Εικαστικοί που δημιούργησαν στην Πάφο την περίοδο του Covid-19 και που συμμετέχουν στην έκθεση The Covid Years που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην Παλιά Ηλεκτρική καταθέτουν τις απόψεις τους .
Η Μαριάμ Φουκαρά ζωγράφος ανέφερε πως ο χρόνος της πανδημίας, ο χρόνος των ασθενειών, ο χρόνος της καραντίνας, ο χρόνος της αποξένωσης από την κοινωνία , τους φίλους αποτέλεσε καιρό για περισυλλογή και εγκλεισμό στο εργαστήρι. Γι’ αυτό είπε και αυτή η σειρά έργων της συνδέεται με τη μακρινή Κίνα. Πρόσθεσε πως ένας από τους αρχαίους πολιτισμούς της Ανατολής, φθάνει στη Δύση, φέρνοντας τον δικό του κόσμο , τη δική του ομορφιά, τη δική του σχέση προς την ζωή. Εκτιμά επίσης πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
Έμπνευση από την ελληνική μυθολογία και τις εμπειρίες της προσωπικής της ζωής αντλεί στα έργα της την περίοδο της πανδημίας η Julie Hart. H γλυπτική της δουλειά, όπως αναφέρει κατά την διάρκεια της πανδημίας, επικεντρώνεται στη σωματικότητα, την εξάπλωση του κορωνοϊού και την αντίληψη της για τις αλλαγές που επέφερε στον κόσμο ως αποτέλεσμα του lockdown και των περιορισμών που παρουσίασε. Όπως η ίδια ανέφερε, ζωγραφίζει με λάδι και ακουαρέλα. Η γλυπτική της χαρακτηρίζεται ως εικονιστική και εργάζεται χρησιμοποιώντας κυρίως λευκό πηλό.
Η Chiaki Kamikawa στο έργο της απεικονίζει την Amabie που είναι ένα πνεύμα / φάντασμα που αναφέρεται για πρώτη φορά σε επίσημο έγγραφο στην Ιαπωνία τον 19ο αιώνα. Ο θρύλος λέει ότι αυτή η φιγούρα φάντασμα εμφανίστηκε από τη θάλασσα, προέβλεψε την πανδημία και έδωσε εντολή στους ανθρώπους να κάνουν ομοιώματα της για να αντιμετωπίσουν την ασθένεια.
Επεσήμανε επίσης πως στην Ιαπωνία από την αρχή της πανδημίας το 2020 , η εικόνα της Amabie έχει χρησιμοποιηθεί ως γοητευτική μασκότ, σε διάφορα προϊόντα και μάλιστα χρησιμοποιήθηκε στην αφίσα του Υπουργείου Υγείας για να θορυβήσει τους ανθρώπους για την εξάπλωση της νόσου, με την ελπίδα να βοηθήσει την ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων. Το έργο είπε, υπό τον τίτλο, Amabie x Aphrodite είναι το αποτέλεσμα συνδυασμένων θρύλων ενός πνεύματος και μιας μυθολογίας θεάς για την εφαρμογή της δύναμηςς της Amabie στην Κύπρο.
O Γιώργος Κοτσώνης, στην έκθεση The Covid Years παρουσίασε το έργο της Παναγίας με τον Χριστό αγκαλιά. Η δουλειά του Γιώργου Κοτσώνη έχει παρουσιαστεί σε ατομικές εκθέσεις στην Κύπρο, την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μεταξύ των πιο σημαντικών εκθέσεων που έχει συμμετάσχει είναι το 1985 στην Εθνική Πινακοθήκη της Βουδαπέστης, το 1986 στην Τριενάλε της Ινδίας στο Νέο Δελχί , το 1987 στην Αίθουσα Καλλιτεχνών στη Σόφια της Βουλγαρίας, το 1989 στην Κυπριακή Ομαδική Έκθεση στην Μόσχα και αλλού.
