Ως κοινωνία δεν έχουμε όμως -δυστυχώς- μέχρι σήμερα πετύχει την επί της ουσίας αναγνώριση της γυναίκας στην κοινωνία μας. Ίσως για τον κάθε ένα από εμάς ατομικά να ξεχωρίζουν κάποιες γυναικείες μορφές (π.χ. η μητέρα, η σύντροφος), δεν είναι όμως γενικευμένη και θεσμοθετημένη αυτή η βούληση.

Η Κύπρος κατατάσσεται 91η (από 154 χώρες) σε ζητήματα Ισότητας των Φύλων.  Κατατασσόμαστε χαμηλότερα από χώρες όπως είναι το Βιετνάμ(87), Μογγολία(79), Μπαγκλαντές(50) , Ουγκάντα(65) και πολλές άλλες.

Έχουμε όμως σημειώσει πρόοδο, Γυναίκες δικαστές στην Κύπρο δεν υπήρχαν μέχρι το 1986. Το 2016 περίπου το 50% ήταν γυναίκες.  Στον αντίποδα όμως από τους 1891 υποψηφίους/ες για μέλη Δημοτικών Συμβουλίων, μόνο 88 γυναίκες εξελέγησαν (4,65%). Στην Πάφο ειδικότερα, μόνο ένα μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Πάφου είναι γυναίκα από τα 21 μέλη, ούτε μια γυναίκα στο Δήμο Γεροσκήπου, 1 γυναίκα (από 9 μέλη) στον Δήμο Πέγειας, 2 γυναίκες (από 9 μέλη) στο Δήμο Πόλεως Χρυσοχούς.

Σε αυτή την καταγεγραμμένη και επίσημη πτυχή, υπάρχει και μια πιο ουσιαστική αλλά και σκοτεινή πλευρά. Το τεράστιο πρόβλημα της Βίας κατά των Γυναικών που το τελευταίο διάστημα αναδεικνύεται μέσα από δημόσιες και όχι συζητήσεις.

Η φρίκη και η αηδία που η κοινωνία αισθάνεται στο άκουσμα τέτοιων περιστατικών πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο και όχι ένα κοινωνικό πυροτέχνημα που σε λίγους μήνες θα ξεχαστεί.

Τα όσα ακούμε σήμερα και οι αντιδράσεις δεν πρέπει να είναι «μόδα». Πρέπει να μετατραπούν σε κίνημα, κοινωνικό αλλά και μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμών.

ℹ️Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο μου εδώ: https://bit.ly/isotita_fulwn

https://www.facebook.com/letymbiotis/posts/3431813693710931