Ξανά γενέθλια στην προσφυγιά.

Σήμερα πρωί πρωί ήθελα να πάω στο Μούτταλο. Αφού δεν μπορούσα να παω στη Ζώδια λέω, ας πάω εκεί που φιλοξενήθηκα. Εκεί που έζησα έφηβος.

Ιμπραχίμ Κιαζίμ, Σινασί Μπέυ….και το μυαλό ταξιδεύει. Τις αλάνες, τις γειτονιές, τα μανταρίνια, τα μέσπιλα, τα αχασούθκια.

Ποσά ήθελα να προσφέρω στις γειτονιές που με φιλοξένησαν. Πόσο θέλω να νιώσω ότι έδωσα πίσω όσα μου έδωσαν.

Ίσως λέω αν το πάλευα λίγο σήμερα να μπορούσα να βοηθώ. Να φωνάζω για τους αδικημένους, τους παραμελημένους φίλους.

Δεν κατάλαβαν και οι φίλοι λέω ότι μπορούσαμε όλοι μαζί να είμαστε παρών. Να έχουμε φωνή.

Ναι ρε παιδί μου. Εμείς που ξέρουμε τι σημαίνει πρόσφυγας. Που ξέρουμε την κάθε παθκιάν, την κάθε ψυσιή μέσα στο Μούταλλο. Την κάθε ιστορία, το κάθε μαράζι πίσω από κάθε πόρτα. Πίσω από κάθε χαμόγελο.

Σύντομα όμως όλα θα αλλάξουν. Θα γίνουν πιο φωτεινά. Αυτή τη φορά ερχόμαστε. Αυτή τη φορά είναι στο χέρι μας.