Το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης έρχεται ως βάλσαμο στις βασανισμένες ψυχές των ανθρώπων να εγείρει την ελπίδα για μια ζωή φωτισμένη και άσπιλη, που συνθλίβει το σκοτάδι και εγκολπώνεται την αισιοδοξία.
Δεν προλαβαίνει όμως ο πληττόμενος πληθυσμός να διαβεί την πύλη της εκκλησίας και δέχεται ριπές παντός είδους. Είτε κροτίδων που κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο είτε καταθλιπτικών μηνυμάτων. Τόσα τα κρούσματα και οι διαπιστωμένοι θάνατοι από κορωνοϊό! Και αντίδοτα σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση τα πολλά υποσχόμενα εμβόλια που με πολιτική μαεστρία προωθούνται ως η «απόλυτη» πανάκεια για να συνεχίσει ο έρμος ο «ραγιάς» τη ζωή του!
Από πού να πιαστεί άραγε ο σημερινός άνθρωπος; Συγκεντρώνει μερικές ηλιαχτίδες ελπίδας και αισιοδοξίας από την πίστη του. Ειδικά φέτος που του επιτράπηκε τουλάχιστον η είσοδος στους ναούς, έστω και υπό προϋποθέσεις, ήταν μεγάλη η ανάγκη του να εκκλησιαστεί! Στην κοινωνία, όπου η ποσότητα υπερτερεί της ποιότητας, νιώθει σαν άνθρωπος χωρίς πρόσωπο και αφήνεται έρμαιο της τύχης και των αποφάσεων των «εγκριτωτέρων» του λαού να αναμένει την ετυμηγορία. Δεν δύναται να σκεφτεί. Η σκέψη έχει υπαχθεί σε πολυτέλεια. Είναι για τους λίγους, τους προνομιούχους. Πρόκειται για sacrificio intellectus (θυσία της λογικής, όπως έλεγαν στο Μεσαίωνα). Μόνον έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η παθητική κατάσταση που με τόση προθυμία υπηρετεί ο σύγχρονος άνθρωπος.
Υπηρετεί και υπακούει, γιατί αυτό στωικά έχει διδαχθεί εξ απαλών ονύχων. Άλλωστε, η βιαιοπραγική τηλεόραση με την επιθετική διαφήμιση δεν του αφήνει άλλα περιθώρια. Τον υποβιβάζει σε ανδράποδο που δεν ακούει παρά μόνο βλέπει και ασυναίσθητα εκτελεί. Αν προσθέσουμε στην πανδημία που βιώνουμε και την τρομοκρατία που ασκούν τα ΜΜΕ δήθεν ενημερώνοντας το κοινό, τότε ο κύκλος κλείνει. Τη στιγμή που ο άνθρωπος και ειδικά ο νέος άνθρωπος, θα έπρεπε να καθοδηγείται μέσω της ορθής ενημέρωσης στη γνώση και την κριτική, αποπροσανατολίζεται από ριάλιτι με τη συχνότητα επαναληπτικής καραμπίνας. Αναλαμβάνει δράση μόνο, όταν καλείται να ψηφίσει προς αποχώρηση κάποιου παίκτη που δεν συμπαθεί, άρα δεν του είναι πλέον χρήσιμος σαν οντότητα.
Δεν κάνει το ίδιο όμως, όταν καλείται στην κάλπη να ψηφίσει για τα καλά και συμφέροντα του τόπου. Εκεί δείχνει αυτοσυγκράτηση και ακολουθεί την πεπατημένη. Εκεί δεν αντιδρά, γιατί φοβάται. Φοβάται να μην χάσει την ισχύ και την αυτοπεποίθηση που του δίνει η επανεκλογή του κόμματός του. Όλα λοιπόν σχετίζονται με το προσωπικό συμφέρον και την ιδιοτέλεια όχι με το κοινό καλό ή τουλάχιστον όχι με ό,τι φαντάζει ως το κοινό καλό. Ψηφίζουμε, όταν κρίνεται η επαγγελματική μας ανέλιξη από αυτό, άρα και οι απολαβές μας σε βάθος χρόνου, άρα και η ίδια η κοινωνική μας υπόσταση. Και όλες μας οι ενέργειες γενικά αφορούν το βάθος χρόνου, το απώτερο μέλλον.
Τι γίνεται όμως με το σήμερα, το παρόν που διάγουμε; Πόσες φορές μέσα στην ημέρα καλούμαστε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις και απλώς μεταθέτουμε την απόφαση χρονικά; Η αναβολή είναι το πρώτο σκαλοπάτι υποβιβασμού στη ζωή μας, γιατί πρόκειται απλώς για μετάθεση ζωής ή για πάγωμα χρόνου. Το ίδιο κάνουμε και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Αναβάλλουμε να τις αξιολογήσουμε, ίσως από φόβο να μην μείνουμε μόνοι, ίσως για άλλους πιο επικερδείς λόγους, έως ότου αυτή η αξιολόγηση γίνει επιβεβλημένη και μας βρει απροετοίμαστους. Ο άνθρωπος ουκ επ΄άρτω ζήσεται μόνον. Έχει και συναισθήματα τα οποία δεν θα πρέπει να φοβάται να εκδηλώσει ή να παραδεχτεί. Σε αντίθετη περίπτωση, εξαϋλώνεται και εξαλγεβρίζεται (Ευ. Παπανούτσος), γίνεται δηλαδή μονάδα, αριθμός.
Για να μην φτάσουμε λοιπόν στο σημείο να αυτοαναιρούμαστε ως προσωπικότητες θα πρέπει πρωτίστως να έχουμε γνώση και παραδοχή του τι πραγματικά θέλουμε σ΄αυτή τη ζωή. Τι επιδιώκουμε και «ποιον» υπηρετούμε. Τον πραγματικό μας εαυτό με τις αδυναμίες, αλλά και με τα καλά του, τα ταλέντα του ή το προσωπείο που μας πιέζουν οι συνθήκες, οι περιστάσεις και άλλες δικαιολογίες να φορέσουμε. Ας απεκδυθούμε λοιπόν «της αμαρτίας το ντύμα» και ας χαιρετίσουμε τον πραγματικό μας εαυτό, εάν θέλουμε να είμαστε άτομα που πράττουν και όχι φερέφωνα ή υποχείρια άλλων!
Κατερίνα Μαυροβουνιώτη, Φιλόλογος
