«Η πολιτεία μας έχει αναγνωρίσει», αναφέρει στο taxidromos24.com ο Πρόεδρος της Επιτροπής Παθόντων και Αναπήρων Πολέμου Πάφου, κ. Τηλέμαχος Ιωαννίδης.
Σε ένα βαρύ κλίμα, με θύμισες από τα γεγονότα του 64, αλλά και τους ήρωες των τότε γεγονότων, αλλά και του πολέμου του 1974, πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη με τον Πρόεδρο της Επιτροπής Παθόντων και Αναπήρων Πολέμου Πάφου, κ. Τηλέμαχο Ιωαννίδη.
Ο κ. Ιωαννίδης μίλησε στο taxidromos24.com για τους επιζώντες, τόσο των γεγονότων του 1964, όσο και του πολέμου του 1974, χαρακτηρίζοντας του ως αφανείς ήρωες, με την πολιτεία να αναγνωρίζει το έργο τους και με τους ίδιους να νιώθουν περήφανοι για τα ιδανικά για τα οποία πολέμησαν, μεταλαμπαδεύοντας τις δικές τους εμπειρίες σε εμάς τους νεότερους.
Με δάκρυα στα μάτια, ο κ. Ιωαννίδης μας ανέφερε το σκοπό της επιτροπής Παθόντων και Αναπήρων Πολέμου, το ρόλο της πολιτείας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, ενώ μας άνοιξε την καρδιά του, μιλώντας μας για το δικό του τραυματισμό το 1964, αλλά και για τον αδερφό του, ο οποίος «χάθηκε» με άλλους συναγωνιστές του, στο πεδίο της μάχης, μόλις στα 18 του χρόνια.
Πότε ιδρύθηκε η Επιτροπή Παθόντων και Αναπήρων Πολέμου και ποιος ο σκοπός της;
Η επιτροπή ιδρύθηκε το 1965, μετά τα γεγονότα του 1964 με σκοπό να βοηθήσει τους τότε παθόντες και τραυματίες της Κύπρου. Όταν λέμε τότε, εννοούμε τις μάχες του 1963-64, με την επιτροπή τον καιρό εκείνο να καλύπτει αυτή την περίοδο. Ακολούθως, μετά το 1974, ο ρόλος της επιτροπής επεκτάθηκε και στους παθόντες και αναπήρους της Τουρκικής Εισβολής, οι οποίοι πολέμησαν κατά του Αττίλα.
Πόσα μέλη αριθμεί η Επιτροπή Παθόντων και Αναπήρων Πολέμου;
Η επιτροπή αριθμεί πολλά μέλη. Μαζί με τους ανάπηρους πολέμου του 1974, με την κάθε Επαρχία να έχει τη δική της τοπική επιτροπή. Βεβαίως, υπάρχει και η κεντρική επιτροπή στη Λευκωσία, με την οποία είμαστε σε επικοινωνία ανελλιπώς. Παρόλα αυτά, αξίζει να σημειώσουμε, ότι η παγκύπρια Επιτροπή Παθόντων και Αναπήρων Πολέμου δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα, ούτε πολιτεύεται. Ήταν και είναι ανεξάρτητη και υπεράνω κομμάτων.
Υπάρχουν πολλοί που πολέμησαν και τραυματίστηκαν, οι οποίοι υποφέρουν από αναπηρία. Θεωρείτε ότι η πολιτεία επέδειξε το ανάλογο ενδιαφέρον για αυτούς τους ανθρώπους; Ποιο το σχόλιο σας;
Βεβαίως. Όλοι οι ανάπηροι του 1963 – 64, αλλά και του 1974, όσοι είναι πραγματικά ανάπηροι πολέμου, παίρνουν μια σύνταξη αναπηρίας από την κυβέρνηση. Το εν λόγω βοήθημα παίρνουν τόσο οι ανάπηροι πολέμου, όσο και οι γονείς πεσόντων.Όλες οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν στηρίξει την επιτροπή μας. Είναι δίπλα στους ανάπηρους πολέμου. Δεν έχουμε παράπονο.
Επί ευκαιρίας, όμως, θα ήθελα να ευχαριστήσω την νυν κυβέρνηση, αλλά και τους διοργανωτές της εκδήλωσης προς τιμή των αγωνιστών του 1963-64 και 1974 στη Λευκωσία. Ήταν κάτι το οποίο οφείλαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις να το πράξουν. Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε στο παρελθόν, με τη νυν κυβέρνηση να μας τιμά με την εν λόγω εκδήλωση. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει για τους συναγωνιστές μου και εμείς την ευχαριστούμε.
