Μέχρι και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο φτάνουν καταγγελίες, παρόμοιες με το ζήτημα Σοφίας Μπεκατώρου, που απασχολεί την Ελλάδα και όχι μόνο. Και το ζητούμενο δεν είναι αν ευσταθούν όλες οι αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας κατά καιρούς, αφού είναι γενικά παραδεκτό ότι η σεξουαλική εκμετάλλευση είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Το ζητούμενο είναι να βρεθούν οι τρόποι τα θύματα να μην φοβούνται να μιλήσουν και να αποκαλύπτουν τους θύτες. Είναι όμως τόσο εύκολο όσο διατείνονται κάποιοι; Οι λεγόμενες πολιτισμένες κοινωνίες, όπως η ΕΕ, δεν ξεφεύγουν του κανόνα, ούτε και φαίνεται να περιορίζεται το φαινόμενο, παρόλο που αφορά πιο πολύ σεξουαλική παρενόχληση παρά κακοποίηση.
«Έχω πάει στο γραφείο του να ρωτήσω τον βαθμό μου και δεν μου έλεγε τον βαθμό απλά με έπιασε στην κουβέντα και με ρωτούσε τι βαθμό πιστεύω ότι πήρα. Μου έκανε κομπλιμέντα τύπου “τι ωραία μάτια έχεις και τι ωραίο …..” και ότι έχω ανασφάλειες, το βλέπει στα μάτια μου. Δε με άφηνε να φύγω, όσο προσπαθούσα ευγενικά και εγώ να φύγω (θυμάμαι είχε έρθει ένας μεταπτυχιακός φοιτητής και παρακαλούσα να κάτσει για να μη μου συμβεί κάτι). Όταν εν τέλει σηκώθηκα να φύγω με πίεζε να μου δώσει ένα φιλί. Τα υπόλοιπα απλώς τα διέγραψα από τη μνήμη μου από το σοκ. Δεν ξέρω πως έφυγα, ευτυχώς δε συνέβη κάτι άλλο. Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.»
Μορφή χιονοστιβάδας παίρνουν οι αποκαλύψεις για σεξουαλική παρενόχληση ή και κακοποίηση. Πολλές είναι οι γυναίκες, μεταξύ αυτών και στην Κύπρο, που παίρνουν θάρρος και δύναμη από τη μαρτυρία της Μπεκατώρου. Πολλά έχουν ακουστεί για τους λόγους που ώθησαν μια κοπέλα, δυο φορές ολυμπιονίκη και μετά από 23 χρόνια να προβεί σε τέτοια καταγγελία και αποκαλύψεις. Το «διαβολικό ελληνικό μας μυαλό» έπλασε φυσικά χιλιάδες σενάρια! Ακόμη πιο μεγάλη είναι η έκπληξη μας για τις πρώτες παρόμοιες αποκαλύψεις και στην Κύπρο.
Ας πάψουμε όμως, επιτέλους, να δηλώνουμε έκπληξη ζώντας σε μια χώρα όπου η δημιουργία φέουδων έχει επισωρεύσει τόσα δεινά, τόσο στην κοινωνία αλλά και στο ίδιο το κράτος γενικότερα. Φέουδα εξουσίας, όπου η μονιμότητα όσων κρατούν τις θέσεις, κατάντησε κληρονομικό ή κομματικό προνόμιο. Πόσος κόσμος άραγε δεν φίλησε «κατουρημένες ποδιές» για να εξασφαλίσει τα αυτονόητα από τέτοιου είδους εξουσίες; Πόσες γυναίκες άραγε δεν έπεσαν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από κάποια «σαπιοκάραβα» που ανήλθαν τα σκαλιά της εξουσίας με κομματικές πλάτες; Πόσα τέτοια «σαπιοκάραβα», μετριότητες της ζωής, δεν θεώρησαν πως, όπως η εξουσία ανοίγει πόρτες, με τον ίδιο τρόπο ανοίγει και πόρτες εκμετάλλευσης της δυστυχίας αθώων ψυχών γυναικείου φύλου; Στη Γεροσκήπου τουλάχιστον, πριν λίγα μόλις χρόνια υπήρξαν τέτοια φαινόμενα που κάποιοι κατάφεραν να κουκουλώσουν.
Ας μην δίνουμε την εντύπωση ότι πρόκειται για πρωτάκουστα γεγονότα. Ας αναλογιστεί ο καθένας από εμάς το δράμα που περνά το θύμα, τη θλίψη και το παράπονο που κυριαρχεί στη ζωή του, ειδικά σε μια πουριτανική κοινωνία όπως η κυπριακή. Πόσο μάλλον να εξομολογηθεί κάποια γυναίκα τις τραυματικές της εμπειρίες. Παρόμοια γεγονότα είχαμε και έχουμε σχεδόν καθημερινά. Συνέπειες ενός συστήματος που τα «γεννά» σαν αποτέλεσμα της τοποθέτησης λάθος ανθρώπων σε λάθος θέσεις. Σε μια κοινωνία που δεν έχει σημασία τι και πόσα ξέρεις, αλλά ποιον ξέρεις. Αβίαστα προκύπτει το ερώτημα: Σε μια κοινωνία όπου η ανέλιξη επιτυγχάνεται με το «μέσο», όπου η κάθε μετριότητα διαφεντεύει τη ζωή μας, τι θα πρέπει να περιμένει κανείς; Τι άλλο φυσικά, από μια κοινωνία γεμάτη από θύτες και θύματα;
Αντώνης Τρακκίδης, Δημοτικός Σύμβουλος Γεροσκήπου, Κίνηση Σωτηρία της Πάφου.
