Ο Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ, ο τελευταίος στην σειρά έκπτωτος μονάρχης στην Ελλάδα. Η σύντομη βασιλεία του σημαδεύτηκε από παρεμβάσεις και αυθαιρεσίες οι οποίες οδήγησαν σε πολιτική αστάθεια και τελικά προκάλεσαν το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967,συνέπεια του οποίου ήταν το πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974 και η συνεπακόλουθη Τουρκική εισβολή. 

Με την εκδήλωση του πραξικοπήματος, ο Κωνσταντίνος, αντί να το αποκηρύξει έως όφειλε, σαν προστάτης του πολιτεύματος, αρχηγός του κράτους και αρχηστράτηγοςτων ενόπλων δυνάμεων, του έδωσε πολιτική νομιμοποίηση κάνοντας δηλώσεις υπέρ του καθεστώτος και ορκίζοντας την χουντική κυβέρνηση.

Ο βασιλιάς μαζί με τους στρατηγούς, σχεδίαζε να πραγματοποιήσει πραξικόπημα στις 23 Απριλίου 1967. Η πληροφορία διέρρευσε και οι συνταγματάρχες έχοντας τον έλεγχο των στρατιωτικών μονάδων στην Αττική, έτρεξαν και τους πρόλαβαν. Το αποτυχημένοαντιπραξικόπημα, που οργάνωσε ο βασιλιάς τον Δεκέμβριο του 1967, δεν ήταν για να επαναφέρει την Δημοκρατία, αλλά για να αντικαταστήσει την Χούντα των Συνταγματαρχών με την δική του Χούντα, την Χούντα των Στρατηγών. Ότι έκανε ο Ιωαννίδης το 1973 όταν ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο. Η μία Χούντα αντικατέστησε την άλλη.

Παρά το ότι ο Κωνσταντίνος, μετά το αντιπραξικόπημαεγκατέλειψε την χώρα, είχε άμεση επικοινωνία σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας με τους συνταγματάρχες. Επίσης, εξακολούθησε να εισπράττει τη βασιλική επιχορήγηση από την Χούντα έως το 1973. Κατά την διάρκεια της επταετίας δεν έκανε ούτε μία δήλωση ενάντια της Χούντας. Ούτε καν για τα γεγονότα του πολυτεχνείου και το πραξικόπημα στην Κύπρο. Παρά ταύτα, απέστειλε στον Παπαδόπουλο συγχαρητήριο τηλεγράφημα «επί τη διασώσει», μετά την αποτυχημένη απόπειρα εναντίον του, από τον Αλέκο Παναγούλη.

Παρά το ότι ο έκπτωτος βασιλέας και η οικογένεια του ήταν πλουσιοπάροχα αποκατεστημένοι από τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης, κινήθηκε νομικά εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου για αποζημιώσεις και επανάκτηση των βασιλικών κτημάτων και περιουσίας. Κτήματα και περιουσίες που αποκτήθηκαν στην πλάτη του Ελληνικού λάου και τα οποία είχαν απαλλοτριωθεί και αποζημιωθεί επί Χούντας. 

Με την πτώση της χούντας το θέμα ανακινήθηκε και τελικά το 1990 με την άνοδο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην εξουσία, έγινε μια μυστική συμφωνία με τον Κωνσταντίνο να του επιστραφεί η κινητή του περιουσία από τα κτήματα, έναντι της δωρεάς  των κτημάτων στο Ελληνικό Δημόσιο. Παρά το ότι η συμφωνία ακουγόταν ιδανική, δεν ήταν. Η αξία τηςκινητής περιουσίας ήταν αμύθητη και υπέρβαινε αυτήντων κτημάτων. Κάποια μάλιστα αντικείμενα θεωρούνταναρχαιολογικοί θησαυροί που δεν μπορούσαν να εξαχθούν από την χώρα.

Σε μια απίστευτης θρασύτηταςεπιχείρηση, με την σιωπηλή συγκατάθεση Μητσοτάκη, η κινητή περιουσία του εκπτώτου Βασιλιά στο Τατόϊ, με άκρα μυστικότατα φορτώνεται σε εννέα κοντοντέινερ και εξάγετε στην Αγγλία. Για να δικαιολογηθεί η εξαφάνιση της περιουσίας, ο ναύαρχος Σταυρίδης καταγγέλλει στην αστυνομία, διάρρηξη “αγνώστων αντικειμένων” από το παλάτι του Τατοΐου.

Το 1992 η Ελληνική Βουλή κυρώνει την συμφωνία Μητσοτάκη-Κωνσταντίνου, αλλά ακυρώνεται από την επόμενη κυβέρνηση Παπανδρέου.  Ο Κωνσταντίνος στρέφεται κατά του Ελληνικού Δημοσίου και τελικά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του επιδικάζει το 2002, €13.7 εκατ. σε αποζημιώσεις. 

Ο Κωνσταντίνος, όπως και οι προκάτοχοί του, πότε δεν κατάφεραν να αγαπήσουν την Ελλάδα και να ταυτιστούν με τον ελληνικό λαό. Έμειναν προσκολλημένοι στην εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων και αυτών των βασιλικών οίκων της Ευρώπης από όπου προέρχονταν. Εξού και ο τίτλος «Βασιλιάς των Ελλήνων», δηλαδή ο αφέντης τους και όχι «Βασιλιάς της Ελλάδας», δηλαδή πρώτος στην τάξη πολίτης του κράτους, πατέρας του λαού και προστάτης της χώρας.

Οι βασιλείς έθεσαν το συμφέρον της μοναρχίας πάνω από τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους (το 1916 και το 1920), οδήγησαν σε διχασμό τον ελληνικό λαό (το 1916, το 1946 αλλά και το 1965), στήριξαν αυταρχικές εκτροπές (1936, 1967), αδιαφόρησαν για την ενότητα του έθνους (1916-1940, 1949-1967), είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας (1922).

Το μόνο καλό που έχει προσφέρει ο Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ στην Ελλάδα είναι ότι, με τα λάθη του, διευκόλυνε την κατάργηση ενός άχρηστου θεσμού που κόστισε, σε έμψυχο υλικό και εδάφη, πολύ ακριβά στην Ελλάδα και στην Κύπρο.