Του Γιαννάκη Λ.Ομήρου
Πρώην Προέδρου της Βουλής
Των Αντιπροσώπων
Το τελευταίο επεισόδιο με την σφαγή αποστολής της W.C.Kαπό τον πάνοπλο ισραηλινό στρατό συγκλονίζει κάθε πολιτισμένο άνθρωπο και επαναφέρει στην επιφάνεια την αβάστακτη υποκρισία του διεθνούς συστήματος τόσο πολιτικής εξουσίας όσο και εφαρμογής του διεθνούς δικαίου.
Άνθρωποι που προσφέρουν εθελοντικά και με αυτοθυσία τις υπηρεσίες τους για τη διάσωση ανθρώπων από το λιμό δολοφονούνται ανελέητα από το κράτος του Ισραήλ. Και η κυνική απάντηση: «Αυτά συμβαίνουν στον πόλεμο».
Τα σκληρά παθήματα του 20ου αιώνα, με τις εκατόμβες νεκρών σε δύο παγκόσμιους πολέμους, ποσώς δεν έγιναν μαθήματα. Η απηνής επικυριαρχία της βίας, οι δολοφονίες χιλιάδων αμάχων σ’ ένα φαύλο κύκλο αντεκδικήσεων και αντιποίνων έχει αναχθεί σε ρουτίνα. Και η ανθρωπότητα, οι υπερεθνικοί θεσμοί που δημιουργήθηκαν μέσα στις στάχτες του Β! Παγκοσμίου πολέμου, όπως ο ΟΗΕ και η Ε.Ε, πέραν των εκκλήσεων και των επαναλαμβανόμενων ανέξοδων διακηρύξεων, μοιάζουν ανήμποροι και τελικά εξοικειωμένοι, αν όχι συμφιλιωμένοι, με τη λογική των πολεμικών συρράξεων και της κατίσχυσης των όπλων αντί της συνδιαλλαγής, του διαλόγου, της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου και της ειρηνικής επίλυσης διαφορών.
Η στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της παραφροσύνης, του απύθμενου μίσους και της ανικανότητας της διεθνούς κοινότητας να παρέμβει για τον τερματισμό της αιματοχυσίας. Η δε δολοφονία προσωπικού αποστολών ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους αμάχους συνιστά θηριωδία και έγκλημα πολέμου. Καμμιά αμφιβολία για τις ασήκωτες εγκληματικές ευθύνες της Χαμάςγια την πυροδότηση της κρίσης. Το δολοφονικό πογκρόμ της 7ηςΟκτωβρίου άνοιξε τις πύλες της κολάσεως. Και της δικαιολογημένης αντίδρασης του Ισραήλ, όσο κι’ αν το τελευταίο βαρύνεται με ευθύνες για την επί μακρόν άλυτη δίκαιη παλαιστινιακή υπόθεση. Με την υπονόμευση της συμφωνίας του Όσλο, με τον εποικισμό παλαιστινιακών εδαφών και τις συνεχείς δολοφονίες Παλαιστινίων.
Οι συνεχείς και αδιάκριτοι βομβαρδισμοί στη Γάζα, ακόμα και στη Δυτική Όχθη, ο αποκλεισμός της Γάζας σε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα, στο όνομα εξουδετέρωσης της Χαμάς, συνιστά παραβίαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου του πολέμου. Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Γάζα δεν είναι πόλεμος. Είναι μια επιχείρηση γενοκτονίας ενός λαού που προκαλεί αποτροπιασμό και αποστροφή για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο. Ίδια και χειρότερη συμπεριφορά από την κτηνώδη και αδιάκριτη βία που επέδειξε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.
Ένα συντεταγμένο κράτος δεν μπορεί να καταδικάζει ένα ολόκληρο λαό, ακόμα και τους αμάχους, στο όνομα καταπολέμησης μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που δεν εκπροσωπεί τον παλαιστινιακό λαό. Όπως και η χερσαία επιχείρηση εντός της Γάζας που αναπόφευκτα στρέφεται εναντίον «δικαίων και αδίκων» και έχει ως πρώτιστα θύματα τους αμάχους. Προκαλώντας αισθήματα τυφλής εκδίκησης στους ανά τον κόσμο Άραβες και μουσουλμάνους, με κίνδυνοδιάχυσης τρομοκρατικών επιθέσεων που ήδη έχουν αρχίσει. Και με περαιτέρω κίνδυνο την εκδήλωση νέων προσφυγικώνκυμάτων που θα κατακλύσουν κυρίως την Ευρώπη, που ήδη αντιμετωπίζει προβλήματα από τα μεταναστευτικά ρεύματα. Η κλιμακούμενη ροή κυμάτων Σύριων προσφύγων από το Λίβανοπρος την Κύπρο είναι αποτέλεσμα της πολεμικής κρίσης στη Γάζα.
Δυστυχώς οι Η.Π.Α, που θα μπορούσαν να ενεργήσουν για επίδειξη αυτοσυγκράτησης από πλευράς Ισραήλ, έχουν ενθαρρύνει την κλιμάκωση της βίας, όσο κι’ αν ο Πρόεδρος Μπάϊντεν δειλά – δειλά συμβούλεψε τον Νετανιάχου «να μη διαπράξει τα σφάλματα που διέπραξαν οι ΗΠΑ μετά την 11ηΣεπτεμβρίου» και «να μην επικυριαρχήσει η οργή». Η έκφραση «αγανάκτησης» από τον Αμερικανό Πρόεδρο μετά τη δολοφονία του προσωπικού της W.C.K, είναι χωρίς αντίκρισμα όσο οι Η.Π.Α δεν παίρνουν δραστικά μέτρα, όπως η διακοπή της στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ.
Ο ΟΗΕ, παρά τις συνεχείς ορθές παρεμβάσεις του Αντόνιο Γκουντέρες, επιβεβαιώνει την κρίση αποτελεσματικότητας που διέρχεται τις τελευταίες δεκαετίες, παρακολουθώντας ανήμπορος το λουτρό αίματος στη Μέση Ανατολή.
Η δε Ε.Ε, για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική. Ενώ θα μπορούσε και θα έπρεπε να λειτουργήσει ως έντιμος διαμεσολαβητής.
Τέλος, η παρανομούσα και εγκληματούσα Τουρκία σε ολόκληρη την περιοχή, «χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ» μιλά για εγκλήματα πολέμου. Ένοχη για γενοκτονίες και για εθνοκαθάρσεις παρουσιάζεται ως κήνσορας, τιμητής και δήθεν μεσολαβητής.
Στη Γάζα η ρουτίνα του θανάτου απλώνεται και εμπεδώνεται εφιαλτικά. Και η αβάστακτη υποκρισία «των δύο μέτρων και σταθμών» από το διεθνές σύστημα κυριαρχεί. Καθώς στην περίπτωση της Ουκρανίας, Η.Π.Α και Ε.Ε, όχι μόνο – ορθώς – καταδικάζουν τη Ρωσία για την εισβολή της, αλλά εφοδιάζουν με πολεμικό υλικό και δισεκατομμύρια τον αποδέκτη της ρωσικής επίθεσης. Παρακολουθώντας ταυτόχρονα απαθώς την εξολόθρευση του παλαιστινιακού λαού. Ακόμα και τη δολοφονία του προσωπικού ανθρωπιστικών οργανώσεων.
