Οι άνθρωποι αναλώνονται από πολύ μικρή ηλικία στο κυνήγι της ευτυχίας.
Γίνονται λοιπόν θηρευτές ατέρμονοι μιας ευτυχίας που στις πλείστες των περιπτώσεων καταλήγει να είναι άπιαστο όνειρο ή ακόμα χειρότερα όνειρο απατηλό! Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό; Μήπως ο άνθρωπος θαμπωμένος από την ακόρεστη επιθυμία του να συσσωρεύει, να συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερα υλικά αγαθά εξαϋλώνεται, χάνει τον ίδιο του τον εαυτό και καταλήγει βαθιά απογοητευμένος με μια αίσθηση πίκρας και ατελεύτητης μοναξιάς; Γιατί, ύστερα από πολύ αγώνα και κόπο, χρόνο, που έχασε για να αποκτήσει γνώσεις χάριν σκοπιμότητας, χρήματα χάριν επίδειξης, νιώθει πιο μόνος από ποτέ; Ή καλύτερα δε νιώθει τίποτα; Πώς το καταφέρνουμε άραγε αυτό, να μην νιώθουμε τίποτα; Να φοράμε ένα σκληρό και αψεγάδιαστο «προσωπείο» που μας βοηθά να κρύβουμε την συγκίνηση ή τη συναισθηματική μας φόρτιση, γιατί κάτι τέτοιο σήμερα καλείται αδυναμία! Και στην κοινωνική καταξίωση, στα μεγαλεία, στην «ευτυχία» δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για αδυναμία.
Αυτό λοιπόν προσδιορίζει σήμερα τον άνθρωπο. Μία σκληρότητα, μία αναλγησία και μία πενία συναισθημάτων, καθώς οι λέξεις που στοιχειοθετούν την ευτυχία δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους συναισθηματικές εκδηλώσεις. Η ευτυχία ορίζεται ως κάτι υλικό, τεχνητό σίγουρα και ευπροσάρμοστο στο καταναλωτικό πνεύμα της εποχής. Και φτάνει λοιπόν ο αψεγάδιαστος ελλείψει συναισθηματικών εξάρσεων άνθρωπος να αναρωτιέται, αφού έχει κατακτήσει όλους τους στόχους του που έχουν να κάνουν με ακίνητα, περιουσίες και ύλη, πολλή ύλη, γιατί δεν νιώθει πληρότητα, γιατί δεν βιώνει στο πετσί του την ευτυχία, όπως την ονειρευόταν και την έπλαθε στο υποσυνείδητό του εξ απαλών ονύχων; Γιατί πολύ απλά απομακρύνθηκε από τον στόχο του.
Ποιος είναι ο στόχος; Αυτό που δίνει πραγματικά το αίσθημα της χαράς, τη ζωντάνια και φέρνει το χαμόγελο στα χείλη μας! Εάν αυτό είναι να εκπληρώσουμε τα όνειρα και τους στόχους που θέσαμε από το ξεκίνημα της ενήλικης ζωής μας ή όντες και ούσες ακόμη παιδιά, καθόλου κατακριτέο! Εάν όμως είναι απλά «κάτοπτρο», καθρέφτισμα της ανασφάλειας και των απωθημένων κάποιων άλλων, σημαντικών κάποτε ανθρώπων στη ζωή μας είτε γονέων είτε του περίγυρου που ασκεί επιρροή επάνω μας, τότε ,υπάρχει έλλειμμα. Έλλειμμα αγάπης ονομάζεται η απλή διεκπεραίωση και εκτέλεση καθηκόντων και είναι πολύ ύπουλο χτύπημα στην προσωπική μας ανέλιξη! Μπορεί μάλιστα να αποβεί μοιραίο, αν και εφόσον το επιτρέψουμε να συμβεί.
Γιατί για οτιδήποτε μας συμβαίνει υπεύθυνοι είμαστε εμείς και πώς θα χειριστούμε την κατάσταση, τι πνευματική ετοιμότητα και τι ψυχική ισορροπία θα επιδείξουμε. Κανένας δεν είναι αλώβητος σ΄αυτή τη ζωή! Όπως λέει και ο σοφός λαός:¨κάθε άνθρωπος σηκώνει τον δικό του σταυρό¨!Αυτή είναι η πραγματικότητα. Άλλωστε, τι ενδιαφέρον θα είχε μία «επίπεδη», εκ του ασφαλούς ζωή, μία εξιδανικευμένη κατάσταση. Το ζητούμενο είναι να μην ξαστοχούμε, να μην απομακρυνόμαστε από αυτό που μας εκφράζει, που μπορεί να μας δώσει φτερά και μια σιγουριά ζηλευτή ν΄αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε κακοτοπιά. Εάν ο στόχος σας, αλλιώς το πάθος σας στη ζωή είναι η ζωγραφική εντρυφήστε πάνω σ΄αυτόν τον τομέα. Εάν είναι η μουσική ή οποιαδήποτε άλλη μορφή καλλιτεχνίας, ακολουθήστε το σαν να είναι η βασική σας αποστολή στη ζωή. Κάντε το όμως! Μη διστάσετε και μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει για το αντίθετο. Γιατί υπάρχουν πολλές αρνητικές ¨σειρήνες¨ στο ταξίδι σας στη ζωή που θα προσπαθήσουν με πολύ επιτήδευση να σας πείσουν ότι δεν αξίζετε αρκετά ή ότι εσείς οι ίδιοι δεν είστε ¨αρκετοί¨ για να πετύχετε. Μην αφήνετε αυτές τις φωνές να σας αποσυντονίσουν και κυρίως μην επιτρέπετε να χάνετε πολύτιμο χρόνο. Κάθε δυσκολία, κάθε πτώση είναι ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία, στην προσωπική σας ευτυχία, όποια μορφή μπορεί να έχει αυτή. Αποστολή όλων μας σ΄αυτό το ταξίδι είναι να ανταποκριθούμε επάξια στο κάλεσμα στη ζωή! Να χαρούμε και να γευτούμε τα αγαθά αυτού του κόσμου συμβάλλοντας τα μέγιστα με το προσπαθούμε πάντοτε για το καλύτερο, για το «υγιές», για την ευτυχία με αισιοδοξία και χαμόγελο!
Κατερίνα Μαυροβουνιώτη, Φιλόλογος
