Σε πόσες κατηγορίες μπορούμε να εντάξουμε το αίσθημα της ασφαλείας στη ζωή μας; Το αίσθημα αυτό της ασφάλειας που γίνεται μαξιλαράκι και αυτοπεποίθηση για να προχωράμε στο επόμενο βήμα μας.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που πολλά έχουν εφευρεθεί προκειμένου να δημιουργήσουν κάγκελα προστασίας μας από παντού και σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Μηχανισμοί όπως κρατικοί , κοινωνικοί, πολιτικοί ,οικονομικοί και το γενικότερο ρυθμιστικό σύστημα επιδιώκουν μεθόδους ώστε οι πολίτες να νοιώσουν ασφαλείς και δικαιωμένοι, με αποτυχία και απογοήτευση στη εφαρμογή τους τις πλείστες φορές. Σε κάθε κράτος κατασκευάζονται ειδικές αλλά και πολύ ασαφείς τροποποιήσεις που ενθαρρύνουν κατ’ αρχήν τον πολίτη αλλά στη πορεία της εφαρμογής τους γίνεται εκτροπή και τα παραθυράκια που κάνουν επισφαλή τις όποιες κρατικές πρόνοιες απογοητεύουν και κάνουν τον πολίτη ενίοτε να αισθάνεται ότι δεν έχει την παραμικρή αρωγή και μέριμνα από το κράτος που το πληρώνει και το συντηρεί. Στον επαγγελματικό τομέα οι εργαζόμενοι όλο και συχνότερα αισθάνονται να εργάζονται χωρίς να εκτιμάται η εργασία του αλλά ούτε και η αξιοπρέπεια στη διαβίωση τους. Είναι απογοητευτικό να νοιώθει ο εργαζόμενος ή ο συνταξιούχος αυτή την ανασφάλεια αν θα καταφέρει να εξισώσει τα έσοδα με τα έξοδα του. Μια κοινωνία σε πλήρη αποσύνθεση δυνάμεων κι εμπιστοσύνης. Κανένα κλαρί για να πιαστούν οι άνθρωποι και η ζωή όλο και τους φορτώνει συνέχεια με βάρη ασύμμετρα και ασυμβίβαστα με τις δυνατότητες τους.

Οι κοινωνικοί μηχανισμοί , από διάφορες οργανωμένες ομάδες προσπαθούν να δημιουργήσουν μια δικλείδα ασφαλείας για την κοινωνία απαιτώντας κατά περιόδους δικαιώματα, για αδύναμες αλλά και μεσαίας τάξης πολίτες , με νέες παροχές από το κράτος. Όμως και σε αυτές τις ομάδες κάποτε η διαφθορά εισβάλλει και κάνει όλο το παρασκήνιο θολό. Οι κυβερνώντες κωφεύουν και κάνουν διπλωματικούς ελιγμούς που χρυσώνουν το χάπι κι έτσι οι διεκδικήσεις μένουν στάσιμες και μόνο στα χαρτιά.

Στην εκπαιδευτική κοινότητα οι νέοι αλλά και οι εκπαιδευτικοί αισθάνονται ανασφαλείς αφού οι μεν πρώτοι διαβλέπουν την αγριότητα ανάμεσα τους , διαβλέπουν την μελλοντική ζωή τους χωρίς επαγγελματικό προσανατολισμό επιλογών και στόχων τους, διαβλέπουν κοινωνικές αντιπαραθέσεις που καταργεί τον δωδεκάλογο των αξιών και αισθάνονται τα πόδια τους να πατούν σε αμμώδη θεμέλια. Η οικογενειακή κατάσταση δεν τους βοηθάει αφού και τα οικονομικά αλλά και τα ψυχολογικά που επιβαρύνουν τα μέλη της δεν είναι σε θέση να υποστηρίξουν

επαρκώς τα νέα παιδιά. Αυτό αποδυναμώνει ραγδαία τον νέον , επέρχεται η απογοήτευση και αρκετές φορές καταλήγει σε αυτοαποκλεισμό και χρήση θανατηφόρων ουσιών αλλά και σε επιθετικότητα ψάχνοντας να εκτονώσει όσα συσσωρεύονται αβάσταχτα μέσα του. Τελευταία γινόμαστε μάρτυρες ή θεατές μιας τέτοιας αποτρόπαιας κατάληξης. Το bullying είναι ένα φαινόμενο που απορρέει από την ανασφάλεια που αισθάνονται για τις επιδεξιότητες τους, ή καλύτερα αδεξιότητες αλλά και από την οικογενειακή και πολιτειακή αδιαφορία και ανεπάρκεια.

