«Το ΓΝ Πάφου στη δίνη του κορωνωϊού».
Οταν το καράβι αρχίζει να βουλιάζει, τότε το εγκαταλείπουν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι.
Στα μέσα Μαρτίου, το Γενικό Νοσοκομείο Πάφου άρχισε να βουλιάζει.
Το 80% του προσωπικού το εγκατέλειψε μέσα σε 2-3 ημέρες.
Μερικοί δικαιολογημένα επειδή νόσησαν, άλλοι θεωρήθηκαν επαφές θετικών, άλλοι θεωρήθηκαν ευπαθείς ομάδες, άλλοι προσκόμισαν ιατρικά πιστοποιητικά, άλλοι απλώς χάθηκαν.
Παρέμεινε μόνο το 20% του προσωπικού για να το κρατήσει. Λίγοι ιατροί, λίγοι νοσηλευτές, ελάχιστο υποστηρικτικό προσωπικό.
Ανάμεσα σ´ αυτούς παρέμεινα και εγώ. Οι συγκυρίες τάφεραν να μου δοθεί από τον Εκτελεστικό, η προσωρινή διεύθυνση του νοσοκομείου, στη διάρκεια των κρίσιμων εκείνων ημερών.
Παρόλο που ανήκω σε ευπαθείς ομάδες προτίμησα να μην εγκαταλείψω το σκάφος αλλά να παραμείνω σ´ αυτό.
Η σκληρή δουλειά του προσωπικού, που παρέμεινε, εν τέλει έσωσε το νοσοκομείο, το οποίο επαναλειτούργησε πλήρως.
Λαοί που ξεχνούν, είναι καταδικασμένοι να χαθούν, είπε κάποιος κάποτε.
Αυτό ισχύει και στη περίπτωση του νοσοκομείου μας.
Δεν περιμένουμε βέβαια δάφνες επιβράβευσης από την υπηρεσία, δεν έχουμε συνηθίσει άλλωστε, το τελικό αποτέλεσμα εξάλλου αρκεί.
Στο χρονογράφημα μου, «το νοσοκομείο Πάφου στη δίνη του κορωναιού», (παρόμοιο σε δομή με το άλλο χρονογράφημα «οδοιπορικό στους εγκλωβισμένους», που εκδόθηκε ήδη), που θα σταλεί σήμερα για διόρθωση στον εκδοτικό οίκο Αρμίδα, περιγράφω την τραγική περίοδο του ναυαγίου και τις προσπάθειες να σωθεί το σκάφος. Οι στιγμές αγωνίας του προσωπικού και του κόσμου. Το χέρι βοήθειας και ο υπόγειος πόλεμος ορισμένων για να μην σωθεί το νοσοκομείο. Η αυτοθυσία του προσωπικού. Το αποτέλεσμα.
