Και φέτος έσπευσαν οι πιστοί στις εκκλησίες με ιδιαίτερη κατάνυξη για να γιορτάσουν το μέγα θαύμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου. Όπως καταδεικνύουν τα γραφόμενα της Μεγάλης Εβδομάδας, η Ανάσταση επήλθε μέσα από την άρση του Σταυρού. Για τον Κύριο ο Σταυρός αυτός ισοδυναμούσε με την άρση των αμαρτιών όλου του κόσμου. Το βέβαιο πάντως είναι ότι η Ανάσταση που μπορεί να σημάνει την Αλλαγή, την ανατροπή του μέχρι πρότινος βίου για τον καθένα μας είναι απότοκο της ενσυνείδητης απόφασης για αλλαγή συνάμα στην κοσμοθεωρία και κοσμοαντίληψη του κάθε ανθρώπου.
Για να αλλάξει λοιπόν κάτι στη ζωή μας αρκεί να είμαστε έτοιμοι και διατεθειμένοι να απαρνηθούμε την ασφάλεια που μας πρόσφεραν οι επιλογές που κάναμε στο παρελθόν και να προβούμε σε νέες επιλογές, πιο υγιείς και πιο κατάλληλες για εμας. Για να συμβεί το πολυπόθητο «θαύμα» συχνά απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εξέλθουμε από τη «ζώνη ασφαλείας» που μας προσφέρει το αίσθημα του «βολέματος», του εφησυχασμού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως παραιτούμαστε αμαχητί από οποιαδήποτε δυσκολία συναντήσουμε στη ζωή μας ή εγκαταλείπουμε ανθρώπους και όνειρα με την παραμικρή δυσκολία. Άλλωστε, οι δυσκολίες ως γνωστόν είναι που «χτίζουν» χαρακτήρα και θωρακίζουν το πνεύμα και την ψυχή μας. Όχι, σίγουρα δεν εννοώ κάτι τέτοιο.
Με την Ανάσταση ή καλύτερα την Αλλαγή εννοώ να βάλουμε ένα τέλος , οριστικό όμως τέλος σε οτιδήποτε δεν λειτουργεί υπέρ μας και αντί να μας δυναμώνει, να μας δίνει χαρά, μας καταρρακώνει ηθικά και ψυχικά. Το τέλος μιας ατέρμονης κατάστασης, μιας κακής συνθήκης μπορεί ενδεχομένως να μας οδηγήσει στον «ανώτερο» εαυτό μας ή καλύτερα στην καλύτερη οπτική του εαυτού μας. Άλλωστε, το τέλος ενός φαύλου κύκλου οδηγεί αναπόδραστα σε μια νέα, θαλερή αρχή με όλες τις προοπτικές που προβάλλουν ως «από μηχανής θεός» σε προβλήματα και σκοπέλους που μέχρι τώρα φάνταζαν ίσως ανυπέρβλητα.
Οι περισσότεροι όμως από εμας δυσκολεύονται να πάρουν την απόφαση για αλλαγή, ήτοι να δεσμευτούν απέναντι στον εαυτό τους και στο σύμπαν ολάκερο ότι θα πολεμήσουν για να κρατήσουν την ψυχή τους ανέπαφη από την πικρία , να μην χάσουν τον εαυτό τους, την υπόστασή τους εν τέλει σε όλες της τις εκφάνσεις ηθική και ψυχοπνευματική. Μια ψυχή «παραδαρμένη από το κρίμα», όπως λέει και ο ποιητής, αντιβαίνει στην αποστολή που έχει ο καθένας μας με την έλευσή του σ΄αυτόν τον κόσμο. Να προσφέρει δηλαδή απλόχερα αγάπη και καλοσύνη.
Εμμένουν σε σχέσεις ανούσιες, επιφανειακές, σε μια εργασία που τους «δηλητηριάζει» μέρα με τη μέρα, σε γάμους «βιτρίνας» που κρατούν αλώβητη τη θέση τους ως οικογενειάρχες. Εμμένουν στη συνήθεια, γιατί είναι σίγουρα πιο εύκολη από την αλλαγή. Η αλλαγή προϋποθέτει θυσίες και αναμέτρηση με τα «θέλω» μας, τις μύχιες επιθυμίες μας. Αυτές που πραγματικά θα μας κάνουν χαρούμενους.
Η αλλαγή λοιπόν καταλήγουμε ότι είναι για τους λίγους, για τους θαρραλέους και ισχυρούς. Γι΄αυτούς που έχουν έρθει σ΄αυτόν τον κόσμο για να ζήσουν το θαύμα της ζωής σε όλο της το μεγαλείο. Όχι, γι΄αυτούς που συμβιβάζονται απλά με το να επιβιώνουν. Εύχομαι λοιπόν ολόψυχα Ανάσταση στις καρδιές και πνευματική και ψυχική ανάταση για όλους μας!
Κατερίνα Μαυροβουνιώτη, Φιλόλογος
