Θυμάμαι πριν κάμποσα χρόνια μην  λέμε πόσα  … όταν πρωτοεφημερευσα στο ΝΝΘΑ “Σωτηρία”” ξεκινώντας την ειδικότητα μου στην Πνευμονολογία κι έχασα τον πρώτο μου ασθενή ότι είχα καθίσει για ώρα στο δωμάτιο και τον κοιτούσα… βουβός αμίλητος σοκαρισμένος..

–τι κοιτάς ρε Κύπριε? πέθανε… άστον να ηρεμήσει τον άνθρωπο..

Μπήκαμε στο δωμάτιο που μαζευόμασταν οι ειδικευόμενοι και αμέσως τα παιδιά με ρώτησαν τι θα φάμε..

Νευρίασα και αναρωτήθηκα..

”καλά ρε τόσο γαϊδούρια είναι οι καλαμαράδες? Που ήρτα?? τώρα μόλις πέθανε ένας άνθρωπος και μεις θα το ρίξουμε στα σουβλάκια?΄΄

Θυμάμαι τότε μια νοσηλεύτρια με πλησίασε και μου είπε..”

΄΄Αδωνη με τον καιρό θα γίνεις λιγότερο ευαίσθητος αλλιώς θα τρελαθείς η θα τα παρατήσεις.. Να στεναχωριέσαι ναι αλλά δεν πρέπει να τα παίρνεις  σπίτι σου θα τρελαθείς.. Θα το δεις..

Μετά  από αυτά τα χρόνια και ιδίως μέσα στο θάλαμο Covid τώρα που η πανδημία σιγά σιγά φτάνει στο τέλος της κατάλαβα τι σημαίνει αυτό.. έχω δει πράγματα που θέλω να ξεχάσω έχω νιώσει απίστευτο ψυχοπλάκωμα..

Και δυστυχώς πολλοί δεν το καταλαβαίνουν..

Οι άνθρωποι που εργάζονται στα νοσοκομεία δεν είναι θεοί.. Είναι μανάδες, πατεράδες, σύζυγοι..

Έχουν ανάγκη να ονειρευτούν, να δουλέψουν και να προσφέρουν..

Αναπτύσσουν άμυνες για να κρατήσουν τον θάνατο μακριά..

Τελειώνοντας σιγά σιγά την παρουσία μου στον θάλαμο Covid19 του νοσοκομείου Πάφου  καθότι θεωρώ ότι ολοκλήρωσα αυτά που είχα να προσφέρω .. κατάλαβα ότι ήρωες δεν είναι αυτοί που βρίσκονται κάτω από το φως των φλας δεν είναι οι Διευθυντές..

Ήρωες για μένα είναι αυτοί που μπαίνουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου να αλλάξουν τα σκεπάσματα και τα εσώρουχα ασθενών..

Ήρωες είναι αυτοί που τα βράδια μένουν κολλημένοι σε ένα μόνιτορ..

Που βρίσκονται δίπλα στον άρρωστο στην τελευταία του στιγμή κρατώντας του το χέρι

Αυτούς ποτέ δεν θα τους δείτε στην τηλεόραση να δίνουν συνεντεύξεις ούτε στα ράδια..

Ούτε τιμητικές διακρίσεις θα πάρουν… και δεν τις θέλουν ..

Για κάποιους ανθρώπους όμως που ζουν εξαιτίας τους και μπορούν ακόμα να τρώνε ένα πιάτο φαΐ με την οικογένεια τους ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΥΤΟΙ ΗΡΩΕΣ..

Respect σε όλο το προσωπικό του θαλάμου Covid 19 του νοσοκομείου Πάφου .. Για όσα προσφέρατε και θα συνεχίσετε να προσφέρετε  να είστε πάντα υπερήφανοι.. όπως περήφανος είμαι και εγώ που δούλεψα μαζί σας…

Μην ξεγελιέστε όμως γιατί όπως και εγώ αν νομίζετε ότι γίνατε πιο σκληροί με τα χρόνια.. ΔΕΝ ΓΙΝΑΜΕ….

Ίδιοι παραμείναμε !!!!