“Το αφήγημα των αδικημένων, από Έλληνες, Τούρκους προσπαθεί για ακόμα μία φορά να διαφημίσει προς τα έξω η Τουρκία, με τα δήθεν χαρτιά που αποδεικνύουν την Οθωμανικότιτα της Αμμοχώστου.
Παρά το ότι, δημόσια, άμεσα και τεκμηριωμένα έχει απαντηθεί από την κυβέρνηση, ο ισχυρισμός, και αποκαλυφθεί το ψεύδος, αναμένουμε ότι θα καταγγελθεί και δια της διπλωματικής οδού, η νόθευση και παραποίηση της αλήθειας και της ιστορικής πραγματικότητας.
Είναι σημαντικό να μην μείνουμε μόνο σε αυτό, αλλά να ανατρέξουμε και στο παρελθόν, πρόσφατο και μακρινό, και αναδείξουμε την χάλκευση των γεγονότων από την Τουρκία, τες προβοκατόρικες ενέργειες, και την διαχρονική παραβίαση των συμφωνημένων, σε ότι έχουν υπογράψει. Είναι σημαντικό, στα ματιά των Ευρωπαίων να λάμψη η αλήθεια, για το πόσο βρόμικη, βάρβαρη, ψεύτρα και αναξιόπιστη είναι η Τουρκία.
Δεν το λέμε εμείς, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους:
Το 1912-1918, μαζικές γενοκτονίες των Αρμενίων και Ποντίων, φοβερές διώξεις των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης.
Το 1922, Μικρασιατική Καταστροφή.
Το 1932 ο Νόμος που απαγορεύει την άσκηση πολλών επαγγελμάτων από Έλληνες υπηκόους.
Το 1941 τα διαβόητα «τάγματα εργασίας» (amele taburlarι). Κλήθηκαν να καταταγούν Έλληνες μεταξύ 25-45 χρονών. Οι φοβερές κακουχίες τους οδήγησαν στον μαρτυρικό θάνατο.
Το 1942 ο νόμος περί εφάπαξ φορολόγησης της περιουσίας των Ελλήνων, το αποκαλούμενο «Varlık Vergisi». Όσοι δεν μπόρεσαν να πληρώσουν, τους κατάσχονταν οι περιουσίες και οι ίδιοι να εκτοπίζονται.
Το πογκρόμ του 1955 στη Κωνσταντινούπολη. Αφορμή έδωσε η βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη. Αποδείχτηκε κατά την δίκη του Μεντερέζ, ότι η βόμβα ήταν προβοκάτσια από την ίδια τη τουρκική κυβέρνηση, καθώς και το πογκρόμ που επακολούθησε.
Το 1964 η τουρκική κυβέρνηση ακύρωσε, μονόπλευρα, τη Σύμβαση του 1930 περί Εγκατάστασης, Εμπορίου και Ναυτιλίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δίνοντας το πράσινο φως για τις απελάσεις χιλιάδων Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.
Η Συνθήκη της Λωζάννης, πάρα το ότι έδωσε την Ίμβρο και την Τένεδο στην Τουρκία, εξαίρεσε τους Έλληνες κατοίκους των δύο νησιών από την ανταλλαγή των πληθυσμών, και προέβλεψε γι’ αυτούς εκτενή αυτονομία. Τίποτε δεν εφαρμόστηκε. Οι Τούρκοι ανακάλεσαν όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων και απαγόρευσαν την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Η πρόβλεψη για ύπαρξη τοπικής αστυνομίας, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Ακολούθησε αλλαγή τοπωνυμιών και εκτεταμένος εποικισμός. Ιδιοκτησίες Ελλήνων απαλλοτριώθηκαν, με την επίκληση λόγων ασφαλείας. Τέλος , το 1960 η εγκατάσταση “ανοικτής φυλακής” για βαρυποινίτες έδωσε το τελειωτικό κτύπημα στους κατοίκους των δύο νησιών.
Στην Κύπρο, το 1963, μία Τ/Κ μητέρα και τα τρία της παιδιά βρέθηκαν σφαγμένα στη μπανιέρα. Θεωρήθηκε έγκλημα μίσους των Ελληνοκυπρίων εις βάρος των Τουρκοκυπρίων. Χρόνια αργότερα αποδείχθηκε ότι, ο πατέρας, Τούρκος αξιωματικός, τυφλωμένος από την ζήλεια, δολοφόνησε την γυναίκα και τα παιδιά του. Τόσο αυτό αλλά και διάφορες άλλες βομβιστικές επιθέσεις κατά τουρκικών στόχων στην Κύπρο κατά την ίδια περίοδο, κατά ομολογία του ιδίου του Ντεκτάς, ήταν τουρκικές προβοκατόρικες ενέργειες. Οι «ωφέλιμοι νεκροί».
Εμείς, ΔΕΝ εκάμαμεν πολλά. Οι λίγοι και οι ανεγκέφαλοι τα έκαναν. Αυτά όμως, που έκαναν και κάνουν οι Τούρκοι, ήταν και είναι, ένα στυγνό, καλομελετημένο, έγκλημα. Εκπονημένο από την ίδια την Τουρκική κυβέρνηση. Και εφαρμόζεται με την ίδια μανία και αβυσσαλεότιτα από, τους Μαμελούκους Τούρκους, Οθωμανούς, Νεότουρκους, το Κοσμικό Στρατοκρατούμενο Βαθύ Κράτος, και εσχάτως το Ισλαμοφασιστικό/Νέοθωματικό κράτος του Ερτογάν.
Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης, M.Sc., B.Sc.
Μέλος Εκτελεστικού Γραφείου ΔΗ.ΚΟ.
Υ.Γ.
Προκαταβολική απάντηση στους αθεράπευτα επαναπροσεγκιστικούς. Τους Τούρκους δεν εκπροσωπούν οι λίγες χιλιάδες διανοούμενοι, μορφωμένοι, ή μη, Τουρκοι της Πόλης. Για χάριν της ειρήνης και της φιλίας των λαών, ναι:
«Να ρίξουμε τον πέπλο της λήθης στο παρελθόν, αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε. Να ξέρουν κι οι ίδιοι οι Τούρκοι το τι φτιάξαν οι πατεράδες τους, για ν’ αποφύγουν τα όσα στιγμάτισαν εκείνους, εφ’ όσον θέλουν να πάρουν την θέση που φιλοδοξούν ανάμεσα στα πολιτισμένα έθνη. Μόνο έτσι, ξέροντας εμείς τους Τούρκους και ξέροντας εκείνοι εμάς και το στιγματισμένο παρελθόν τους, μπορεί κάποτε να χαράξουμε μια ελληνοτουρκική φιλία επάνω σε στέρεες βάσεις.» Δ. Ψαθάς, Γή του Πόντου.
