Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής / Υπερκινητικότητας αποτελεί μια συχνή νευροαναπτυξιακή διαταραχή, η οποία επηρεάζει αρκετά παιδιά.

Χαρακτηρίζεται από πρότυπα κυρίως απροσεξίας, υπερκινητικότητας καθώς και παρορμητικότητας.

Παράλληλα η ΔΕΠΥ επηρεάζει την ικανότητα ενός παιδιού να μαθαίνει, να αλληλεπιδρά κοινωνικά και να διαχειρίζεται τον τρόπο συμπεριφοράς του. Τα σημεία ενδεχομένως να περιλαμβάνουν δυσκολία στην συγκέντρωση και υπερκινητικότητα. Συχνά λέγεται ότι τα παιδιά με ΔΕΠΥ είναι απλώς τεμπέλικα ή ότι η στάση τους είναι απότοκο κακή ανατροφής. Αυτό φυσικά δεν ισχύει. Τουναντίον η ΔΕΠΥ είναι μια βιολογική κατάσταση που επηρεάζει το σύστημα αυτοδιαχείρισης του εγκεφάλου και απαιτεί κατανόηση και κατάλληλη διαχείριση.

Τι μπορούν να κάνουν γονείς και εκπαιδευτικοί;

Διευκολύνετε την επικοινωνία:

Μοιραστείτε το προφίλ με τους δασκάλους του παιδιού σας και το προσωπικό του σχολείου για να τους βοηθήσετε να κατανοήσουν τις ανάγκες του παιδιού σας και πώς να το υποστηρίξουν καλύτερα.

Αναπτύξτε συνήθειες μελέτης:

Χρησιμοποιήστε το προφίλ για να βοηθήσετε το παιδί σας να αναπτύξει αποτελεσματικές συνήθειες μελέτης και οργανωτικές δεξιότητες. Για παράδειγμα, αν το παιδί σας είναι οπτικός μαθητής, χρησιμοποιήστε σημειώσεις με χρωματική κωδικοποίηση ή οπτικά χρονοδιαγράμματα.

Προτιμώμενα στυλ μάθησης:

Κατανοήστε πώς το παιδί σας μαθαίνει καλύτερα. Μπορεί να προτιμά τις πρακτικές δραστηριότητες, τα οπτικά βοηθήματα ή τις ακουστικές οδηγίες.

Κοινωνικές δεξιότητες και αλληλεπιδράσεις:

Επισημάνετε τις κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού σας, καθώς και τυχόν δυσκολίες που μπορεί να έχει σε κοινωνικές καταστάσεις, όπως δυσκολία να εναλλάσσεται ή να διατηρεί φιλίες.

Τέλος, δεδομένου ότι ένα παιδί με ΔΕΠΥ διατηρεί την προσοχή του σε ένα θέμα για πολύ λιγότερο χρόνο, συγκριτικά με άλλα παιδιά, θα πρέπει να προβλέπονται συχνά και μικρά διαλείμματα, κατά τη διάρκεια της μελέτης του. Τα διαλείμματα σκοπό έχουν την εκτόνωση της ενέργειας του παιδιού (ιδιαίτερα μάλιστα αν συνυπάρχει Υπερκινητικότητα), αλλά και την «αποσυμπίεση» του ώστε να συνεχίσει το έργο του. Όταν λοιπόν, το παιδί αρχίζει να μην νιώθει ικανό να συγκεντρωθεί, είναι απαραίτητο το διάλειμμα, για να επιστρέφει στη μελέτη, πιο συγκεντρωμένο.

Κλείνοντας, οι γονείς οφείλουν να επιβραβεύουν καθημερινά παιδί για την προσπάθειά του, σκεπτόμενοι πως ένας μαθητής με τη διαταραχή αυτή, χρειάζεται να καταβάλλει πολύ περισσότερη προσπάθεια για το καθημερινό του διάβασμα. Καλό είναι να δείχνουν υπομονή, να μην θυμώνουν με το παιδί και να μην το τιμωρούν, καθώς δεν ευθύνεται το ίδιο για τη «δύσκολη» συμπεριφορά του, αλλά η διαταραχή. Με την κατάλληλη οργάνωση και ενίσχυση του παιδιού, μπορεί να καταφέρει και να βιώσει και αυτό την επιτυχία.

Δρ Κατερίνα Τρύφωνος

Καθηγήτρια Φιλολογίας