Τα πρόσφατα γεγονότα στη Μυτιλήνη, στον Έβρο με βρίσκουν βαθιά προβληματισμένη, όπως άλλωστε όλους τους Έλληνες μικρούς και μεγάλους.
Οι ερωτήσεις των μαθητών πολλές, καθώς αγωνιούν για το μέλλον τους , για το τι μέλλει γενέσθαι. Ποια θα είναι άραγε η πορεία της μικρής Ελλάδας που πλήττεται από παντού; Οι απόψεις πολλές. Απόψεις δημοσιογράφων που καταφεύγουν σε παραφιλολογίες για λόγους εντυπωσιασμού χρησιμοποιώντας μεγαλόστομες εκφράσεις, όπως ¨ορδές¨ προσφύγων, ¨ κίνδυνος¨ , ας μου επιτραπεί να δανειστώ κάποια από τα λόγια της κ.Έλενας Ακρίτα. Απόψεις όμως που δεν πληροφορούν παρά μόνο αποσυντονίζουν, σπέρνουν τον πανικό και σίγουρα δεν ενημερώνουν σωστά τον κόσμο. Εκείνη η ανάρτηση όμως που μου έκανε εντύπωση και κέρδισε το σεβασμό μου ήταν του Κ.Τυμπανίδη Γεώργιου, ενός Εβρίτη που ζει τα γεγονότα από κοντά και δικαιούται να εκφέρει άποψη. Που βρίσκεται μια ανάσα μακριά από ένα ετερόκλητο πλήθος με κύριο χαρακτηριστικό την απόγνωση και η απόγνωση στις μέρες που διανύουμε μπορεί να αποβεί μοιραία.
Γιατί άλλο ο πρόσφυγας, ο αιτητής πολιτικού ασύλου και άλλο ο μετανάστης. Εξαθλιωμένοι γονείς με μωρά στην αγκαλιά να ζητούν να περάσουν τα ελληνικά σύνορα για να κερδίσουν μια θέση στον ήλιο, μια ευκαιρία να ζήσουν και όχι απλά να επιβιώσουν, μακριά από τη σκιά του πολέμου. Φιγουράρουν και πολλοί όμως στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που δεν είναι Σύριοι, δεν πλήττονται από την ανάγκη της στιγμής και δηλώνουν απροκάλυπτα προσβλητικά συνθήματα για τους ¨κακούς¨ Έλληνες που δεν τους αφήνουν να περάσουν. Σ΄αυτό το πλήθος έχουν παρεισφρήσει και κακοποιά στοιχεία, καθώς ο Τούρκος Πρόεδρος άνοιξε τις φυλακές και τους παρότρυνε να κινηθούν προς την παραμεθόριο περιοχή του Έβρου. Απέναντι σ΄όλους αυτούς μόνοι αντιτάσσονται οι λιγοστοί κάτοικοι των ακριτικών χωριών της Ελλάδας. Αυτοί που έρχονται αντιμέτωποι τα τελευταία εικοσιτετράωρα με το φόβο ότι θα κληθούν να υπερασπιστούν με τα όπλα τα σπίτια τους , τις περιουσίες τους, τη ζωή τους ακόμη. Αυτοί που έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα της βίας, το ενδεχόμενο ίσως της διεκδίκησης των πατρογονικών τους εστιών και το μόνο που δεν χρειάζονται είναι μαθήματα αλτρουισμού και ηθικής. Οι κάτοικοι και οι στρατιώτες που καλούνται να υπηρετήσουν την πατρίδα και την ελληνική σημαία.
Η κυβέρνηση εκ των πραγμάτων ¨αναγκάστηκε¨ να κινητοποιηθεί και να πάρει θέση μετά και τα πρόσφατα γεγονότα στη Λέσβο. Διότι οι πολίτες, οι Έλληνες που δεν τολμούν να μιλήσουν για την πατρίδα μην τυχόν και χαρακτηριστούν ακροδεξιοί ή ρατσιστές έχουν αγανακτήσει από τις αποφάσεις και τα φιρμάνια των πολιτικών του σαλονιού που δεν έχουν καν επισκεφθεί αυτά τα μέρη, δε νιώθουν τι σημαίνει απειλή και φόβος. Έχουν κουραστεί να δίνουν από το υστέρημά τους, να υπομένουν πολλές φορές βανδαλισμούς ιερών χώρων και ιερών συμβόλων στο όνομα του αλτρουισμού, να ασπάζονται κηρύγματα περί ανθρωπιάς. Το μόνο που θέλουν είναι σεβασμός για τον αγώνα που δίνουν, αναγνώριση για τα όσα έχουν προσφέρει. Γιατί οι Έλληνες είναι λαός μεταναστών, λαός που έχει γνωρίζει την οικτρή μοίρα της προσφυγιάς. Δεν μπορεί λοιπόν να χαρακτηρίζονται από κάποιους επιτήδειους και μη αυθαίρετα ως ρατσιστές και ανάλγητοι. Απαιτείται η ανάληψη ευθυνών από τους κυβερνώντες και πολύ περισσότερο από την Ευρώπη, γιατί τα σύνορα του Έβρου δεν είναι μόνο ελληνικά, αλλά και ευρωπαϊκά. Οφείλουν λοιπόν οι αρμόδιοι φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να επιληφθούν του θέματος βάζοντας όρια στον Ερντογάν και στον κάθε Ερντογάν που εμπαίζει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και όχι αδίκως. Η Ελλάδα έχει κουραστεί να πολεμάει μόνη της ή καλύτερα οι πολίτες της δεν έχουν άλλη ανοχή. ¨ Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας¨ (από το ποίημα της Ελένης Βακαλό).
Κατερίνα Μαυροβουνιώτη