Από την άλλη μεριά οι εκπαιδευτικοί, παράγοντας εκπαιδευτικό έργο κάτω από συνθήκες δυσανάλογες των δυνατοτήτων τους και των μέσων που τους παραχωρείται καλούνται να καλύψουν και την ψυχολογική ανασφάλεια των μαθητών τους. Η εποχή απαιτεί πολλή προσπάθεια ώστε να κρατήσει ένας δάσκαλος τον ενδιαφέρον και τη προσοχή του μαθητή πράγμα που του επικαλύπτει το εκπαιδευτικό κι επιστημονικό του έργο. Προτιμότερο να υπάρχει προσωπικό ειδικευμένο που θα ασχολείται με τη προσοχή κι επίβλεψη των

μαθητών όταν δεν βρίσκονται στις αίθουσες διδασκαλίας και οι ίδιοι οι καθηγητές να ασχοληθούν με το επιστημονικό αγαθό αλλά και με τη διαμόρφωση του ήθους και γενικότερα της συμπεριφοράς των μαθητών. Επιτέλους το σχολείο πρέπει να διαδραματίσει ένα ρόλο πολύ άμεσο και δραστικό ώστε να βοηθηθούν οι νέοι μας στο να διαχειρίζονται τις διάφορες καταστάσεις και συνθήκες που διαμορφώνονται γύρω τους. Η επιλογή ειδικών παιδοψυχολόγων θα συνέδραμε τα κάλλιστα στην ευτυχή κατάληξη του σκοπού της γενικότερης εκπαίδευσης.

Στην υγεία τα πράγματα επίσης φαίνονται να ακροβατούν πάνω στην υγεία των πολιτών αφού παρά τις όντως φιλότιμες προσπάθειες των γιατρών η επένδυση σε ιατρικό εξοπλισμό αλλά και ιατρικό προσωπικό στερεί από μια γρήγορη και σωστή θεραπεία . Η ανασφάλεια στους ανθρώπους σε αυτόν τον τομέα κυοφορεί και φόβο και δεν είναι λίγες οι φορές που προτιμούν να κάνουν αυτοθεραπεία ή να μην επισκεφθούν καθόλου γιατρό προκειμένου να μην υποστούν τις καθυστερήσεις αλλά και την αργή αντιμετώπιση του προβλήματος τους

Η τρομοκρατία , οι ληστείες, οι δολοφονίες( εσκεμμένες ή μη) είναι επίσης μάστιγες της εποχής που δημιουργούν ανασφάλεια και φόβο. Λαός που είναι κάτω από φοβιστικές επιδράσεις δεν μπορεί να λειτουργεί δημιουργικά και αποδοτικά.

Κάθε άνθρωπος οφείλει να βρει δρόμους συμπόρευσης αλλά όχι συμβιβασμού που υποτιμά την προσωπική αξιοπρέπεια και την καλοπροαίρετη υποχώρηση. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να ζουν σε ένα ασφαλές και ευνομούμενο περιβάλλον πάντα με στόχο την εξυπηρέτηση, την προστασία , την ασφάλεια, την υγεία και πρόοδο τους. Βέβαια δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την είσοδο της τεχνολογίας και των τόσων συστημάτων που μας δίνουν σε πολλούς τομείς την αίσθηση της

ασφάλειας αλλά ταυτόχρονα μας δημιουργούν και τη φοβία της παραβίασης κάθε προσωπικού δεδομένου. Τα πάντα υπόκεινται στην «νομικά ορθή» επίβλεψη των οικονομικών αρχών και όχι μόνο. Το παγκόσμιο θεωρώ διαισθάνεται αυτή την παρεμβατική ανάμειξη άλλων στα δεδομένα του κάθε ανθρώπου ώστε να στοχοποιείται και να γίνεται έρμαιο μιας ανασφαλούς διαβίωσης. Ο άνθρωπος έχασε το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής. Έχασε την ελευθερία του. Αν και είναι και προσωπική του αλλά και συλλογική υπόθεση να αντισταθεί. Ζώντας σε χώρους υψηλής ασφάλειας , με σύγχρονη τεχνολογία εκτίθεται και προσβάλλεται η προσωπική του ζωή . Η προσωπικότητα του κατασπαράσεται από την αδηφαγία της κοινής γνώμης. Αυτό κάνει τον καθένα να αυτοπροστατεύεται από τον φόβο των σκανδάλων και της κατάκρισης.

Εθνικά νομίζω κανείς και σε καμιά χώρα δεν αισθάνεται ασφαλής αφού ο κίνδυνος δεν εμφανίζεται μόνο με όπλα και man to man μάχη όπως λέμε. Έρχεται με περίεργους και ασύλληπτους τρόπους. Με χημικά, με οικονομικά εμπάργκο , με ιούς, με μέσα τεχνολογίας που σπέρνουν τον θάνατο από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Η ανασφάλεια στη κορύφωση της. Οι άνθρωποι αρχίζουν να επεξεργάζονται την σκέψη της έγνοιας μόνο για τη παρούσα μέρα που ζουν αφού τίποτα πια δεν είναι δεδομένο ότι θα τον οδηγήσει όπως σχεδιάζει στην επόμενη μέρα. Φτάνει η σκέψη αυτή να δίνει γαλήνη, αισιοδοξία και χαρά.

Αισιόδοξη όμως φαίνεται να είναι η εγρήγορση του ανθρώπινου είδους αφού εφευρίσκει αντίμετρα παρά τη πολυπλοκότητα της τρέχουσας κατάστασης. Χρειάζεται να συνομιλούμε με άτομα θετικά κι αισιόδοξα που ενθαρρύνουν και καθησυχάζουν τις ανησυχίες μας.

Χρειάζεται να επιστρατεύουμε τις ψυχικές δυνάμεις και να μην διστάζουμε να επικαλούμαστε και να επιζητούμε την βοήθεια ειδικών προκειμένου να νοιώσουμε ηρεμία ασφάλεια και αισιοδοξία.

Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ!!!!!

Της συγγραφέας και εκπαιδευτικού Μαίρης Σταυρινίδου- Ευθυμίου