Κατά παράφραση του αγαπημένου μου ποιητή Κ.Π.Καβάφη, δανείζομαι τον τίτλο του γνωστού αυτού ποιήματος στην προσπάθειά μου να μεταφέρω την αγωνία και τη σύγχυση που έχει κυριεύσει την κοινή γνώμη μετά τις εκκλήσεις διακεκριμένων επιστημόνων να παραμείνουμε όλοι μας στο σπίτι.
Όπου ¨βάρβαροι¨, οι οποίοι ήταν μέχρι πρότινος ¨μία κάποια λύσις¨ για τον καθένα σήμαινε βέβαια κάτι διαφορετικό. Για τους γονείς οι παππούδες και οι γιαγιάδες στους οποίους μπορούσαν να εμπιστευτούν για κάποιες ώρες τα παιδιά τους. Τώρα δεν μπορούν να το κάνουν εύκολα αυτό, γιατί οι άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Για τους γονείς, αλλά και για τα παιδιά τους ήταν επίσης το σχολείο που για το κλείσιμό του με εντολή του Προέδρου της Δημοκρατίας επικράτησε μια πρόσκαιρη χαρά. Για τους αθλούμενους, τα γυμναστήρια, όπου μπορούσαν να σμιλεύσουν το σώμα τους και να εκτονώσουν το άγχος και τον αρνητισμό που προκαλούν οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας. Για όλους μας τέλος, οι χώροι αναψυχής, οι καφετέριες, τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, τα εμπορικά κέντρα και γενικά όλοι οι χώροι που ενδείκνυνται για συναναστροφή και χαλάρωση.
Και βρισκόμαστε ενώπιον μιας πραγματικότητας που αναιρεί το πρόγραμμα ζωής και την πορεία που διαγράφαμε καθημερινά. Ίσως αυτή η ασθένεια που τελευταία πλήττει ανά το παγκόσμιο, αποφεύγω να χρησιμοποιήσω το όνομά της, γιατί τα τελευταία εικοσιτετράωρα δεν ακούμε τίποτα άλλο στα Μ.Μ.Ε. και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης παρά μόνο για τη ραγδαία εξάπλωσή του, μας οδηγήσει σε μία εσωστρέφεια, σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση ο καθένας στον εαυτό του. Γιατί ¨ουδέν κακόν αμιγές καλού¨ όσο μακάβριο κι αν ακούγεται αυτό τη δεδομένη στιγμή. Ίσως να είναι το σημείο μηδέν που όλοι μας αναλογιστούμε τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι φάνταζε ως σημαντικό στη μέχρι τώρα ζωή μας. Ίσως να πρέπει να πάρουμε επίσης στα σοβαρά τις εκκλήσεις των ειδικών για παραμονή στο σπίτι, για τήρηση των κανόνων υγιεινής, γιατί ¨αν πραγματικά θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι¨ (Τάσος Λειβαδίτης) βάζουμε ως προτεραιότητα τον συνάνθρωπο και όχι τον εαυτό μας. Ενεργούμε προς όφελος του συλλογικού και όχι του ατομικού συμφέροντος.
Ίσως τέλος, αυτή η καινούρια λαίλαπα μας βοηθήσει να βρούμε τον εαυτό μας που τον είχαμε χάσει ¨στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία¨. Μας βοηθήσει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να δούμε τι πραγματικά μας λείπει. Να διαβάσουμε εκείνο το βιβλίο που τόσο καιρό έχουμε τοποθετήσει στο ράφι της βιβλιοθήκης μας μέχρι να είναι η στιγμή κατάλληλη για να το διαβάσουμε, να ασχοληθούμε περισσότερο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ποιοτικά, ουσιαστικά, με γνώμονα την άρση των διαφορών μας και κυρίως με γνώμονα την αγάπη και το σεβασμό. Όχι τον εγωισμό, όχι την υπεροχή του ενός έναντι του άλλου. Ίσως ακόμα είναι καιρός ν΄ανακαλύψουμε ταλέντα που έχουμε και τα παραγκωνίζουμε με επιμέλεια, επειδή δεν έχουμε χρόνο. Να βρούμε τέλος τη χαρά στην ομορφιά που έχει η απλότητα στα χρώματα ενός λουλουδιού για να δώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας χρώμα στη ζωή μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε που η ανθρωπότητα πλήττεται από μια επιδημική ασθένεια. Τις τελευταίες ημέρες λόγω και του επίκαιρου του θέματος υπάρχουν πολλές πηγές ενημέρωσης ως προς αυτό το θέμα. Η Ιταλία που μετράει πολλαπλά κρούσματα, καθώς είχε πάρει τον ιό αψήφιστα, έχει ξαναβιώσει παρόμοιες καταστάσεις στην ιστορία της («πανούκλα του Μαντσόνι», φονική επιδημία πανούκλας, 1629-1631). Από αυτά τα γεγονότα κρατούμε το σημαντικότερο. Πίστη ότι για άλλη μια φορά θα ξεπεραστεί η κρίση με σύνεση, περισυλλογή και κυρίως χωρίς επιπόλαιες ενέργειες και πανικό. Έτσι, για να μη γίνει η ζωή μας ¨σα μια ξένη φορτική¨, όπως λέει κι ο ποιητής!
