Αυτό που έχει καταφέρει να αποδείξει η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα είναι η ικανότητά του να επιβιώνει.
Άλλοτε από αδελφοκτόνους και αιματηρούς πολέμους, άλλοτε από φυσικές ή βιβλικές καταστροφές. Αυτό που καλείται να κάνει όμως σήμερα είναι η αναμέτρηση με την ίδια της την υπόσταση, καθώς ο διχασμός, η διχόνοια, το ¨διαίρει και βασίλευε¨ εμφωλεύει στην κοινωνία σαν ένα παράσιτο που τρώει σιγά-σιγά τις σάρκες της και της αφαιρεί και το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς και οίκτου για τον έτερο αδελφό.
Όπου έτερος αδελφός απαντά ο γείτονας, ο συγγενής, ο συνάδελφος και γενικά τα άτομα με τα οποία συναναστρέφεται και συναλλάσσεται ο καθένας από εμάς καθημερινά είτε εκ των πραγμάτων είτε από δική του βούληση και επιλογή. Η διάκριση που γνωρίζει η κοινωνία μας σήμερα είναι άνευ προηγουμένου, γιατί γεννά ερωτηματικά για το επίπεδο πολιτισμού και την ποιότητα που ενυπάρχει ή θα έπρεπε τουλάχιστον να εντοπίζεται σε κάθε νοήμον άτομο με τις αξίες και τις αρχές που λαμβάνει από την οικογένεια, το σχολείο και γενικά από την εξ απαλών ονύχων διαπαιδαγώγησή του.
Και φυσικά αναφέρομαι στο θέμα της πανδημίας που ταλανίζει ανά το παγκόσμιο την ανθρωπότητα εδώ και δύο πλέον χρόνια. Δύο αργά και βασανιστικά χρόνια που μας έβγαλαν όλους από τη ραστώνη και τον εφησυχασμό της άψογης μέχρι τότε ζωής μας, καθώς όλοι είχαμε την ευχέρεια της επιλογής για το πώς και πού θα κινηθούμε. Μόνο αν στερηθείς κάτι όμως, καθώς λένε, μαθαίνεις και να το εκτιμάς. Επαναπροσδιορίζεις τις προτεραιότητές σου και αναθεωρείς τα ¨τέλεια¨ δεδομένα σου. Αυτά τα χρόνια μας δίδαξαν βέβαια πολλά. Στο σημείο που βρισκόμαστε όμως σήμερα ως προς την αντιμετώπιση της πανδημίας έχει ανακύψει ένα άλλο πρόβλημα μεγαλύτερο ακόμη κι απ΄τον κίνδυνο της ίδιας της ασθένειας. Γιατί αυτή κάποια στιγμή πλέον θα αντιμετωπιστεί. Είτε από τα περιβόητα εμβόλια που φροντίζει επιμελώς το κράτος να προωθεί ως πανάκεια, αν και η αποτελεσματικότητά τους αμφισβείται από πολλούς είτε, επειδή, όπως κάθε ¨ιός¨ με την κυριολεκτική ή τη μεταφορική έννοια του όρου θα αποδυναμωθεί με τον χρόνο.
Η πραγματική απειλή που θα έπρεπε να μας αφορά όλους είναι το πώς αντιμετωπίζουμε τον ¨άλλο¨. Αυτόν τον ¨άλλο¨ που μέχρι πρότινος ίσως επιλέγαμε να του αφιερώσουμε μέρος του χρόνου μας, άρα μας ήταν και ιδιαίτερα πολύτιμος για να του κάνουμε ένα τόσο μεγάλο δώρο, τον χρόνο μας. Η σημερινή παράνοια με τους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους, για να είμαι και σαφής, αποδεικνύει τον βαθμό αβελτερίας και απάθειας που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη υπερ-καταναλωτική κοινωνία. Δηλώσεις του τύπου: ¨Εμβολιάστηκα για να είμαι ελεύθερη¨, όπου ελεύθερη σημαίνει να αναλώνομαι σε καφέ και εστιατόρια φροντίζοντας για τα αγαθά της κοιλίας μου και μόνο ή επιδεικνύοντας το συνολάκι του συρμού που αγόρασα τελευταία, δεν πείθουν ως προς την αιτιολόγηση του να εμβολιαστεί κάποιος. Γιατί αυτή είναι η απάντηση που δίδεται από την πλειονότητα των εμβολιασμένων πολιτών. Όχι, το ¨εμβολιάστηκα, προκειμένου να θωρακίσω την υγεία μου και να προστατευθώ¨.
