Γεροσκήπου: Εκδήλωση προς τιμήν των αθανάτων ηρώων και αγνοουμένων στο Γυμνάσιο της Αγίας Παρασκευής

Εκδήλωση αφιερωμένη στον ήρωα Μιχαήλ Χριστοφή Κυπριανού, του μοναδικού ΗΡΩΑ της Γεροσκήπου κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, τελέστηκε σήμερα στο Γυμνάσιο της Αγίας Παρασκευής στην Γεροσκήπου.

Σε ομιλία της η αδελφή του ήρωα Ασπασία Κυπριανού Χατζηκυριάκου αναφέρθηκε στα γεγονότα την περίοδο εκείνη τιμώντας φόρο τιμής στο ήρωα της Γεροσκήπου.

«Βρεθήκαμε σήμερα εδώ στο Γυμνάσιο της Αγίας Παρασκευής στην Γεροσκήπου για να τιμήσουμε τους Αθάνατους Ήρωες και αγνοουμένους μας.

Μαζί να τιμήσουμε και τον ΗΡΩΑ, τον αθλητή τον άνθρωπο, τον πατριώτη ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ.

Ο Μιχάλης ήταν το 5ον από τα 9παιδιά του Χριστοφή και της Χρυσάνθης.

Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του σημαδιακού και ηρωικού έτους 1955 .

Αλλά δυστυχώς η μοίρα του είχε τάξει να χαθεί σε ακόμα μια εξίσου σημαδιακή χρονιά για την πατρίδα μας το 1974.

Για 43 ολόκληρα χρόνια η τύχη του Μιχάλη αγνοείτο, όπως και τόσων άλλων συμπατριωτών μας που αγωνίστηκαν για την προάσπιση της πατρίδας μας κατά του τούρκου εισβολέα ..

Ο Μιχάλης ήταν ο μοναδικός αγνοούμενος της Γεροσκήπου από τις μαύρες εκείνες μέρες της Κύπρου.

Από τις 21 Μαΐου του 2017 λίγα από τα Ιερά οστά του Μιχάλη αναπαύονται επιτέλους στην γενέτειρα του Γεροσκήπου, κοντά στους γονείς μας που δυστυχώς έφυγαν με την επιθυμία της αντάμωσης χωρίς να μάθουν για την τύχη του παιδιού τους, όπως και των δύο αδελφών μας, Ανδρέα και Λάμπρου που και αυτοί έσβησαν με την πίκρα.

Τα Ηρωικά ίχνη του Μιχάλη χάθηκαν στις 15Αυγούστου 1974 με την διμοιρία του έφεδρου Ανθυπολοχαγού Ιωσήφ Σεργίδη του 1ου λόχου του 286ΜΤΠ που αποτελείτο από 23 ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ.

Τον Μιχάλη Χριστοφή Κυπριανού

Τον Ιωσήφ Σεργίδη

Τον Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο

Τον Αντώνη Παπαϊωάννου

Τον Κώστα Γαβριήλ

Τον Γιώργο Δημητρίου

Τον Ιωάννη Τσαγκάρη

Τον Γιαννάκη Γιανντζη

Τον Μάρκο Πιττη

Τον Μιχαλάκη Μιχαήλ

Τον Σωκράτη Σωκράτους

Τον Θεόδουλο Θεοδούλου

Τον Ηράκλη Αγαθοκλέους

Τον Μάριο Ιωάννου

Τον Παράσχο Ιωάννου

Τον Σταύρο Μούσουλο

Τον Παναγή Νεοκλέους

Τον Κώστα Καταλάνο

Τον Μιχαλάκη Χριστοδούλου

Τον Σάββα Στυλιανού

Τον Χαράλαμπο Φαντάρο

Τον Κυριάκο Νεάρχου

Τον Μάριο Νικολάου

Και τον Κυριάκο Ψύλλου του 231Τ.Π.

