Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από τον ατομικισμό και την αποξένωση κάποιες μορφές προβάλλονται σαν αστέρια που αναδεικνύουν πραγματικά το κοινωνικό πρόσωπο της Κύπρου. O λόγος για τον Χριστόδουλο Βασιλείου που δεν πτοήθηκε από τις δυσκολίες της ζωής που συνάντησε από μικρό παιδί, που προσπάθησε, βάδισε τις ανηφοριές, γίνεται δάσκαλος, και συμβάλει στην δημιουργία σχολείων. Όνειρο του είπε ήταν να γίνει δάσκαλος και να διδάσκει στα παιδιά και στα ορφανά .
Η κρίση αξιών δεν τον άγγιξε ενώ περιγράφει την ζωή του ως οδύσσεια. Το ταξίδι της ζωής του μας ταξιδεύει και εμάς στα χρόνια τα δύσκολα , στα χρόνια των κόπων αλλά και της εντιμότητας για τον αγώνα της επιβίωσης. Είναι από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Παγκυπρίου Συνδέσμου για την Καταπολέμηση της μάστιγας της πείνας όπου υπήρχε αντιπρόεδρος μέχρι την αφυπηρέτηση του από την εκπαίδευση , της διοργάνωσης αιμοδοσιών αλλά και της δημιουργίας της Τεχνικής και Ξενοδοχειακής Σχολής στην Πόλη Χρυσοχούς. H αγάπη του για τα γράμματα μεγάλη, ενώ ο κύριος Χριστόδουλος απέδειξε πως είχε υπομονή και επιμονή και έτσι πορεύτηκε.
Ο αγώνας του αποτελεί πηγή έμπνευσης ενώ και ενημέρωση για τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των νέων της τότε εποχής
Ο Χριστόδουλος Βασιλείου γεννήθηκε το 1929 στην Χλώρακα σήμερα είναι 94 ετών. Ορφάνεψε στην ηλικία των 13 χρόνων. Θύμησες επώδυνες .
Το 1941 με το ξεκίνημα του Β παγκοσμίου πολέμου αρχίζει να φοιτά στο Γυμνάσιο της Πάφου. Ορφάνια και φτώχεια μαζί αλλά και αγάπη μεγάλη για την μάθηση. Όπως ο ίδιος ανέφερε διάβαζε κάτω από το φως της λάμπας που φώτιζε τους δρόμους, Καταφέρνει να σταθεί όρθιος παλεύοντας όμως μια ζωή . Το 1947 αποφοιτά από το Γυμνάσιο και υπηρετεί για 2,5 χρόνια στο Κυπριακό σύνταγμα προς το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου. Από το 1952 – 1954 φοίτησε στο διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου.
Από το 1954- 1961 εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος στη Γιόλου, Πόλης Χρυσοχούς και στο Προδρόμι.
Σ’ αυτή την διαδρομή τελικά αποφάσισε να διαμείνει στην Πόλη Χρυσοχούς όπου διαμένει μέχρι σήμερα σε ένα πετρόκτιστο σπίτι γεμάτο τριανταφυλλιές και πολύ αγάπη. Κάθισε στην κουνιστή καρέκλα και άρχισε την αφήγηση το πρωί της Πέμπτης που τον συναντήσαμε μια ηλιόλουστη μέρα. Θυμόταν τα πάντα . Τότε που διέμενε στο σπίτι του αδερφού του αλλά η νύφη τον έβαζε να κάνει δουλειές να περιποιείται τα ζώα στην μάντρα. Ο καημός του ήταν που δεν προλάβαινε να διαβάσει.
Τα χιλιόμετρα που έκανε για ένα μεροκάματο πολλά, όπως τότε θυμάται στις Πλάτρες που μετέβη για την εξεύρεση εργασίας μαζί με ένα φίλο του πεζός.
Θυμάται που δεν τους έφταναν τα χρήματα για να κοιμηθούν σε ξενοδοχείο, κάθησαν σε ένα παγκάκι αλλά έκανε κρύο…
Αποφάσισαν λοιπόν να κινηθούν για να ζεσταθούν … Τελικά είπε, ζεστασιά βρήκαν στην κουφάλα ενός δέντρου κόβοντας αρκετά κλαδιά του με τα οποία σκεπάστηκαν …. και χρησιμοποιώντας τα ως κουβέρτα.
Θυμόντουσαν που φοβόντουσαν τους ληστές και έκρυβαν τα λιγοστά σελίνια για να μην τους τα βρουν και τους τα κλέψουν .
