Υγειονομική κρίση, οικονομική κρίση, κρίση θεσμών, κρίση στην πολιτική, και κανείς δεν συζητά για την μία και σημαντικότερη ΚΡΙΣΗ που βιώνει η κοινωνία μας.
Στην Κύπρο δυστυχως περνούμε κρίση παιδείας. Κρίση στο ένα και μοναδικό θέμα που έμμεσα και άμεσα επηρεάζει τα πάντα, από τα νιάτα μας, το μέλλον μας, μέχρι τη πολιτική και την οικονομία.
Είμαστε σε μια εποχή όπου η πληροφορία υπάρχει απλόχερα στα χέρια μας, όπου με ένα κινητό τηλέφωνο και λίγο διαδίκτυο μπορούμε να λύσουμε οποιαδήποτε απορία έχουμε σε δευτερόλεπτα, να διαβάσουμε άφθονη αρθρογραφία ακόμα και σε πολύ συγκεκριμένα θέματα.
Αυτή η ευκολία πρόσβασης σε γνώση κάνει πολλές φορές τα σχολεία να φαίνονται βαρετά για τους μαθητές μας και ειδικότερα στις μεγαλύτερες ηλικίες όπου τα ενδιαφέροντα των νέων ξεκινούν να ξεκαθαρίζουν. Η πραγματική χρήση του σχολείου στις μέρες μας είναι η εξεταστέα ύλη στην οποία θα δοκιμαστούν οι μαθητές μας για είσοδο στα πανεπιστήμια.
Δυστυχώς όμως είναι και ο λόγος να περιορίζονται τα σχολεία μας σε συγκεκριμένες τακτικές διδασκαλίας που γαλουχούν μαθητές που σκοπός τους δεν είναι η γνώση, αλλά η αποφοίτηση από το σχολείο με ένα καλό βαθμό να μπουν σε ένα πανεπιστήμιο και ας μην έμαθαν τίποτα, ας μην κατανόησαν τίποτα, ας μην τους ενδιέφερε ευθύς εξ’ αρχής.
Ευτύχησα στα μαθητικά μου χρόνια να έχω εξαιρετικούς δασκάλους και καθηγητές, πραγματικούς εκπαιδευτικούς που δεν δίσταζαν να απαντήσουν σε απορίες και συζητήσεις που μπορεί να ανάλωναν ολόκληρη τη παράδοση για χάριν της γνώσης, που γνώριζαν πως ακόμα και αν ήμασταν εκτός διδακτέας ύλης, αφού αντιμετωπίζαμε το θέμα με ενδιαφέρον, ήταν χρήσιμο να το συζητήσουν για να καταλάβουμε. Είμαι της γνώμης πως ίσως έτσι θα έπρεπε να λειτουργούν οι εκπαιδευτικοί μας, να προωθούν τον διάλογο, να αφήνουν τα παιδιά μας να διερωτηθούν και να αμφισβητήσουν γιατί έτσι τους δημιουργείται και η ανάγκη να μάθουν περισσότερα, να βρουν κατεύθυνση, να γίνουν πιο συνειδητοποιημένοι και να αποκτήσουν κριτική σκέψη και κοινή λογική.
Η Παιδεία δεν έρχεται μόνο μέσα από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά και κυρίως από το σπίτι.
Είναι σημαντικό εμείς οι γονείς να δώσουμε στα παιδιά μας τον καλύτερο μας εαυτό, να τους εξηγήσουμε τι πάει να πει φιλότιμο, να τους ξεκαθαρίσουμε τη διαφορά γνώσης και σοφίας, να τους ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πας σχολείο για να μάθεις πέντε πράγματα που θα γράψεις σε ένα διαγώνισμα, που θα σου δώσει ένα καλό βαθμό, που θα σου δώσει μια θέση σε ένα πανεπιστήμιο, που θα σου δώσει μια δουλειά. Γιατί δεν είναι έτσι. Το σχολείο είναι ένας μονόδρομος για το ταξίδι της ζωής και η γνώση τα καύσιμα για να πορευτούμε για το υπόλοιπο της διαδρομής ανεξάρτητα καριέρας, οικονομικού στάτους και κοινωνικής καταξίωσης, ειδικότερα σήμερα.
Για να μπορέσουμε να περάσουμε τα μυνήματα αυτά όμως πρέπει πρώτοι εμείς να δείξουμε το δρόμο. Γιατί αν τα παιδιά μας, μας βλέπουν να ανοίγουμε βιβλία και να διαβάζουμε χωρίς να “πρέπει”, θα μάθουν να το κάνουν κι αυτά. Και όταν μας βλέπουν να ανακυκλώνουμε, θα μάθουν να το κάνουν και τα παιδιά μας, και όταν δεν πετάμε τα σκουπίδια μας όπου φτάσουμε δεν θα το κάνουν ούτε τα παιδιά μας. Και όταν δεν δαχτυλοδείχνουμε, δεν κατηγορούμε και δεν βρίζουμε, θα δείξουμε το σωστό δρόμο για τους επόμενους.
Είναι ένα ρητό που λέει συγκεκριμένα πως αν δώσεις σε κάποιον ψάρι, θα τον ταΐσεις για μια μέρα, αν τον μάθεις να ψαρεύει θα τον ταΐσεις για μια ζωη. Έτσι λοιπόν και πρέπει μέσα από τα διδακτικά κείμενα και βιβλία μέσα από την παράδοση του μαθήματος ο μαθητής να βγει από την τάξη με απορίες, τις οποίες να τρέξει και να βρει τις απαντήσεις μόνος του, όχι γιατί Πρέπει, αλλά γιατί το θέλει, αλλά και στο σπίτι να προωθήσουμε αυτή τη κίνηση. Να βοηθήσουμε να δημιουργήσουν καλές συνήθειες αλλά επίσης να αποκτήσουμε και εμείς. Μικρές λεπτομέρειες που κάνουν όλη τη διαφορά. Μικρές λεπτομέρειες που πάνω σε αυτές αποκτούμε ΠΑΙΔΕΙΑ, και εμείς, και τα παιδιά μας.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΔΗΠΑ
