Μετά από 63 χρόνια ανεξαρτησίας, από τα οποία 49 σε ημικατοχή, μπορούμε πλέον να εξάγουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα για το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, τις προοπτικές που διανοίγονται και τους κινδύνους που εγκυμονούν για το μέλλον. Ειδικά τώρα, ενόψει και των επερχόμενων προεδρικών εκλογών, ελπίζουμε να μην επιβεβαιωθούν -πάλι- οι απατηλές προσδοκίες του λαού στο πολύπαθο νησί.
Η ιστορία του Κυπριακού κράτους είναι κατά γενική ομολογία μια πορεία διαπλοκής, για την οποία «ούκ έσται τέλος». Οι «ημέτεροι», συνήθως κομματικοί γυρολόγοι, είχαν και έχουν το «πάνω χέρι» στην απόκτηση προνομίων, που συχνά οδηγούν στην παράνομη απόκτηση πλούτου ή στην αναξιοκρατική κατοχή πόστων εξουσίας στον δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα, που σαν σαράκι διαλύει κάθε προοπτική ανάπτυξης του κράτους.
Έτσι δημιουργήθηκε μια κοινωνία που κολυμπά στο ρουσφέτι και ταυτόχρονα πνίγεται στην αδικία, ένα πελατειακό κράτος το οποίο εκμεταλλεύτηκαν τα κόμματα για να αυξήσουν τα ποσοστά τους και την κοινωνική τους απήχηση. Το κράτος θεωρείται μια αγελάδα, που αρμέγεται από τους συμφεροντολόγους παρατρεχάμενους της εξουσίας, μια πρακτική που επεκτείνεται και στον άμεσο κύκλο τους, τις οικογένειες τους, τους φίλους και τους κουμπάρους, που αποτελούν τα λεγόμενα «πολιτικά τζάκια», ειδικά της πρωτεύουσας. Παρά τον υπαρκτό κίνδυνο πλήρους τουρκοποίησης του νησιού, αυτή η πορεία παραμένει αναλλοίωτη από διαδοχικές κυβερνήσεις. Ομολογουμένως με λίγες εξαιρέσεις, συνεχίζουν αδιάλειπτα να γεμίζουν τους θώκους χρυσοπληρωμένης εξουσίας με μετριότητες, μέσα από κομματικές λίστες, οδηγώντας την πολιτική αξιοπιστία στην Κύπρο στο ναδίρ και τους πολιτικούς στην απαξίωση.
Με τα πιο πάνω δεδομένα συνεχίζει ευτυχώς -πολλοί ισχυρίζονται από θαύμα- να υπάρχει ακόμη το κυπριακό κράτος, παρόλο επίσης που Τούρκοι και Άγγλοι κατέχουν πέραν του 50% του εδάφους του νησιού, ομολογουμένως το πιο παραγωγικό μέρος, και το 67% των ακτών, που αποτελούν τον πλούτο της Κύπρου. Τα κατοχικά δεδομένα εδραιώνονται, τα δυνατά μυαλά της Κύπρου μεταναστεύουν και οι καραβιές μεταναστών που στέλλει ο Ερτογάν και βαφτίζονται αιτητές πολιτικού ασύλου, αποτελούν ήδη το 5% του συνολικού πληθυσμού, το υψηλότερο με διαφορά ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αισίως, μετά από κάμποσους προέδρους που δοξάσαμε ή απαξιώσαμε, και οι οποίοι, λιγότερο ή περισσότερο, υποθήκευσαν το μέλλον αυτού του τόπου και τον οδήγησαν βήματα πιο κοντά στην εξαφάνιση, αναζητούμε σήμερα εκείνη την επιλογή που θα καθαρίσει τον στάβλο του Αυγεία και θα φέρει πίσω την χαμένη προ πολλού ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο.
Χριστοδουλίδης, Μαυρογιάννης, Αβέρωφ, αποτελούν τουλάχιστο μέχρι σήμερα, την τριάδα των υποψηφίων που θα παλέψουν για να περάσουν στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Οι υπόλοιποι, κάποιοι εξ αυτών πολύ αξιόλογοι υποψήφιοι, δεν φαίνεται να έχουν πιθανότητες επιτυχίας, αφού δεν εξασφαλίζουν τη στήριξη των παντοδύναμων κομμάτων.
Συνωστισμός ψηφοφόρων με πλατιά χαμόγελα είναι ό,τι παρατηρείται σήμερα γύρω από τους υποψήφιους με σοβαρές ελπίδες επιτυχίας. Αποδεικνύεται πλέον καθημερινά, ότι ο τυχοδιωκτισμός έχει μπει βαθειά στο πετσί του Κυπραίου. Αποτελεί για τον μέσο Κύπριο την προϋπόθεση για να επιδιώξει ανέλιξη και μερίδιο εξουσίας από τον υποψήφιο που θα μπει νικητής στο προεδρικό μέγαρο!
Η Κύπρος κύριοι, ειδικά κύριοι Χριστοδουλίδη, Μαυρογιάννη και Αβέρωφ, δεν έχει την πολυτέλεια για χάσιμο επιπλέον χρόνου. Προέχει η διάσωση του τόπου από την επερχόμενη τουρκοποίηση και κατά δεύτερο λόγο η δημιουργία μιας κοινωνίας αξιών και όχι ο καταστροφικός διαμοιρασμός της εξουσίας σε μετριότητες μέσα από κομματικές λίστες.
Αντώνης Τρακκίδης, Διορισμένος Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Γεροσκήπου.
