20 Ιουλίου και ολόκληρη η Κύπρος θυμάται τις σκοτεινές μέρες του 1974. Θυμάται και μνημονεύει νεκρούς, αγνοούμενους και την κατεχόμενη πατρίδα μας. Σε μια εποχή άκρως υλιστική και με πρότυπα στην κοινωνία μας μακριά από τον ρεαλισμό και την πραγματικότητα της καθημερινότητας του μέσου Κύπριου, η υπόμνηση καλείται να λειτουργήσει και ως ξύπνημα.

Ξύπνημα κι αφύπνιση της πατριωτικής μας συνείδησης. Καλούμαστε να θυμόμαστε όχι γιατί αυτό είναι πολιτικά ορθό ή γιατί μας το υπαγορεύουν οι κομματικές μας ταυτότητες και εμπλοκές, αλλά γιατί χωρίς την υπόμνηση των παθών μας επαναλαμβάνουμε φορτικά τα ίδια λάθη.

Η νέα γενιά δεν ενδιαφέρεται. Έχει οδηγηθεί στο να μην ενδιαφέρεται γιατί οι πολιτικές συμπεριφορές αρχόντων διαχρονικά έχουν οδηγήσει στην απαξίωση και την απομάκρυνση από το συλλογικό. Πλέον επικρατεί το ατομικό, το ευτελές και ευκαιριακό. Η πανδημία, οι οικονομικές πιέσεις και τα κοινωνικά φαινόμενα που αναδύθηκαν εξ αφορμής όλων αυτών που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια έχουν αποπροσανατολίσει την κοινωνία, μακριά από τα σημαντικά, τα αγνά και τα ανθρώπινα.

Επέτειος της εισβολής και θυμόμαστε για να μην ξεχνάμε, τα δεινά και τις δυστυχίες αυτού του πολύπαθου νησιού που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, δυστυχώς χωρίς ορίζοντα προοπτικής, γιατί είμαστε μικροί, ανίσχυροι και άρα αμελητέοι για τους μεγάλους και ισχυρούς του πλανήτη που εμμέσως καθορίζουν τις μοίρες όλων μας.