Η τραγωδία του 1974 και η κατάληψη, από το βάρβαρο Τούρκο εισβολέα, του 37% του εδάφους της κυπριακής δημοκρατίας δεν ικανοποίησε τις ορέξεις των τούρκων οι οποίοι μεθοδεύουν την κατάληψη και του ελεύθερου τμήματος της Κύπρου.
Η προσπάθεια Τουρκοποίησης της Κύπρου, στα πλαίσια αναβίωσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, είναι πιστεύω ορατή από την ολότητα των πολιτικών δυνάμεων αλλά και τον κυπριακό λαό.
Τα ως άνω αποτελούν τα δεδομένα του προβλήματος που καλούμαστε, λαός και πολιτική ηγεσία, να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία. Ποιο είναι, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, το ζητούμενο; Δεν χρειάζονται ακαδημαϊκές γνώσεις για να αντιληφθεί κάποιος ότι, απλά ομιλούντες, πρέπει να αποτρέψουμε αυτό το στόχο της Τουρκίας και ταυτόχρονα να ανατρέψουμε τα αποτελέσματα της εισβολής του 74. Πώς όμως πρέπει να δρα ένα κανονικό και συντεταγμένο κράτος υπό ημικατοχή; Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία μαζί με το λαό θα έπρεπε να θωρακίσουμε αμυντικά τη χώρα και να αγωνιζόμαστε καθημερινά εναντίον της τουρκικής επιβουλής, σε διεθνή φόρα, οργανισμούς , εκμεταλλευόμενοι συμμαχίες και φίλους και προτάσσοντας το δίκαιο του αγώνα της πατρίδας μας.
Εδώ ακριβώς χαλά το όλο σκηνικό, που δεν νομίζω να είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν οι πολιτικές δυνάμεις, κόμματα και ηγεσία. Ο ανένδοτος αγώνας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συμμετοχή του λαού. Η δημιουργία των αναγκαίων προϋποθέσεων για αύξηση της πιθανότητας επιτυχίας του εγχειρήματος είναι αδιαμφισβήτητη. Βασικότερη προϋπόθεση για αγώνα εκ μέρους του λαού είναι η ύπαρξη κοινωνικής δικαιοσύνης.
Υπάρχει σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη; Μάλλον το αντίθετο, θα απαντούσε ο λαός. Η όλη διάρθρωση του κυπριακού κράτους βασίζεται δυστυχώς στην κρατική ασυδοσία. Τα συμφέροντα των κομμάτων, η προσκόλληση σε επιθυμίες ξένων κέντρων αποφάσεων, η διαπλοκή, η διαφθορά, το ρουσφέτι, τα σκάνδαλα, ο στραγγαλισμός της φτωχής μάζας του λαού από τις τράπεζες και άλλους «άρχοντες της οικονομίας», η γενική μπόχα που αναδύεται, είναι όλα μέρος όσων συνθέτουν το σκηνικό. Πολύ ψηλοί μισθοί στους προνομιούχους του συστήματος, ένα «τσουβάλι λίρες» σε διπλές , τριπλές και …βάλε συντάξεις κάθε μήνα στους εκλεκτούς γόνους του «κράτους της Λευκωσίας». Τι κι αν η τεράστια πλειοψηφία του λαού , που καλείται να αγωνιστεί ενάντια στην κατοχή, ζει με μισθούς ή συντάξεις κάτω του ορίου της φτώχειας; Δεν νοιάζεται κανένας.
Και επειδή πλησιάζει η πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση , οι βουλευτικές εκλογές, ξεκίνησε πάλι το θέατρο του παραλόγου. Κάθε λογής υποψήφιοι να «καπαλιάζονται» ότι θα μας σώσουν και θα επιβάλουν, δια της παρουσίας τους στο «ναό της δημοκρατίας», την κοινωνική ισότητα. Έγιναν όλοι λαλίστατοι, προετοιμαζόμενοι για την τελική έφοδο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Ξέρετε τι μηνιαίο μισθό έχει ένας βουλευτής; Ξέρετε τι εφάπαξ ποσό παίρνει με την αφυπηρέτηση του; Ξέρετε για το ύψος της σύνταξης που παίρνει στα 60 του χρόνια και όχι όπως εμάς, τους κοινούς θνητούς, στα 65;
Καλύτερα είναι φυσικά να μην ξέρετε, γιατί αν μάθετε, ίσως αντιληφθείτε ότι με έτσι μυαλά που «κουλιαντιρίζουμε», η τούρκικη σημαία της ντροπής στον Πενταδάκτυλο θα «διακοσμήσει» σύντομα και το Μελισσόβουνο που δεσπόζει της Πάφου ή το λόφο στην «Κκελέ τα’ Αδρώπου» στη Γεροσκήπου!
Αντώνης Τρακκίδης, Δημοτικός Σύμβουλος, Κίνηση Σωτηρία της Πάφου.