Νομίζω ότι η καλύτερη απάντηση σε τέτοιου είδους δηλώσεις είναι ο στίχος του Γ.Ρίτσου στο ποίημα ¨Αποχαιρετισμός¨, το οποίο και έγραψε για έναν πραγματικό ήρωα, τον Γρηγόρη Αυξεντίου. ¨Τη λευτεριά το λοιπόν ο καθένας μας τήνε χρωστάει σ΄όλους. Μια λευτεριά μονάχα για τον ένα, δεν φελάει σε τίποτα ( αν υπάρχει)¨. Πώς μπορεί λοιπόν ο καθένας να νιώθει ελεύθερος, όταν γνωρίζει ότι την ίδια στιγμή υπάρχουν συμπολίτες του που τους στερείται το αναφαίρετο φυσικό δικαίωμα της ελευθερίας στη ζωή του, που του ασκείται ψυχολογική πίεση και βάναυση διάκριση σαν να είναι αυτός ο ίδιος ο ιός; Πώς μπορεί κάποιος ξαναλέω να νιώθει ελεύθερος, όταν δεν εισακούεται η άποψη του διπλανού, του αδελφού του, όταν του επιβάλλεται με πειθαναγκασμό και αντιδημοκρατικά μέτρα να συμμορφωθεί στη ¨μία¨ γραμμή που καλούνται να ακολουθήσουν όλοι, διαφορετικά θα αποτύχει στις εξετάσεις του ως πολίτης και θα θεωρηθεί ¨μίασμα¨ για την κοινωνία; Όταν ακόμη δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ο λόγος που τον συγκρατεί, ώστε να μην επιλέξει τη λύση του εμβολιασμού με τον τρόπο που του υποδεικνύεται είτε από φόβο είτε λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων είτε για οποιονδήποτε ακόμη άλλο λόγο τον αφορά;
Η μεγαλύτερη συνέπεια λοιπόν αυτής της περιπέτειας είναι πως δεν έχουμε αντιληφθεί πως σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης η λύση δίνεται μόνο μέσα από την ενότητα, από τον σεβασμό για τον συνάνθρωπο. Οι ανελεύθερες πολιτικές και η ευτέλεια της έννοιας της ενσυναίσθησης οξύνουν μόνο το πρόβλημα, δηληριάζουν τις ψυχές και καταβαραθρώνουν το αίσθημα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Χαιρέκακες δηλώσεις του τύπου: ¨Τι θα κάνουν τώρα όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί, αφού δεν τους επιτρέπεται να πάνε πουθενά;¨ δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους, αλλά σε ανθρωποειδή που νοιάζονται μόνο για την πρόσκαιρη καλοπέραση και το προσωπικό τους βόλεμα. Η ιστορία και κυρίως η ελληνική ιστορία έχει να επιδείξει πως η στέρηση της ελευθερίας για τον Έλληνα δεν είναι πρόσκομμα που θα τον αποθαρρύνει, αλλά το εφαλτήριο για να αντιδράσει και να νικήσει. Η Ελλάδα είναι η χώρα της δημοκρατίας, το λίκνο του πολιτισμού, όπου η τέχνη του λόγου εκθειάστηκε. Πώς μπορούν λοιπόν όλα αυτά να απωλέσουν το νόημα και την αξία τους; Ο καθένας έχει το αναφαίρετο φυσικό δικαίωμα να επιλέξει πώς θα διαχειριστεί το σώμα και τον εαυτό του. Αν καταπατηθεί αυτό το δικαίωμα ,τότε, η ανθρωπότητα ολισθαίνει σε καιρούς σκοταδισμού και ηθικού εκτροχιασμού. Τότε δεν μιλούμε για ελευθερία, αλλά για φενάκη!
Κατερίνα Μαυροβουνιώτη, Φιλόλογος
