Το ελεύθερο θέατρο είναι ένας διαρκής αγώνας να κρατήσεις ζωντανή την καλλιτεχνική σου φωνή σε ένα περιβάλλον όπου το θέατρο πολλές φορές παλεύει για την επιβίωσή του, δηλώνει η σκηνοθέτρια Παυλίνα Φλεβοτομά.
Η κ. Φλεβοτομά, σκηνοθέτρια του θεατρικού έργου της Έιμι Ρόζενταλ Henna Night, το οποίο ανέβηκε κατά τη διάρκεια του Μαρτίου σε Λευκωσία, Λεμεσό και Πάφο, μιλάει για το έργο, τα μηνύματά του αλλά και για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε.
Το Henna Night, αναφέρει, «δεν είναι απλώς ένα έργο για τον έρωτα και τον χωρισμό».
Το έργο, σημειώνει, «μιλά για τον έρωτα, την απώλεια, τη ζήλια, την ανάγκη για αυτογνωσία».
Μας υπενθυμίζει, προσθέτει, «ότι οι σχέσεις δεν καθορίζουν την αξία μας, ότι ακόμα και μετά από έναν χωρισμό, υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει εξέλιξη».
Και το πιο σημαντικό, λέει, είναι «ότι η αυτοεκτίμηση και η ευτυχία μας δεν εξαρτώνται από κανέναν άλλον, παρά μόνο από εμάς»
Σύμφωνα με την σκηνοθέτρια, «είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, γεμάτη αλήθεια, που με άγγιξε από την πρώτη στιγμή».
«Μιλά για εκείνες τις νύχτες που νιώθεις χαμένος, ευάλωτος, που η μοναξιά βαραίνει και ψάχνεις απαντήσεις. Και ταυτόχρονα, μιλά για τις στιγμές που βρίσκεις τη δύναμη να προχωρήσεις μπροστά».
Όπως εξηγεί, η ίδια επέλεξε να σκηνοθετήσει αυτό το έργο για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ήθελε να φωτίσει αυτές τις εσωτερικές διαδρομές που όλοι έχουμε κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ήθελα, αναφέρει, «να δημιουργήσω μια παράσταση που θα έκανε τους θεατές να γελάσουν, να συγκινηθούν, να ταυτιστούν».
Δεύτερον, προσθέτει, γιατί ήθελε να αναδείξει τη γυναικεία αλληλεγγύη και τη δύναμη της ενσυναίσθησης. «Οι δύο γυναίκες της ιστορίας, παρόλο που είναι ερωτευμένες με τον ίδιο άντρα, καταφέρνουν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους», λέει.
«Μέσα από την αμηχανία, τη ζήλια, τον πόνο, καταλαβαίνουν τελικά πως δεν είναι αντίπαλοι, αλλά δύο άνθρωποι που έχουν βιώσει τα ίδια συναισθήματα. Και ίσως, σε μια άλλη πραγματικότητα, να μπορούσαν να είναι φίλες. Αυτή η βαθιά ανθρώπινη στιγμή ήταν κάτι που ήθελα να αναδείξω στη σκηνή», σημειώνει.
Σε ερώτηση αν το ανέβασμα της παράστασης ήταν δύσκολο εγχείρημα η κ. Φλεβοτομά απαντά πως «κάθε θεατρική παράσταση είναι ένα στοίχημα, αλλά όταν μιλάμε για το ελεύθερο θέατρο, οι δυσκολίες είναι ακόμα μεγαλύτερες».
«Δεν έχουμε τις ανέσεις μεγάλων παραγωγών. Όλα περνούν από τα χέρια μας. Η σκηνοθεσία, η παραγωγή, η προώθηση», αναφέρει.
Είναι, προσθέτει η Παυλίνα Φλεβοτομά, «ένας διαρκής αγώνας να κρατήσεις ζωντανή την καλλιτεχνική σου φωνή σε ένα περιβάλλον όπου το θέατρο πολλές φορές παλεύει για την επιβίωσή του».
Σε σχέση με την παράσταση συγκεκριμένα, λέει ότι το Henna Night είχε τις δικές του προκλήσεις. «Δύο ηθοποιοί, ένας μικρός χώρος, ένα κείμενο που απαιτεί χειρουργική ακρίβεια στους διαλόγους», αναφέρει. Έπρεπε, προσθέτει, «να βρούμε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και το χιούμορ, να δώσουμε ζωή στις σιωπές και στα ανείπωτα συναισθήματα».
«Ήταν απαιτητικό, αλλά και βαθιά λυτρωτικό», λέει.
Στην παράσταση, συνεχίζει η σκηνοθέτρια, συμμετέχουν δύο εξαιρετικές ηθοποιοί, η Μαριλένα Ζωδιατού και η Νάγια Αναστασιάδου. «Δύο γυναίκες που έδωσαν ψυχή και σώμα σε αυτούς τους ρόλους, που βούτηξαν βαθιά μέσα στους χαρακτήρες τους και δημιούργησαν κάτι πραγματικά αυθεντικό», αναφέρει.
Σύμφωνα με την ίδια, η προετοιμασία της παράστασης διήρκησε περίπου πέντε μήνες, οι οποίοι ήταν «γεμάτοι πρόβες, αμφιβολίες, ανακαλύψεις».
Έπρεπε να «σκάψουμε» μέσα στους χαρακτήρες, αναφέρει, «να βρούμε την αλήθεια τους, να νιώσουμε κάθε λέξη. Και, φυσικά, έπρεπε να προετοιμάσουμε τα πάντα – από τη σκηνογραφία μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια της παραγωγής».
«Το Henna Night είναι μια συναισθηματική διαδρομή. Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι από τη θλίψη στη ζήλια, από την απόγνωση στην ελπίδα, από το δάκρυ στο γέλιο. Είναι μια ιστορία για την ανθρώπινη ψυχή, με όλες τις αντιφάσεις της», προσθέτει.
Αναφερόμενη στην ανταπόκριση του κοινού, λέει ότι ήταν συγκινητική. «Οι θεατές βίωσαν την ιστορία με όλο τους το είναι. Κάποιοι γέλασαν, άλλοι δάκρυσαν, αλλά όλοι έφυγαν με έντονα συναισθήματα», αναφέρει. Εκφράζει επίσης την χαρά της γιατί πολλοί από όσους παρακολούθησαν τις πρώτες παραστάσεις στη Λεμεσό εξέφρασαν την επιθυμία να δουν την παράσταση ξανά στην Πάφο. Αυτό, αναφέρει, «όπως και να το κάνεις είναι μια νίκη».
Η υπόθεση του έργου αντικατοπτρίζει τη σημερινή πραγματικότητα, λέει. Σήμερα, οι σχέσεις περνούν κρίση. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, να εμπιστευτούν, να ερωτευτούν χωρίς φόβο. «Το έργο μιλά για αυτή την αβεβαιότητα, για την ανάγκη να βρούμε τη θέση μας στον κόσμο, με ή χωρίς κάποιον δίπλα μας», καταλήγει.
