωποι πονηροί να προκόπτουν. Τι συμβαίνει; “Τί ὅτι ὁδὸς ἀσεβῶν εὐοδοῦται;” ερωτά και ο Προφήτης (Ησαϊα 12, 1). Αυτή η προκοπή των αμαρτωλών είναι φαινομενική και πρόσκαιρη, παροδική και μάταια. Σήμερα σε ανεβάζει ψηλά και αύριο σε ρίχνει στα τάρταρα. Ενώ η δόξα και τιμή, των ανθρώπων του Θεού, αργεί, ίσως, αλλά πάντως έρχεται. Γι ‘αυτό μας παραγγέλλει ο Απόστολος: ” το δε καλόν ποιοῦντες μὴ ἐκκακῶμεν ” ( Γάλ. στ, 9 ).

Οι άνθρωποι, βέβαια, δυσανασχετούμε γιατί βλέπουμε ότι οι άνθρωποι του Θεού δοκιμάζουν πολλές φορές σ’ αυτή την ζωή την πικρία της παραγνωρίσεως. Όμως η προκοπή η φαινομενική των κακών, μοιάζει με τα επιπλέοντα στην θάλασσα σκουπίδια.

Ενώ οι άνθρωποι του Θεού είναι τα κρυμμένα μαργαριτάρια ,που βρίσκονται στο βυθό. Προσκολλημένοι στα όστρακα των αρχών τους, που δεν τις προδίδουν. Και αυτά τα μαργαριτάρια κάποτε, έστω και αργά, τα ανακαλύπτουν οι άνθρωποι και τα βγάζουν εν τιμή στην επιφάνεια.

Και αν αυτό δεν γίνει από τους ανθρώπους, θα γίνει μια μέρα από τον Θεό. Και ερωτάται τι θέλουμε να είμαστε επιπλέοντα σκουπίδια ή κρυμμένα, έστω, μαργαριτάρια; Ας διαλέξουμε.

Προ της Απολύσεως ο Μακαριώτατος, συμπαραστατούμενος από τους δύο αρχιερείς, τέλεσε το Μνημόσυνο του αειμνήστου πατρός του και άλλων συγγενών του.

Επίσης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βρυούλων προχείρισε σε αναγνώστη τον επίτροπο του Ιερού Ναού κ. Μιχαήλ Μακρή, ένα ιδιαίτερα θρησκευόμενο Αστυνομικό από την Τάλα της Πάφου.