Θυμάται έναν εργοδότη του σκληρό και τσιγκούνη που τους έβαζε να γράφει συνέχεια με δικά του μολύβια. Όταν το μολύβι του καταλύθηκε, όπως είπε, και αναγκάστηκε να το πετάξει ο μάστρος του ζήτησε να πάει να το βρεί από τα σκουπίδια και να του το δείξει για να δει αν λέει αλήθεια. Εκεί ήταν θυμάται που επαναστάτησε. Όταν ο εργοδότης του δείχνοντας του το μολύβι που όντως είχε καταλυθεί του είπε εντάξει, ο κ. Χριστόδουλος του απάντησε « για εσάς μπορεί να είναι εντάξει αλλά για εμένα δεν είναι. Εγώ είμαι ορφανός οι γονείς μου ήταν αγράμματοι αλλά μου έμαθαν τρεις λέξεις να είμαι τίμιος, ευγενικός, να αγαπώ τον κόσμο και να συμπεριφέρομαι σωστά» .
Τότε έφυγε λέγοντας στον μάστρο του ότι δεν ήθελε το μεροκάματο του.
Διδάχτηκε, όμως όπως είπε από τους γονείς του τις αρετές της εργατικότητας, την εντιμότητας, και της συγχώρεσης προς τον πλησίον».
Μεγάλη η συμβολή του στα κοινά
Μίλησε για την σύζυγο του Φούλα Ευριπίδου η οποία στάθηκε δίπλα του σύντροφος πολύτιμη όπως μας είπε, στο ταξίδι της ζωής. Μετείχε ενεργά στις προσπάθειες των Ελλήνων για την απόκρουση της τουρκανταρσίας και στήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας βρισκόμενος στο Επιτελικό γραφείο των επιχειρήσεων. Υπήρξαν και συμμαθητές τόνισε και με τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γιώργο Βασιλείου. Το 1966 διορίζεται στην Τεχνική Σχολή Ξερού
Όπως ανέφερε ο κ. Χριστόδουλος συνέβαλε στα μέγιστα για την δημιουργία της Τεχνικής και Ξενοδοχειακής Σχολής της Πόλης Χρυσοχούς.
Έτυχε υποτροφίας το 1972- 1974 του Συμβουλίου της Ευρώπης στα Πανεπιστήμια Λήτς και Χάντερφιλτ της Αγγγλίας. Υπηρέτησε σε όλους τους τύπους και βαθμίδες της εκπαίδευσης Δημοτικό – Γυμνάσιο – Λύκειο και Τεχνική Σχολή. Αφυπηρέτησε το 1989 με το βαθμό του Λυκειάρχη.
Διετέλεσε πρόεδρος της ΟΛΤΕΚ Λάρνακας. Στα χρόνια της 17ετούς υπηρεσίας του ως Λυκειάρχης στο Λύκειο και την Τεχνική Σχολή Πόλεως Χρυσοχούς και στην συνέχεια στη Διανέλλειο Τεχνική Σχολή Λάρνακας η αιμοδοσία ανάμεσα στους τελειόφοιτους μαθητές έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα. Για χρόνια ήταν στην ΣΕΑΔ της Πόλης Χρυσοχούς. Θυμάται πως σαν εκπαιδευτικός ήταν ανελλιπή η παρουσία του σε όλα τα σχολικά δρώμενα. Διετέλεσε επίσης μεταξύ άλλων μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δημήτρειου Πολιτιστικού Κέντρου Λάρνακας και της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Δήμου Λάρνακας.
Έννοια του οι αιμοδοσίες και το να κληθούν όλοι οι αιμοδότες λέγοντας πως « πρέπει να ξεπεράσουμε την ποσότητα στο αίμα». Η παρουσία πολλών αιμοδοτών του έστελνε αισιόδοξα μηνύματα.
Ο Χριστόδουλος Βασιλείου ασχολείται και με την κεραμική τέχνη φτιάχνοντας πολλά κεραμικά. Τα περισσότερα ωστόσο όπως ανέφερε τα δώρησε στο Υπουργείο Παιδείας.
Η ζωή του στο « Το Ημερολόγιο».
Η ιστορία του Χριστόδουλου Βασιλείου γράφτηκε σε βιβλίο από την φιλόλογο εγγονή του Χριστιάνα Πετράκη υπό τον τίτλο « Το Ημερολόγιο» τόσο στην ελληνική όσο και στην αγγλική γλώσσα. Στο βιβλίο της κ. Χριστιάνας Πετράκη περιγράφεται ο αγώνας και η πορεία ενός παιδιού του παππού της δηλαδή για να δημιουργήσει τη ζωή του και το μέλλον του.
Σύμφωνα με την εγγονή ο παππούς της « Χρήστος του Ημερολογίου» μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για τα σημερινά παιδιά που απογοητεύονται και αδυνατούν σε κάποιες περιπτώσεις να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους.
