Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η Πάφος ήταν πάντα, από της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο φτωχός συγγενής των υπολοίπων πόλεων και επαρχιών. Η ευτυχής όμως συγκυρία που της έτυχε το 2017, να γίνει πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης και να έχει παράλληλα ριζοσπάστη και απαιτητικό Δήμαρχο, τον γνωστό πλέον ανά το παγκύπριο Φαίδωνα Φαίδωνος, τη βοήθησε να πάρει από την Κυβέρνηση και την Ευρωπαική Ένωση αρκετά εκατομμύρια ευρώ, με αποτέλεσμα να γίνουν μέσα σε λίγα χρόνια τόσα έργα όσα δεν έγιναν ποτέ προηγουμένως.
Όταν, λίγο πριν μας καθηλώσει η πανδημία του κορωνοιού, ξεναγήσαμε με τη σύζυγό μου ένα φιλικό μας ζευγάρι από τη Λευκωσία, που φιλοξενούσαμε στην Πάφο και που ήξεραν το παλιό Κτήμα, δεν πίστευαν στα μάτια τους γι’ αυτά που έβλεπαν και όταν επέστρεψαν στην πρωτεύουσα είχαν να λένε σε άλλους φίλους για τις ανακαινίσεις παλαιών κτηρίων, τις πλατείες και τους νέους δημόσιους χώρους που δημιουργήθηκαν και γενικά τη μεταμόρφωση της Πάφου σε μια νέα, όμορφη κι ελκυστική πόλη. Με αυτά που λέμε δεν σημαίνει πως όλα έγιναν τέλεια, άψογα κι ωραία. Όπως ήταν ίσως αναμενόμενο, η εκτέλεση τόσων πολλών έργων σε σύντομο σχετικά διάστημα και άλλοι λόγοι που δεν είναι του παρόντος, έκαμαν ώστε σε κάποια έργα να υπάρξουν λάθη, παραλείψεις και κακοτεχνίες.
Σήμερα θέλω να επικεντρωθώ μόνο σε μια από τις σημαντικότερες ανακαινίσεις, που είναι εκείνη της Πλατείας Κέννεντυ η οποία σύμφωνα με τα σχέδια θα ενωνόταν με τη Πλατεία του Δημαρχείου και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Δυστυχώς το έργο έμεινε ημιτελές και όνειρο απραγματοποίητο η ενοποίηση επειδή οι ανακαινιστές του έργου χάλασαν μεν τον μανδρότοιχο αλλά δεν τόλμησαν να κατεδαφίσουν το κακόγουστο και μισητό για μένα προσωπικά, κτήριο που στέγαζε τον Κεντρικό Αστυνομικό Σταθμό Πάφου. Οι λόγοι που επιβάλλουν την άμεση κατεδάφισή του είναι πολλοί και διάφοροι. Θα αναφέρω μόνο τους σπουδαιότερους.
Πρώτα απ’ όλα η Πάφος θα ωφεληθεί αισθητικά με την άριστη ιδέα της ενοποίησης του χώρου από την ανακαινισθείσα ωραιότατα Παλαιά Ηλεκτρική μέχρι τον Δημόσιο Κήπο. Όταν φύγει ο Κούλας της πρώην Αστυνομίας θα βρίσκεται κάποιος στην Πλατεία Κέννεντυ και θα θαυμάζει τα νεοκλασικά κτήρια που είναι τα Σχολεία της Πάφου, τα Προπύλαια του Ιακώβειου Σταδίου, το Δημαρχείο, η Δημοτική Βιβλιοθήκη και η Στήλη της 28ης Οκτωβρίου. Με την κατεδάφιση ο δρόμος θα μεταφερθεί βορειότερα και πέραν της αποσυμφόρησης της τροχαίας κίνησης, μπορεί να διαμορφωθεί ώστε να μην τέμνει από δυο κατευθύνσεις την Πλατεία Κέννεντυ. Η κάθε γενιά πρέπει να προσθέτει στον πολιτισμό και την ανάπτυξη ενός τόπου. Καλές είναι οι ανακαινίσεις αλλά καλύτερη είναι πάντοτε η νέα δημιουργία. Αναλογίζομαι πόσο εξαιρετικά ωραίο και στολίδι για την Πλατεία θα ήταν η αντικατάσταση του κακόγουστου κτηρίου με ένα νεοκλασικό οικοδόμημα που μπορούσε να είναι ένα νέο Δημαρχείο, ένα Δημοτικό Θέατρο ή ένας Καθεδρικός ναός.
