Ο τίτλος του κειμένου σαφώς και δεν είναι τυχαίος. Έχει να κάνει με όλες τις γυναίκες του κόσμου που καλούνται να παίξουν καθημερινά συνήθως περισσότερους από έναν ρόλους.
Είτε χαρακτηρίζεται λοιπόν ως «Κλυταιμνήστρα», εάν πρόκειται για δυσαρεστημένη και αδικημένη σύζυγο είτε για «Ιφιγένεια» ή «Ελένη», εάν προδόθηκε ή έγινε υποχείριο ανθρώπων ή καταστάσεων σε κάποια στιγμή της ζωής της είτε ακόμη για «Αφροδίτη», το άπιαστο όνειρο κάθε άντρα, η γυναίκα σίγουρα μπορεί να παρομοιαστεί με το αλάτι της γης. Η παρουσία της δίνει χρώμα, πνοή και ένταση, μια ένταση μοιραία σε αρκετές των περιπτώσεων. Η δε απουσία της πάλι στοιχειώνει αυτόν που αναγκάζεται να τη γευτεί.
« Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα εγώ σε προσφωνώ γυναίκα αμέσως.», σύμφωνα με τα λόγια της αείμνηστης ποιήτριας Κικής Δημουλά.
Πράγματι, η γυναίκα είναι δέσμια της μοίρας της. Ανέκαθεν, καλούταν να ανταποκριθεί σε μία σωρεία τίτλων το λιγότερο με αψεγάδιαστη επιτυχία. Πρώτος και κύριος τίτλος, αυτός της συζύγου που σε παλαιότερες εποχές έπρεπε να «πνίγει» τα «θέλω» της και να δέχεται αδιαμαρτύρητα το νυφικό στεφάνι, ώστε να μπει στη χορεία των καταξιωμένων γυναικών. Δεύτερος και αδιαμφισβήτητος, τιμή σε κάθε εποχή και κοινωνία, αυτός της μάνας. Δίνει ζωή και παίρνει αξία απαράμιλλη. Τίκτει έναν νέο άνθρωπο, άρα προσφέρει μία ακόμη ευκαιρία για λίγο «φως» και «ήλιο» στον δύσμοιρο αυτό πλανήτη που βάλλεται από την απουσία αγάπης. Ο επόμενος τίτλος που κυνήγησε με ζηλευτή πρεμούρα για πολλούς αιώνες αυτός της δεινής επαγγελματία, αντάξιας ενός άντρα. Καμαρώνει κάποτε η γυναίκα που έχει καταφέρει τόσα πολλά!
Τι γίνεται όμως εάν δεν καταφέρει να υποδυθεί έναν ή και περισσότερους απ΄αυτούς τους ρόλους; Δεν δικαιούται να είναι και να νιώθει άραγε ευτυχία η γυναίκα τότε; Δεν νιώθει η ίδια ευτυχισμένη ή δεν τη βοηθούν οι γύρω της να είναι ευτυχισμένη, γιατί έσπασε την αποδεκτή νόρμα συμπεριφοράς και στάσης ζωής, την «κανονικότητα», όρος πολύ δημοφιλής τελευταία. Μπορεί να αναρωτιούνται κάποιοι, τις πλείστες των περιπτώσεων οι ίδιες οι γυναίκες, τι πήγε στραβά και βρέθηκε σ΄αυτή την άβολη θέση η ομόφυλή τους ή ακόμη πώς τόλμησε και έσπασε αυτή τη σειρά των γεγονότων;
Το βέβαιο πάντως είναι ότι η γυναίκα γεννήθηκε για να΄ναι αιχμάλωτη! Όχι κυριολεκτικά, μεταφορικά πρωτίστως, καθώς με ό,τι κι αν της ανατεθεί, όποιον ρόλο κι αν επιλέξει ή απλώς της συμβεί σ΄αυτή τη ζωή, παθιάζεται και αγωνίζεται μέχρις εσχάτων. Ως μητέρα εξαντλεί τα όρια της αγάπης της, πλημμυρίζει από ανιδιοτέλεια και θυσία. Όσον αφορά οποιονδήποτε ρόλο κι αν διαδραματίζει, αγωνίζεται με θέρμη όχι για να πετύχει η ίδια, για να φανεί, αλλά για να συμβάλει στον κόσμο. Είτε πρόκειται λοιπόν για μορφωμένη είτε για αγράμματη, η γυναίκα βρίσκεται σε τούτη τη γη για να αφήσει το στίγμα της, να πλάσει, να γίνει κοινωνός, δράστης και όχι αμέτοχος θεατής. Ευχή και κατάρα λοιπόν για κάθε γυναίκα είναι να γίνει μύστης των θαυμάτων αυτού του κόσμου!
Κατερίνα Μαυροβουνιώτη