Η απώλεια της διμοιρίας αυτής του Ανθυπολοχαγού Ιωσήφ Σεργίδη ήταν μια από τις σημαντικότερες αλλά ταυτόχρονα τραγικότερες συνεισφορές του Μηχανοκίνητου Τάγματος του 286 στις πολεμικές επιχειρήσεις το καλοκαίρι του 1974

Με μαρτυρίες που υπάρχουν από επιζώντες συμπολεμιστές τα 23 ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ της χαμένης διμοιρίας εκείνης την ημέρα έδιναν σκληρή μάχη περικυκλωμένοι από ισχυρή τουρκική στρατιωτική δύναμη.

Αυτό το επιβεβαιώνει και ένας τούρκος λοχαγός γράφοντας τα απομνημονεύματα του, ο Τουράν Ερντέμ, ότι ήταν η πιο έντονη αντίσταση που συνάντησαν οι τούρκοι από την διμοιρία αυτή.

Όταν μετά από 45χρόνια Χρόνια στις 28 Ιουνίου 2019 επισκεφτήκαμε συνοδευόμενοι από αντιπροσωπεία της ΔΕΑ ,Ελληνικής και τουρκικής πλευράς και επιζώντες συμπολεμιστές του 286,εμείς οι συγγενείς των ΑΘΑΝΑΤΩΝ ΗΡΩΩΝ μας το λόφο Λαπάτσα της κατεχόμενης τώρα Σκυλλούρας, όπου τα 23 ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ μας πότισαν με το αίμα τους το λόφο και τα Ιερά οστά τους για τόσα χρόνια ήταν σκορπισμένα παντού άθαφτα και κάτω από άθλιες καιρικές συνθήκες τα σημάδια εκείνης της ημέρας του Δεκαπενταύγουστου του 1974 ήταν ακόμα εμφανές βλέποντας στα δέντρα που ακόμα υπάρχουν από σφαίρες και βλήματα..

Η συγκίνηση όλων μας εκτός από απέραντο πόνο, θλίψη και απελπισία, για τα Ηρωικά παλληκάρια μας νιώσαμε για ακόμα μια φορά μεγάλη περηφάνια για την ανδρεία των παλληκαριών μας που επιτέλους μπορέσαμε μετά από 1/2(μισό αιώνα) σχεδόν να επισκεφθούμε τον ιερό τόπο πού περπάτησαν τα αδέλφια μας, πολέμησαν και αντιστάθηκαν εναντίον του τούρκου εισβολέα μέχρι τέλους..

Και το ότι μετά από 45χρόνια ο λόφος της Λαπάτσας εκείνη την ημέρα γέμισε από δάφνες, κλωνια από ελιά, βασιλικό και πολλά άλλα λουλούδια ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τα Ηρωικά παλληκάρια μας κάναμε τρισάγιο φωνάζοντας τα ονόματα όλων, λιβανίσαμε μυρίζοντας την κάθε γωνιά του λόφου, και ένας ξύλινος μικρός σταυρός με το όνομα του Μιχάλη μας που κατάφερα να πάρω μαζί μου και τοποθετώντας τον μαζί με την αδελφή μου Σκεύη στο σημείο όπου μας υπέδειξαν οι άνθρωποι της ΔΕΑ ότι εκεί βρέθηκαν λίγα από τα Ιερά οστά του Μιχάλη, που μπορέσαμε και φέραμε μαζί μας χώμα από τον ιερό τόπο πού άφησαν την τελευταία τους πνοή τα αδέλφια μας πολεμώντας για την προάσπιση της πατρίδας μας.

Λυπάμαι μόνο που γονείς μας δεν μπόρεσαν να τον κλάψουν πάνω στον ιερό τάφο, να νιώσουν την περηφάνια για τον Ήρωα που γέννησαν.

Και ότι ο Μιχάλης τους κατατάχθηκε στο πάνθεον των Ηρώων της πατρίδας μας,έγινε το προζύμι για τις επόμενες γενιές.

Η πατρίδα και οι γενιές του σήμερα και του αύριο οφείλουν να συνεχίσουν να αποδίδουν τιμές στο Μιχάλη και στο κάθε Μιχάλη στην αυταπάρνηση τους για τη θυσία τους για την πατρίδα.