Επιθυμώ να αναφέρω σε όσους δεν γνωρίζουν ότι οι Άγγλοι άφησαν στην Πάφο ένα ωραιότατο κτήριο που ήταν η κατοικία του Άγγλου Διοικητή και επίσης πολύ ωραία κυβερνητικά κτήρια το Διοικητήριο, το Κτηματολόγιο, το Δικαστήριο και το Ταχυδρομείο. Αντίθετα το κτήριο που έκτισαν ως Αστυνομικό Σταθμό και κελιά κρατουμένων είναι ακαλαίσθητο και μάλλον αποστροφή προκαλεί με τις τρύπες που χρησίμευαν ως φεγγίτες των κελιών ορατές από την κεντρική λεωφόρο.
Τελειώνοντας θα πάω καμιά εξηνταριά χρόνια πίσω, στα χρόνια του αγώνα της ΕΟΚΑ , όταν ήμουν μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, για να πω μια προσωπική ιστορία που σχετίζεται μ’ αυτό το κτήριο.
Ένα Σάββατο μεσημέρι μόλις σχόλασα μπήκα στο λεωφορείο για να πάω στο χωριό μου την Αμαργέτη . Λίγο έξω από τη Γεροσκήπου, Άγγλοι στρατιώτες μας σταμάτησαν για έρευνα. Πάνω στην καμπίνα του λεωφορείου μέσα στο καλάθι που είχα τα βιβλία και τα τετράδιά μου βρήκαν φυλλάδια της ΕΟΚΑ που προορίζονταν να ‘’ριχτούν’’ το βράδυ από τα παράθυρα ή τις πόρτες στα τρία καφενεία του χωριού. Οι Άγγλοι διέταξαν τον οδηγό να επιστρέψει και τελικά βρεθήκαμε στο προαύλιο του Κεντρικού Αστυνομικού Σταθμού Πάφου. Μας ταλαιπώρησαν όλους για αρκετές ώρες και στο τέλος επέτρεψαν στο λεωφορείο να φύγει με τους επιβάτες. Εμένα όμως με συνέλαβαν και με φυλάκισαν σ΄ένα μικρό και βρώμικο κελί της Αστυνομίας. Θυμάμαι πως δεν είχε ούτε καρέκλα ούτε κρεβάτι με μόνο περιεχόμενο μία σίκλα (κουβά) για αποχωρητήριο, όπως μου είπαν, και μία κουβέρτα. Τη Δευτέρα με βασάνισαν αρκετά προσπαθώντας να αποσπάσουν πληροφορίες για την προέλευση των φυλλαδίων. Ευτυχώς για μένα που δεν σκέφτηκαν να ερευνήσουν και το σπίτι που έμενα, οπότε θα εύρισκαν κάτω από το κρεβάτι μου τις ασημομπογιές που είχαμε γράψει με την ομάδα μου συνθήματα στην άσφαλτο για την ΕΟΚΑ ,την ΕΛΛΑΔΑ και την ΕΝΩΣΗ.
Στο Σχολείο στο μάθημα της Ιστορίας, η αγαπητή μας καθηγήτρια και λίγα χρόνια μετά συνάδελφος Μαρούλλα Ιωαννίδου μας μιλούσε για τη Γαλλική Επανάσταση και το μισητό φρούριο της Βαστίλης που κατέλαβαν οι Επαναστάτες και το κατεδάφισαν ελευθερώνοντας όλους τους κρατουμένους. Για μένα από τότε ο πρώην Κεντρικός Αστυνομικός Σταθμός ήταν η Βαστίλη της Πάφου και ονειρευόμουν πότε θα διώχναμε τους Άγγλους από την Κύπρο για να την κατεδαφίσουμε.
