Η ζωή των ατόμων με αναπηρία ( ΑμεΑ) μπορεί να έχει βελτιωθεί σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια , όμως ακόμη υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις στη νομοθεσία αλλά κυρίως στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία όλων μας, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνουν την καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών.
Μπορεί να τονίζουμε πως σεβόμαστε την αναπηρία και είμαστε υπέρμαχοι της ισότητας, όταν όμως φερόμαστε ρατσιστικά, ή αδιαφορούμε για τους γύρω μας και ενδιαφερόμαστε μόνο για την ευκολία μας, ενεργούμε εις βάρος τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ανάβαση ενός πεζοδρομίου για ένα άτομο με κινητικά προβλήματα είναι αδύνατη, επειδή κάποιος έχει σταθμεύσει εκεί το αυτοκίνητό του ή ακόμη είναι συχνό φαινόμενο, ένα άτομο με προβλήματα όρασης να χάνει τον προσανατολισμό του γιατί ένα μηχανάκι πάνω στο πεζοδρόμιο εμποδίζει την πορεία του. Είναι απαραίτητο λοιπόν, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας να φερόμαστε υπεύθυνα και με σεβασμό, δύο πράγματα απλά που μπορούν να διευκολύνουν τη ζωή πολλών συνανθρώπων μας.
Η παρεμπόδιση της προσβασιμότητας δεν απομακρύνει μόνο το άτομο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά του στερεί και το δικαίωμα της αυτόνομης διαβίωσης.
Η προσβασιμότητα είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των ΑμεΑ. Παρόλο που υπάρχει γνώση και νομοθεσία για την κατασκευή ή δημιουργία υποδομών που θα επιτρέπει την ένταξή τους σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, είτε αυτή αφορά δραστηριότητες σε κοινόχρηστους χώρους, αθλητικές εγκαταστάσεις, δημόσιες υπηρεσίες, σπάνια εφαρμόζεται με αποτέλεσμα την περιθωριοποίησή τους.
Παρόλο που στην πόλη μας έχουν γίνει αρκετά έργα και εκσυχρονισμοί σε πάμπολλους τομείς, ωστόσο στις υποδομές άνεσης για ΑμεΑ ακόμη υστερούμε :
-στον τομέα της εκπαίδευσης: περιληπτικά από το σύνολο των σχολείων, ένα μόνο από αυτά διαθέτει ανελκυστήρα. Θα μπορούσε να υπάρχει ο απαραίτητος σχεδιασμός- εξοπλισμός για να δέχονται όλα τα σχολεία ΑμΕΑ. Αυτομάτως θα μηδενιζόταν η οποιαδήποτε ομαδοποίηση και κατ´ επέκταση ο στιγματισμός των ατόμων αυτών.
– στον εργασιακό τομέα ( δημόσιο και ευρύτερο ιδιωτικό τομέα) : είναι κοινώς αποδεκτό αλλά και γνωστό ότι μόνο σε ορισμένες υπηρεσίες / θέσεις εργασίας, παρέχεται η δυνατότητα απασχόλησης ΑμεΑ. Οι λόγοι ποικίλουν: Η δυνατότητα πρόσβασης των ατόμων αυτών, η άνεση στο χώρο εργασίας αλλά και η αδυναμία αποδοχής των ατόμων αυτών, μειώνει τις δυνατότητες εργοδότησης τους.
-ανέσεις / ποιότητα ζωής : εξ όσων γνωρίζω στην πόλη μας, αρκετά ξενοδοχεία δεν διαθέτουν τις απαραίτητες υποδομές- εξοπλισμό για τη διαμονή των ατόμων αυτών.
Οι παραλίες και οι πισίνες χρειάζονται αρκετή δουλειά ακόμη για την παροχή ανέσεων των ατόμων αυτών. Τα εστιατόρια, οι καφετέριες και οι άλλοι χώροι ψυχαγωγίας επίσης υστερούν στα βασικά…
Για προβληματισμό… εν έτη 2021 είναι αδιανόητο το κράτος να μην έχει ρυθμίσει τις απαραίτητες δικλείδες στις υπηρεσίες του που να εντάσσουν στην εποπτεία τους αλλά και στην επιτήρηση τους όλα εκείνα τα βασικά αγαθά που για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι αυτονόητα.
Εδώ θα δανειστώ αυτό που ο Αντώνης Τσαπατάκης Πάρα Ολυμπιονίκης είπε: «Στο δικαίωμα για «ζωή» δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις. Δεν υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι».
Ανδρέας Κεσούρης
Σχολικός Έφορος Δήμου Πάφου
Μηχανολόγος Μηχανικός (Bsc)
MPA
