Ο Μ. Σιζόπουλος για την 45^η Επέτειο του Προδοτικού Πραξικοπήματος.

Η ΕΔΕΚ Πάφου διοργάνωσε εκδήλωση Καταδίκης του Πραξικοπήματος και της Εισβολής τη Δευτέρα 15 Ιουλίου και ώρα 7.30 μ.μ.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον Πολυχώρο Πολιτισμού – “Παλιά Ηλεκτρική”, με κύριο ομιλητή τον Πρόεδρο της ΕΔΕΚ, Μαρίνος Σιζόπουλο.

Στη συνέχεια ακολούθησε τρισάγιο πεσόντων του πραξικοπήματος και της εισβολής από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Πάφου, κ.κ. Γεώργιο.

Ο Μαρίνος Σιζόπουλος μέσω της ομιλίας του καταδίκασε το προδοτικό πραξικόπημα και την εισβολή του 1974 , τονίζοντας ότι ο χρόνος δεν επουλώνει τις πληγές όσο τα επακόλουθα της προδοσίας σημαδεύουν τη ζωή και τις σκέψεις μας.

“Η οργή δε τιθασεύεται όσο η κατοχική σημαία πληγώνει τον Πενταδάκτυλο και προκαλεί βάναυσα τα αισθήματα και την αξιοπρέπειά μας. Οι εφιάλτες δεν τερματίζονται όσο οι πατρογονικές εστίες βρίσκονται υπό κατοχή και η χιλιόχρονη Ελληνική πολιτισμική ιστορία βιάζεται”, ανέφερε.

Όπως συνέχισε ο κ. Σιζόπουλος, η απόφαση για αντίσταση δεν αναιρείται όσο το συρματόπλεγμα της κατοχής μοιράζει την πατρίδα-μας και πληγώνει την κρατική μας κυριαρχία. Τα καθήκοντα συνεχίζουν να εκκρεμούν όσο η θυσία των αγωνιστών της δημοκρατίας και της ελευθερίας παραμένει αδικαίωτη”.

Συνέχεια της ομιλίας του Προέδρου της ΕΔΕΚ, Μαρίνου Σιζόπουλου:

Στην αγωνιστική πανστρατιά δεν υπάρχει θέση για όσους:

• λιποψύχησαν και γονάτισαν μεσοστρατίς,
• αντικρίζουν την κατοχική σημαία στον Πενταδάκτυλο και δεν τους πνίγει η οργή
• προσκυνούν στους τάφους των ηρώων-μας και γυρνούν στα σπίτια-τους με ήρεμη συνείδηση
• ξεγράφουν το πατρικό-τους για μερικά αργύρια.”

Ο κατακτητής στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων επιχειρεί να μετατραπεί σε περιφερειάρχη με διεθνή εμβέλεια, να ενσωματώσει την Κύπρο ως τμήμα του ζωτικού-του χώρου, εισπράττοντας ταυτόχρονα με δική μας ανοχή εύσημα για δήθεν εποικοδομητική στάση.

Το δε θύμα, σύρεται στο εδώλιο του κατηγορούμενου γιατί αρνείται να προσυπογράψει την εθελούσια διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και να νομιμοποιήσει τα κατοχικά τετελεσμένα.

Γιατί δεν δέχεται να καταστεί δεύτερης κατηγορίας μέλος της Ε.Ε., να απεμπολήσει πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, να νομιμοποιήσει τον εποικισμό και να προσυπογράψει τον αφελληνισμό πατρογονικών εστιών.

Και εμείς πιστοί και ταπεινοί προσκυνητές, συναντιόμαστε  φέτος, στην 45^η επέτειο από το προδοτικό πραξικόπημα της 15^ηςΙουλίου και της Τουρκικής εισβολής της 20^ης Ιουλίου  για να αποτίσουμε φόρο τιμής

–                  στα απλά παιδιά του λαού που χωρίς τυμπανοκρουσίες και θορύβους σήκωσαν στους νεανικούς-τους ώμους το βάρος της προάσπισης της δημοκρατίας, της συνταγματικής νομιμότητας και της αντιμετώπισης της τουρκικής εισβολής

–                  στους συνειδητούς  αγωνιστές που προστάτεψαν και διατήρησαν την Κυπριακή Δημοκρατία κατά την τουρκική ανταρσία του 1963-64 και αντιστάθηκαν στις συνομωσίες των γνωστών ΝΑΤΟικών κύκλων και της Ελληνικής χούντας πριν, κατά και μετά το προδοτικό πραξικόπημα, και

–                  σε όλους όσους παρά την προδοσία το 1974 αγωνίσθηκαν και θυσιάσθηκαν για να μη παραδοθεί η πατρίδα-μας στον τούρκο κατακτητή, γιατί αγάπησαν τη δημοκρατία, την ελευθερία και πέρασαν στο πάνθεο των αθανάτων.

Μοίρασα/ σαν ψωμί την/ καρδιά-μου

Και δε μού μεινε/ ούτε ένα ψίχουλο

έγραψε ο Δώρος Λοΐζου σε κάποιο από τα ποιήματά του.

