Ένας σκοτεινός Ιούλης με χίλια δυο προβλήματα λόγω της πανδημίας έρχεται να επιδεινώσει το ήδη καταθλιπτικό τοπίο του «Μαύρου Ιούλη», των τραγικών επετείων της νεώτερης Κυπριακής ιστορίας.
Στην Πάφο, την παραμελημένη από το κράτος της Λευκωσίας επαρχία, μέσα καλοκαιριού και ο μέσος παφίτης «και ζει και δεν ζει». Μια κοινωνία διαλυμένη με προνομιούχους και «πεταξούμενους», χωρίς προοπτική για κάτι καλύτερο αφού θεωρείται φυσιολογικό και κανενός «δεν ιδρώνει το αυτί».
Πρώτοι φιγουράρουν οι οικονομικοί «παράγοντες» του συστήματος, που βολεύονται με όλες τις καταστάσεις και όλες τις κυβερνήσεις. Είναι όλοι αυτοί που δήθεν κινούν τα νήματα της οικονομίας. Είναι σε αυτούς που παραχωρούνται συνεχώς προνόμια, για να δίνουν μια μπουκιά ψωμί σε αρκετό κόσμο, μήπως και ξεσηκωθεί. Αυτοί που κληρονόμησαν από τα γεννοφάσκια τους, είτε μια μικρή αυτοκρατορία, είτε μια άνετη ζωή, ή που τους χαμογέλασε η τύχη να γίνουν πλούσιοι και να «ανέβουν ταξικά». Πολλοί εξ αυτών νομίζουν ότι το παχύ πορτοφόλι μπορεί να αγοράσει και «φαιά ουσία».
Πιο κάτω βρίσκονται οι βολεμένοι του συστήματος, η εξουσία, άλλοι ψηλότερα και άλλοι χαμηλότερα. Γι’ αυτό φρόντισε κάποτε κάποιο κόμμα, ένας βουλευτής, ο κουμπάρος, ο συγγενής. Σε μεγάλο βαθμό στα πλαίσια της χιλιοειπωμένης αναξιοκρατίας . Για μια ψηλή θέση στο δημόσιο, σε ημικρατικό οργανισμό, με ένα ψηλό μισθό, εφάπαξ κατά την αφυπηρέτηση και μια ψηλή σύνταξη. Βασική προϋπόθεση να ήταν «καλά παιδιά» που υπηρέτησαν το «σύστημα». Ένα σύστημα που διαμοιράζει εξουσία στους διψασμένους για αυτοπροβολή, έτσι για να τους προσκυνούν οι «πεταξούμενοι» και να βαυκαλίζονται οι ίδιοι με την ιδέα ότι «η πατρίς τους επέλεξε να ηγούνται». Πλαισίωναν και πλαισιώνουν το σύστημα δημόσιας διοίκησης με πενιχρά αποτελέσματα και πληθώρα σκανδάλων που είδαν και βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας. Ένα σύστημα όπου μέχρι σήμερα οι προαγωγές γίνονται με συνδυασμό κομματικών κριτηρίων και αρχαιότητας. Οι νέοι θεωρούνται άμυαλα πιόνια του συστήματος που θα πρέπει να το διατηρήσουν ως έχει για να προσδοκούν κάποτε προαγωγή.
Προτελευταίος στη λίστα ο απλός κόσμος, «να δοξάζει Θεό» που έχει μια δουλίτσα, είτε σαν ιδιωτικός υπάλληλος, είτε στο δημόσιο, ή σαν αυτοεργαζόμενος, ή σαν μικροεπιχειρηματίας. Όλοι αυτοί, οι αποκαλούμενοι στυλοβάτες της οικονομίας βρίσκονται καθημερινά με τη ψυχή στο στόμα για ένα πενιχρό μεροκάματο. Συνάμα όμως και στη μέγγενη ενός συστήματος που τους ξεζουμίζει για να κερδίζουν οι προνομιούχοι.
Είναι μεταξύ αυτών πολλοί που ζουν με επίδομα Covid-19, ψίχουλα δηλαδή, σε ένα κράτος που νομίζει ότι μπορούν να μειωθούν οι διαρρήξεις και οι κλοπές όταν αυξάνονται όσοι πεινούν!
Τελευταίοι στη λίστα, η φτώχεια, η ανεργία, οι απόκληροι του συστήματος, πολλοί νέοι, όλοι αυτοί που δεν βρήκαν μια κουβέρτα να τους σκεπάσει. Είναι οι πλείστοι σε «μόνιμη δίαιτα», είναι αυτούς που κυνηγά το σύστημα και μεταξύ άλλων τους αφήνει χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς τηλέφωνο, αφού τί να πρωτοπρολάβουν;!
Είναι η αποτύπωση της κυπριακής κοινωνίας που υποτίθεται αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι το αποτέλεσμα του «Δεν Ξεχνώ» είναι το εχέγγυο για την επιβίωση μας στον ιστορικό αυτό τόπο! Πρότυπο ενός λαού που ευρίσκεται σε καθεστώς εξαφάνισης; Καλές διακοπές, ωχ αδελφέ!
Αντώνης Τρακκίδης, Δημοτικός Σύμβουλος, Κίνηση Σωτηρία της Πάφου.
