Του Γιαννάκη Λ.Ομήρου

Πρώην Προέδρου της Βουλής

Των Αντιπροσώπων

Είχαμε λοιπόν τις εκλογές για ανάδειξη των νέων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Εδώ. Στην Κύπρο. Χώρα μέλος της Ε.Ε από το 2004. Που μάλιστα όπως συνηθίζουμε να λέμε «υπήρξε το μεγαλύτερο επίτευγμα Κύπρου και Ελλάδας μετά την καταστροφή του 1974».

Και το μέγα ερώτημα είναι. Σε αυτές τις εκλογές και την προεκλογική εκστρατεία που προηγήθηκε, αντιλήφθηκε κανένας ότι το διακύβευμα αυτών των εκλογών ήταν το παρόν και το μέλλον της Ε.Ε;

Ο διάλογος – που δεν υπήρξε – επικεντρώθηκε στα μεγάλα προβλήματα της Ευρώπης;

Στα κορυφαία θέματα της εξωτερικής πολιτικής για την Ε.Ε;Στους πολέμους στην Ουκρανία και στην Γάζα; Στην ανάγκη οικοδόμησης μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής, πολιτικής ασφάλειας και άμυνας; Στην ανάγκη αυτονόμησης της Ευρώπης από την κηδεμονία των Η.Π.Α; Στον τερματισμό του ολέθριου φαινομένου οι περίφημες αγορές να επιβάλλουν τις αποφάσεις στο πολιτικό προσωπικό και στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και κοινοβούλια, κάτι που οδήγησε στην φοβερή οικονομική κρίση και τα μνημόνια στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου;

Συζητήθηκαν μήπως πολιτικές για γεφύρωση του χάσματος μεταξύ πλούσιου βορρά και φτωχού Νότου; Ή μήπως συζητήθηκε πως αποτυπώνεται η πολύφερνη λέξη «αλληλεγγύη» στην διαχείριση των Βρυξελλών απέναντι στα δεκάδες εκατομμύρια δυσπραγούντων Ευρωπαίων πολιτών;

Άραγε, γιατί έμεινε στα αζήτητα η θηριώδης γραφειοκρατία των Βρυξελλών, οι ηγεμονικοί μισθοί των αξιωματούχων της Ε.Ε, αλλά και τα εντεινόμενα σκάνδαλα διαφθοράς;

Και γιατί το υπαρξιακό πρόβλημα της Ευρώπης, που εγκυμονεί η άνοδος της ακροδεξιάς, απουσίασε εκκωφαντικά από την προεκλογική ατζέντα, πλην επιφανειακών προσεγγίσεων και  ανέξοδων αφορισμών; Με αμνησία του γεγονότος ότι η Ε.Ε οικοδομήθηκε στις στάχτες του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου στον οποίο οδήγησε η μεσαλλοδοξία, ο ολοκληρωτισμός και η παραφροσύνη των τότε ακροδεξιών; Είναι με θλίψη που είμαστε υποχρεωμένοι να διαπιστώσουμε ότι η συμπεριφορά, ο πολιτικός λόγος και τα επιχειρήματα στην προεκλογική περίοδο εξέπεμπαν ένα ανυπόφορο επαρχιωτισμό.

Που σε τίποτε δεν θύμιζε ότι η Κύπρος είναι  η χώρα – μέλος της Ε.Ε εδώ και μια εικοσαετία. Μάλιστα πολλοί μιλούσαν για την Ευρώπη ως να είναι τρίτοι, ως να είναι ξένοι. Εμείς και η Ευρώπη!

Αυτή η πρωτοφανής και ασύγγνωστη ένδεια σοβαρού πολιτικού λόγου και η απόσταση από τα μεγάλα Ευρωπαϊκά ζητήματα οδηγούσε, φυσιολογικά, τους πολίτες σε μια στάση παθητικών παρατηρητών, αμέτοχων με το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Αλλά αν δεν αποφασίσουμε, επιτέλους, ότι είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες, κοινωνοί  και μέτοχοι σε ένα πρωτοποριακό εγχείρημα συνένωσης κρατών και λαών, που όπως προσφυώς είπε ο Ζακ Ντελορ «υπήρξε το μεγαλύτερο επίτευγμα της ιστορίας σε καιρό ειρήνης»,, πως θα αγαπήσουμε την Ευρώπη σαν δική μας υπόθεση; Πως θα μπορέσουμε να συνεισφέρουμε στην καλύτερη Ευρώπη, την πιο δίκαιη, πιο κοινωνικά ευαίσθητη, κοντά στους λαούς και τα προβλήματα των πολιτών;

Δυστυχώς αν οι Ευρωεκλογές ήταν κάποιο διαγώνισμα, κάποιες εξετάσεις, κάποια δοκιμασία ικανοτήτων – test ability – ένα είναι βέβαιο. Θα  μέναμε ανεξεταστέοι!

Σημ: Περίσσεψαν οι βαρύγδουπες αναλύσεις, οι αφορισμοί ακόμα και η επίρριψη ευθυνών στους εκλογείς – πολίτες για το φαινόμενο Φειδίας Παναγιώτου.

Η αμηχανία και η φοβία που εξέπεμψε το πολιτικό προσωπικό είναι η καλύτερη εξήγηση για τον απρόσμενο θρίαμβο του Φειδία.