Μισός σχεδόν αιώνας από την εθνική ταπείνωση του 1974, με την κυπριακή κοινωνία να παραπαίει, να βρίσκεται σε σύγχυση και να αδιαφορεί για το μέλλον της ημικατεχόμενης πατρίδας.
Οι ευθύνες των κυβερνήσεων ασήκωτες, του πολιτικού προσωπικού επίσης και εξηγούμαι με παράδειγμα από την αρχαία γραμματεία. Στην αρχαία τραγωδία υπάρχει το έγκλημα, η απόκλιση από το θείο και τον νόμο, γραπτό ή άγραφο, αλλά στον επίλογο επέρχεται η κάθαρση.
Μετά το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος της 15ης του Ιούλη και της τουρκικής εισβολής της 20ης Ιουλίου του 1974, κάθαρση δεν υπήρξε, ανάληψη ευθύνης δεν υπήρξε, ούτε λογοδοσία, ούτε αυτοκριτική αλλά κυρίως καμία τιμωρία.
Στην πορεία συντελέστηκαν και άλλα εγκλήματα όπως του χρηματιστηρίου, η τραγωδία της Ήλιος, το Μαρί, το κούρεμα των καταθετών, τα χρυσά διαβατήρια, που έκαναν εκατομμυριούχους πολλούς ημέτερους εν μία νυκτί και πάλιν υπήρξε ατιμωρησία.
Αυτά και άλλα πολλά, που η καταγραφή τους θα έκανε μακροσκελές το παρόν κείμενο οδήγησαν την κοινωνία μας στο θλιβερό σημείο, στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα.
Η σήψη και η διαφθορά, που έχουν διαβρώσει το σύνολο των θεσμών και των θεσμικών αξιωματούχων, η ημετεροκρατία, η κομματική ζωή και οι όροι με τους οποίους λειτουργεί και διεξάγεται, όλα αυτά οδηγούν στην κοινωνική σήψη και παρακμή, αφού όπως πολύ σοφά έχει τοποθετηθεί ο Λαός το ψάρι βρωμά από το κεφάλι.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να κάνω αναφορά στη νεολαία μας, την οποία η κοινωνία προσεγγίζει αφοριστικά με διάφορους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω, από την επαφή μου με τη μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία ότι τα νέα παιδιά κάνουν σωστή αυτοψία στην κοινωνία, γνωρίζουν και τα απασχολούν όλα τα προβλήματα και οι παθογένειες της κοινωνίας μας, πλην όμως θεωρούν ματαιοπονία την όποια δράση – αντίδραση και σ΄ αυτό ακεραία την ευθύνη έχουμε όλοι μας.
Σε τι είδους κοινωνία προορίζουμε να ζήσουν, να εργαστούν, να δημιουργήσουν?
Όλοι ανεξαιρέτως τους αποδίδουμε το μέλλον, το μέλλον όμως εγκυμονείται στο παρόν και η παρούσα κατάσταση είναι αποκαρδιωτική έως καταθλιπτική.
Πρέπει επιτέλους να αναλάβουμε άπαντες το μερίδιο της προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης, που μας αναλογεί και να δράσουμε με τρόπους, που θα ανατρέπουν τη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα, να αξιώσουμε τη δημόσια λογοδοσία από αυτούς, που διαχειρίζονται τη δημόσια ζωή, ανοχή σε κανένα, όποιος και αν είναι, όποιο και αν είναι το πολιτικό, δημόσιο, κοινωνικοοικονομικό αφήγημά του. Να χαράξουμε μια νέα πορεία αν θέλουμε να μην θρηνήσουμε και πάλι επί των ερειπίων.
Αυτό είναι το χρέος ενώπιόν μας σήμερα, χρέος έναντι όλων αυτών που θυσιάστηκαν για αυτόν τον τόπο, αυτό είναι το χρέος μας έναντι των προγόνων, έναντι στις νέες γενιές, αλλά και έναντι του καλού εαυτού μας, για να μην έρθουν ξανά άλλες επέτειοι Εθνικής Ταπείνωσης….
Της Ερμίνας Μάη
