Στην εποχή των εκπτώσεων, όπου όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται , το πέρασμά σου από τη ζωή έδειχνε τον άλλο δρόμο:

Αυτόν της ανθρωπιάς, της ανεκτικότητας, της επιείκειας με τους Ανθρώπους. Έμεινες σταθερός σ’ αυτά που πίστευες και που προσπαθούσες πάντα να μεταλαμπαδεύσεις στα παιδιά και στα εγγόνια σου , στους μαθητές σου- που ήταν πολλοί- και στους φίλους σου: την αγάπη για την πατρίδα και τον άνθρωπο, το αίσθημα της ευθύνης, την προσήλωση στην Αλήθεια. Την πίστη στον Θεό, ακόμα και όταν νιώθαμε -και ένιωθες – πως δεν ήταν εκεί, όταν Τον αναζητούσαμε , όταν Τον θέλαμε και Τον χρειαζόμασταν.

Χαμογελούσες και κοροΐδευες την ματαιοδοξία αυτού του κόσμου. Ήσουν εξοικειωμένος με την ιδέα του θανάτου. Έμεινες πιστός σε φιλίες και στο όραμα για ένα καλύτερο κόσμο.

Απέρριπτες την αδικία. Οργιζόσουν με τη κατάχρησή της δύναμης , όποια και αν ήταν.

Δεν συγχωρούσες την αχαριστία -την αδικία -την αναλγησία.

«Τον αχάριστο τον αφήνεις μόνο του στην μαύρη του την μοίρα» έτσι έλεγες. Και ακόμα πως «τον άδικο τον περιφρονείς, όποιος και αν είναι».

Ήθελες πάντα να είσαι ελεύθερος. Ήσουν ελεύθερος. Δήλωνες Μακαριακός, Σοσιαλιστής και Αναρχικός. Οπαδός του Ιησού. Και από μια άποψη, όντως έτσι ήσουν.

Το αντιλήφθηκα ψες όταν έγραφα αυτά τα λόγια. Γιατί σε αυτό που είμαστε και νοιώθουμε, δεν υπάρχουν στερεότυπα.

Ήσουν Μακαριακός, Σοσιαλιστής και Αναρχικός γιατί ήσουν ελεύθερος. Πάντα ελεύθερος ήσουν. Τιμούσες πάντα την φιλία γιατί πάντα ήσουν ελεύθερος να μην την τιμήσεις.

Και στα δικαστήρια, ελεύθερος ήσουν. Και στην πολιτική, πάλι ελεύθερος ήσουν.

Και στο κόμμα που ιδρύσετε με την παλιά, την γνήσια φρουρά, πάλι ελεύθερος ήσουν.

Τολμούσες να πεις την αλήθεια, όποιο και αν ήταν το τίμημα.

Αυτό προσπάθησα και προσπαθώ να κάνω στο κατόπι σου.

Τελικά τα δύσκολα πατέρα, είναι τα αυτονόητα.

Αγάπησες τους ανθρώπους. Τους αγαπούσες για αυτό που ήταν και όχι για το πού βρίσκονταν. Αγαπούσες τους ανθρώπους. Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, ´Ελληνες και Τούρκους, Κούρδους, Εβραίους και Παλαιστίνιους. Δήλωνες παγκόσμιος πολίτης.

Σε αποχαιρετούμε σήμερα. Από το ναό του αγαπημένου σου Αγίου Γεωργίου. Είμαστε εδώ πολλοί. Οι συγγενείς, οι συνάδελφοι σου, οι μαθητές σου, οι χωριανοί σου. Είναι εδώ και οι αγαπημένοι σου Τήλλυροι. Είναι εδώ οι άνθρωποι που αγάπησες. Πολλοί από αυτούς που βοηθούσες όπως μπορούσες, αθόρυβα και στα κρυφά.

Είναι εδώ οι συναγωνιστές σου, μιας ΕΔΕΚ που οραματίστηκες και που έχτισες μαζί τους. Του σπιτιού σας, που χτίσατε τα πέτρινα και δύσκολα χρόνια και που κατέλαβαν όπως έλεγες , οι λαθραίοι.

Είμαστε όλοι εδώ για να σου πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό που ήσουν.

Άδρωπος με Δέλτα, όπως έλεγες. Οπως πρέπει να είναι ο καθένας από εμάς.

Άδρωπος που να αγαπά τους ανθρώπους , την ανθρώπινη αξία και του τελευταίου αδικημένου, ταπεινού, του καταπιεσμένου, του περιφρονημένου.

Αυτός ήσουν.

Καταδεκτικός και ανθρώπινος και ελεύθερος. Γνήσιος.

Έμεινες έτσι ως το τέλος. Τα παιδιά σου θυμόμαστε όλοι το λογοπαίγνιο των τελευταίων ημερών: «Αναρχικός Μακαριακός».  Ηταν το τελευταίο σου χαμόγελο πριν μας εγκαταλείψεις. Πριν φύγεις για άλλους κόσμους, καλύτερους. Με την Ασπασία, την Αγνή σου, τον Κωστή, τον Σπύρο, τον Στυλιανό.

Καλό σου ταξίδι!