Ξημέρωσε μια κανονικη ημερα στις 20 Ιουλιου 1974 η αυγη του ηλιου μολις χαραξε το πρωτο φως της μερας. Απο πανω στον ουρανο ειχε αεροπλανα τουρκικα καθως και μεσα στην θαλασσα τα οποια αποφαφισανε να ξεφορτωσουνε στο πεντε μιλη της Κερυνιας τους στρατιωτες τους και τον εξωπλισμο τους. Κανεις δεν φανταζοταν πως θα γινοταν ενα τετοιο κακο εκεινο το πρωινο.

Οι στρατιωτες θα επρεπε να πανε στο στρατο τους για να πολεμησουν τους τουρκους να τους ριξουν στην νεκρα θαλασσα ομως ητανε περισσοτεροι με περισσοτερα οπλα τα οποια δυστοιχως σκοτωσαν τραυματισαν ή ακομα χειροτερο εκεινες τις μερες ποιασανε αιχλμαλωτους και τους πηρανε στα αραβα της Τουρκιας.

Ειναι λυπητερο για μια μητερα να γνωριζει οτι το παιδι της ειναι ζωντανο αλλα να μην ξερει που ακριβως βρισκεται και ακομα πιο λυπητερο ειναι για την ιδια μητερα να βρισκει το παιδι της σκοτωμενο μεσα στα αιματα.

Αυτοι που σκοτωθηκαν στον πολεμο κυριες και κυριοι το γνωριζουμε οτι ειναι νεκροι ομως με αυτους που ποιαστηκαν αιχλαμωτοι δεν γυρισαν ποτε τους οπως θα επρεπε και μια μητερα ζει με αυτον τον καημον τους τι γινεται ; Θα ερχονται οι μνημες ξανα καθε χρονο 49 χρονια τωρα και θα μας τους θυμιζουν. Θα θυμουνται τις πρωτες στιγμες του αποχαιρετισμου ομως δεν ηξεραν οτι θα ηταν οριστικος αποχαιρετισμος ή αν θα τους ξανα εβλεπαν ;