Όσον αφορά το επίδομα υπάρχουν κάποια κριτήρια;
Ναι. Είναι ανάλογη με τη μορφή και το βαθμό αναπηρίας κάθε αγωνιστή. Έτσι, ο καθένας παίρνει και τον ανάλογο «μισθό», αν μπορούμε να τον αποκαλέσουμε έτσι, για να μπορεί να ζήσει. Αυτό που πρέπει να τονίζουμε είναι ότι κανένας μας δεν πήγε να πολεμήσει για τα λεφτά ή για να κερδίσει θέσεις. Εμείς πολεμήσαμε για κάποια ιδανικά, για την πατρίδα μας. Όταν πολεμούσαμε δε σκεφτόμαστε ότι αυτό πρέπει να μας το «ξεπληρώσει» η κυβέρνηση.
Για να το ξεκαθαρίσουμε, ανάπηροι πολέμου είναι όσοι έχουν τραυματιστεί και έχουν εισαχθεί σε νοσοκομεία, έτυχαν θεραπείας, πήραν χαρτιά και πιστοποιητικά από γιατρούς. Κάποιος, ο οποίος δεν είναι ανάπηρος πολέμου, δεν μπορεί να πάρει τη σύνταξη, αφού δεν έχει τα πιστοποιητικά.
Οι ανάπηροι πολέμου συμμετέχουν πλέον στις παρελάσεις; Ήταν ένα πάγιο αίτημα σας για πολλά χρόνια…
Είχαμε επικοινωνήσει με το Υπουργείο Άμυνας όπως οι ανάπηροι πολέμου συμμετέχουν στις παρελάσεις, με την απόφαση να έχει παρθεί εδώ και καιρό. Έτσι, ως ανάπηροι πολέμου συμμετέχουμε, πλέον, στις παρελάσεις.
Εσείς πώς τραυματιστήκατε;
Εγώ τραυματίστηκα το 1964 και επειδή η κατάσταση μου ήταν άσχημη, ο τότε Υπουργός Εσωτερικών, Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με έστειλε στο στρατιωτικό νοσοκομείο στην Ελλάδα, όπου έμεινα για αρκετό διάστημα. Στην Κύπρο ήρθα στις 6 Αυγούστου 1964. Στις 8 Αυγούστου «έχασα» τον αδελφό μου στη μάχη των Κοκκίνων από βόμβες Ναπάλ, μαζί με τους υπόλοιπους 7- 8 συναγωνιστές του από το Πολέμι της Πάφου. Ο αδερφός μου πέθανε στα 18 του χρόνια του, περιστατικό που μου έχει «τραυματίσει» για πάντα. Αυτό, όμως, που ξέρω είναι ότι όσοι έχασαν τη ζωή τους για την πατρίδα έχουν κερδίσει μια θέση στο πάνθεο των Αθανάτων. Έμειναν στην ιστορία και αυτή είναι η δόξα και η τιμή για αυτούς, με την πολιτεία να τους μνημονεύει εσαεί.
Ποιο είναι το μήνυμα σας προς αυτούς που δε γνωρίζουν την ύπαρξη της επιτροπής σας;
Αυτοί που δε γνωρίζουν την Επιτροπή μας πρέπει να έρθουν σε επαφή μαζί μας. Το τηλέφωνο μου είναι 99 699003 για οποιαδήποτε προβλήματα ή πληροφορίες που ίσως χρειάζονται.
Ένα μήνυμα για τους συναγωνιστές σας, τους τραυματίες πολέμου…
Τι να πω για τους συναγωνιστές μου; Να μιλήσω για αυτούς που χάθηκαν στα πεδία των μαχών; Να πω για όσους επέζησαν και είναι πραγματικά ανάπηροι; Να σας φέρω ως παράδειγμα το φίλο μου τον Παντελή από την περιοχή Αμμοχώστου, ο οποίος έχασε και τα δύο κάτω άκρα του, το Μιχάλη Ιορδάνους από την Πέγεια, ο οποίος έχασε το πόδι του, το Χρυσόστομο Ιωάννου από το Πολέμι, που έχασε σχεδόν ολόκληρο το πρόσωπο του, αφού κάηκε από τις βόμβες. Τι να πρωτοπώ για αυτούς τους ανθρώπους και ποιο να πρωτοθυμηθώ; Εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα τους, σε αυτούς και στις οικογένειες τους, αφού ότι προσφέραμε, το προσφέραμε για την πατρίδα μας και χαλάλι!
Κόσμος πρέπει να ξέρει ότι πολεμήσαμε για ένα ιδανικό, άσχετα αν αυτό το ιδανικό, το οποίο πιστεύαμε, υλοποιήθηκε ή όχι.