Η Έλλη Λέστας ανέφερε πως τα δύο έργα της που φιλοξενούνται στην έκθεση αποτελούν ένα σχέδιο με κάρβουνο μιας καρακάξας που περπατά με σκοπό και ένας πίνακας με τραγούδια πουλιών. Το κομμάτι τραγουδιού πουλιών όπως αναφέρει περιγράφει τον ήχο που ακούγεται από τα ευρωπαϊκά πουλιά μελισσοφάγους που μπορεί, όπως είπε, να ακούσει, όταν τα πουλιά μαζεύονται ψηλά στον ουρανό και ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν. Όπως η ίδια ανέφερε προσπάθησε να μετατρέπει τον ήχο σε όραση χρησιμοποιώντας τα ίδια φωτεινά χρώματα του καυχησιολογικού φτερού σε έναν πλούσιο μπλε ουρανό της Κύπρου.
Ο Arsenty Lysenkov ανέφερε που το έργο του στην έκθεση μιλάει για την εποχή που η σύγχρονη κοινωνία αναγκάστηκε για πρώτη φορά σε όλο τον κόσμο να συμμορφωθεί με την καραντίνα και τα όρια της. Οι άνθρωποι συνέχισε, τραγούδησαν τραγούδια στα μπαλκόνια των σπιτιών τους σε διάφορα μέρη του κόσμου προσπαθώντας να φτιάξουν την διάθεση του εαυτού τους και των άλλων. Τα μπρούτζινα ανάγλυφα χρησιμεύουν ως θραύσματα της ιστορικής στιγμής που ήταν η κάποτε άνετη και ελεύθερη σύγχρονη κοινωνία βιώνοντας το ζήτημα μιας νέας στάσης και αυτογνωσίας.
Η δουλειά του Peter Moore στην Κύπρο αντικατοπτρίζει τη βαθιά σύνδεση που νιώθει με τον φυσικό κόσμο και τα ίχνη των αρχαίων πολιτισμών στο νησί, όπως αναφέρει. Δουλεύοντας ανέφερε με στοιχειώδη υλικά και διαδικασίες – νερό, γη και φωτιά, προσπαθεί να μεταφέρει την αίσθηση του θαύματος που νιώθει στο μυστηριώδεις σύμπαν στο οποίο βρισκόμαστε. Το έργο του το Deadly Flower όπως ανέφερε αντιπροσωπεύει την ασυμβατότητα της όμορφης εικόνας και είναι μια θανατηφόρα πραγματικότητα.
Η Δέσποινά Ναθαναήλ είπε πως ο Covid – 19 έχοντας εισβάλει στην ζωή μας έφερε μαζί του διάφορες αλλαγές τόσο στις συνήθειες μας, την καθημερινότητα μας, όσο και στον τρόπο ζωής. Το σίγουρο είπε , είναι πως μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια τίποτα δεν ήταν δεδομένο και κυρίως η ελευθερία μας που όλο και στένευε πιο πολύ σε αυτό το χρονικό διάστημα. Έτσι σημείωσε και τα δικά της υλικά άλλαξαν και τώρα πιά δεν υπάρχει αυτός ο δεδομένος λευκός καμβάς που υπήρχε μέχρι τώρα στα έργα της. Οι φόρμες πλέον σημείωσε είναι αυτόνομες και αποκολλώνται από τον καμβά έτσι δεν υπάρχει αυτή η δέσμευση με κάποιο συγκεκριμένο φόντο.
Ο περιορισμός στην εποχή του Covid – 1 σχετίζεται στο μυαλό μου στα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας που αυξήθηκαν κατά την περίοδο του lockdown ανέφερε η εικαστικός Margaret Paraskos. Μια παύση που πάγωσε όχι μόνο την καθημερινότητα της ζωής αλλά παγίδευσε , όπως είπε, κακοποιημένες γυναίκες σε όλο τον κόσμο μέσα στα σπίτια τους, μια φυλάκιση που επιβλήθηκε για χάρη της δημόσιας υγείας. Η έρευνα μου συγκεντρώνει πρόσθεσε, θραύσματά μυθολογίας και λαογραφίας αληθινά και φανταστικά τοποθετώντας τα σε ένα κυπριακό τοπίο για να αποκαλύψουν μια ανάμνηση ή μια εμπειρία.
Σημειώνεται πως η έκθεση που συνδιοργανώνεται από την εικαστικό Miriam Mc Connon και το Πετρίδειο Ίδρυμα, θα παραμείνει ανοικτή μέχρι 22 Νοεμβρίου 2022. Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα -Παρασκευή 10:00-13:00, 15:00-18:00, Σάββατο 10:00-13:00
