Οι μάχες για ισότητα και ισονομία είναι γραμμένες στο dna μας από το πρώτο μας κλάμα.

Οπότε για μένα καμία ανάγκη για να θυμάμαι τα αυτονόητα κάθε 8η Μαρτίου. Όπως και για πολλές γυναίκες άλλωστε που καθημερινά δίνουν τους δικούς τους αγώνες για τα αυτονόητα.

Αποφασίζω λοιπόν να γράψω για  τους άντρες που μας αξίζουν, σε μια ταμπελωμένη μέρα!

“… Και όμως, είναι δύσκολο να είσαι άντρας.

Είναι δύσκολο να  πρέπει να πετάξεις από πάνω σου συμπεριφορές, ταμπού και προκαταλήψεις αιώνων.

Να «αδειάσεις» την υπερπροστατευτική μαμά σου και να βγεις από την επιρροή της.

Να «άδειάσεις» τον μπαμπά σου που σε ανταγωνίζεται ή σε βλέπει σαν προέκταση του εαυτού του.

Την πίεση της κοινωνίας που σε θέλει «άντρα» με όλα τα στερεότυπα:

Να μην κλαις.

Να μην λυγίζεις.

Να φοράς μόνο παντελόνια.

Να επιδεικνύεις κάθε στιγμή την τεστοστερόνη σου.

Να είσαι επιβήτορας.

Άτρωτος.

Κατακτητής.

Νικητής.

Με λεφτά.

Μπράβο σε όλους τους άντρες που προσπαθούν και αγωνίζονται για ισότητα και ελευθερία, σε έναν πατριαρχικό κόσμο.

Στους άντρες που δεν βολεύονται, αλλά χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για δικαιοσύνη και αξιοκρατία.

Στους άντρες που αγαπούν και σέβονται τις γυναίκες και αγωνίζονται μαζί τους προσπαθώντας να αφήσουν τον κόσμο λίγο καλύτερο από ότι τον βρήκαν. “

Χαρούμενη ημέρα της γυναίκας με ένα κείμενο αφιερωμένο σε όλους τους άντρες που μας αξίζουν.

Και να θυμάστε οι αγώνες για ισότητα και ισονομία θα γίνονται πάντα έξω από τα κουτιά.