Αυξάνεται δραματικά η φτώχεια. Αυτός είναι ο πιο εύκολος τρόπος να περιγράψει κάποιος σήμερα τις συνθήκες διαβίωσης στην Κύπρο, ειδικά στην Πάφο.
Ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας, η κατακόρυφη πτώση στο εμπόριο και στην απασχόληση διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό και συσσώρευσαν χιλιάδες προβλήματα που θα ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια την τοπική κοινωνία.
Η άλλοτε βαριά βιομηχανία της Κύπρου, ο τουρισμός, είναι πραγματικά νεκρή, συμπαρασύροντας στον οικονομικό θάνατο χιλιάδες εργαζόμενους και μια σειρά από εκατοντάδες μικροεπιχειρήσεις, είτε της εφοδιαστικής αλυσίδας είτε της λειτουργίας και συντήρησης ξενοδοχείων, τουριστικών καταλυμάτων ή και των υπηρεσιών. Μαζί και πολλές χιλιάδες κόσμος ή και άλλες μικροεπιχειρήσεις που ζούσαν έμμεσα από αυτόν τον κλάδο.
Ειδικά η Πάφος, ο κορυφαίος τουριστικός προορισμός της Κύπρου, έχει υποστεί θανάσιμο πλήγμα αφού η πλειοψηφία των εργαζομένων στην επαρχία στηρίζεται εισοδηματικά, άμεσα ή έμμεσα, στο συγκεκριμένο τομέα. Είναι προφανώς γενικές οι ως άνω διαπιστώσεις.
Πού βρίσκεται η Πάφος του σήμερα; Ας πούμε για άλλη μια φορά την πραγματικότητα.
- Άνεργοι, άεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, χαμηλόμισθοι υπάλληλοι στην τουριστική βιομηχανία και σε εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις που διαλύθηκαν και διαλύονται από τις συνέπειες της πανδημίας και σήμερα βρίσκονται σε απραξία. Όλοι αυτοί ζουν με επιδόματα πείνας, πλείστοι με μικρά παιδιά, με εγγόνια, με προβλήματα υγείας.
- Πολλοί υπάλληλοι, αλλά και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, που είτε λόγω λοκντάουν είτε λόγω καταποντισμού του τζίρου τους είναι στα πρόθυρα της πείνας.
- Ένας πολύ μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας, που είτε έχασαν είτε κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους ή άλλα περιουσιακά στοιχεία, αποτελούν θύματα της ασυδοσίας των τραπεζών. Τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικογένειες τους βρίσκονται σε καθεστώς πτώχευσης.
- Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, όσοι από αυτούς διατηρούν ακόμη την εργασία τους και θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που λίγο πολύ παίρνουν ένα μισθό στο σπίτι και αν μη τι άλλο δεν κινδυνεύει η φυσική τους επιβίωση, άσχετα αν πολλοί δεν μπορούν πλέον να στηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους, τις ανάγκες των εγγονιών τους, ή ακόμη και τις δόσεις των δανείων τους.
- Απλοί υπάλληλοι στο δημόσιο, ημικρατικό και παρεμφερείς κλάδους, απλά στελέχη μεγάλων εταιριών και άλλων οργανισμών που απολαμβάνουν ένα υποφερτό μισθό βρέξει-χιονίσει και μπορούν να ζήσουν με σχετική αξιοπρέπεια.
- Στελέχη μεγάλων ιδιωτικών οργανισμών, υψηλόβαθμα στελέχη του κρατικού και ημικρατικού τομέα, μεγαλοσυνταξιούχοι, πολυσυνταξιούχοι, βουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι, γιατροί που πριν το Γεσυ δεν έβγαζαν μεροκάματο, άλλα κυβερνητικά στελέχη που, δόξα να ‘χει ο Κύριος, εισπράττουν «τα πλούσια ελέη του» και πολλές φορές διερωτούνται γιατί διαμαρτύρεται ο απλός κόσμος. Ο καθένας δυστυχώς βλέπει μόνο την τσέπη του!
Μπαίνουμε σιγά-σιγά στο δεύτερο χρόνο της πανδημίας και φαίνεται ότι οι αντοχές των «αδυνάτων της κοινωνίας» περιορίζονται επικίνδυνα. Όσο απλά γίνεται ισχυρίζομαι ότι η υπομονή του κόσμου εξαντλείται με ορατό τον κίνδυνο μιας γενικευμένης έκρηξης. Πρώτοι από όλους οι πολιτικοί πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν αντιληφθεί σε τι κατάσταση έχει περιέλθει η κοινωνία. Η αλληλοεπίρριψη ευθυνών δεν πείθει. Αντίθετα χρειάζεται να τροχοδρομηθούν λύσεις για ανατροπή του δράματος που ζει σήμερα η Πάφος.
Η ψυχολογική στήριξη του κόσμου δεν είναι η λύση. Ακούτε όλοι εσείς οι πολιτικάντηδες;
Αντώνης Τρακκίδης, Δημοτικός Σύμβουλος Γεροσκήπου, Κίνηση Σωτηρία της Πάφου.