Η επέτειος του προδοτικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής εκτός  από τα μνημόσυνα και τις επετειακές εκδηλώσεις, πρέπει να αποτελέσει  ημέρα προβληματισμού και αυτοκριτικής, ημέρα ανασύνταξης των δυνάμεων και επανασχεδιασμού της στρατηγικής μας, ημέρα επιβεβαίωσης της ορθότητας ή όχι της ακολουθούμενης πορείας.

Σε στιγμές κρίσιμες για την πατρίδα, σε περιόδους ασύμμετρων απειλών για το Έθνος και την πατρίδα μας,  η ιστορική αυτογνωσία αποτελεί βασικό στοιχείο επιβίωσης. Η αναφορά στο παρελθόν δεν αποσκοπεί στην αναμόχλευση παθών, ή στην υπονόμευση της ενότητας, αλλά στον παραδειγματισμό για αποφυγή των ίδιων ή παρόμοιων λαθών. Η λήθη θα πρέπει επιτέλους να αντικατασταθεί από την αλήθεια που όπως είπε και ο ήρωας ποιητής Δώρος Λοΐζου είναι πιο καυτή και από τη μήτρα του ήλιου.

Οι αρνητικές για την Κύπρο εξελίξεις άρχισαν το Σεπτέμβριο του 1955 όταν με την τριμερή διάσκεψη του Λονδίνου, η Μ. Βρετανία κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών των Σερβών του 1920 και της Λωζάνης του 1923, επανάφερε την Τουρκία ως ενδιαφερόμενο μέρος στο κυπριακό, δυστυχώς με την συγκατάθεση της τότε Ελληνικής κυβέρνησης.

Μετά από αυτή την εξέλιξη η Τουρκική κυβέρνηση  το 1956 στη βάση των εκθέσεων του συνταγματολόγου Νιχάτ Ερίμ, ανάθεσε στο γραφείο ειδικού πολέμου του τουρκικού στρατού να σχεδιάσει και να εφαρμόσει το σχέδιο «επανάκτησης της Κύπρου».

Κομβικό σημείο για την παραπέρα πορεία του κυπριακού υπήρξε η Αμερικανοβρετανική  συνάντηση στις Βερμούδες το Μάρτιο του 1957. Οι Βρετανοί μετά την αποτυχημένη Γαλλοβρετανική απόβαση στο Σουέζ, αποχώρησαν από τη Μ. Ανατολή και  παρέδωσαν στους Αμερικανούς τον έλεγχο της περιοχής, με αντάλλαγμα να διατηρήσουν τον έλεγχο της Κύπρου.

Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ απαίτησαν η λύση του κυπριακού:

• να είναι η διπλή ένωση,
• να γίνει με μυστικές συνομιλίες υπό την εποπτεία του ΝΑΤΟ, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας
• να μην υπάρχει νικητής και ηττημένος και
• η λύση να μη προκαλέσει ελληνοτουρκικό πόλεμο ή αναταραχή στις σχέσεις των χωρών της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.

Το καλοκαίρι του 1957 άρχισαν στη Ζυρίχη οι συνομιλίες Ελλάδας – Τουρκίας που κατέληξαν στη συμφωνία που επικυρώθηκε το Φεβρουάριο του 1959 στο Λονδίνο για την ανακήρυξη της Κύπρου σε ανεξάρτητη αλλά κολοβωμένη δημοκρατία.

Σύμφωνα με τα πρακτικά της συνάντησης του Λονδίνου η Τουρκία ξεκαθάρισε πως ο λόγος για τον οποίο διεκδικεί εγγυητικά και επεμβατικά δικαιώματα είναι για να έχει το νόμιμο δικαίωμα για επέμβαση σε περίπτωση πραγματοποίησης πραξικοπήματος από την Ελλάδα στην Κύπρο.

Η τουρκοανταρσία του 1963-64 ήταν η αρχή υλοποίησης του σχεδίου της. Αποσκοπούσε στο γεωγραφικό διαχωρισμό του λαού στη βάση εθνοτικής και θρησκευτικής προέλευσης για να χρησιμοποιηθούν οι Τ/Κ ως στρατηγικό προγεφύρωμα για την υλοποίηση του επεκτατικού-της στόχου.

Η αποτυχία του τουρκικού πραξικοπήματος και η απόρριψη του σχεδίου Ατσενσον τιν Αύγ. του 1964 είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ΝΑΤΟικής ραδιουργίας σε βάρος της Κύπρου. Με αιχμή του δόρατος τις Αμερικανοελεγχόμενες Ελληνικές κυβερνήσεις, αρχικά των αποστατών και στη συνέχεια της  χούντας, επεχείρησαν την ανατροπή του Αρχ. Μακαρίου, τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και το  διαμελισμό-της  ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Για μεν τις Ελληνικές Κυβερνήσεις ο στόχος ήταν η διπλή ένωση, για δε την Τουρκία η ΔΔΟ δια μέσου της οποίας να μπορεί σε μελλοντικό στάδιο να καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο, όπως ήταν ο αρχικός-της σχεδιασμός.

Θέση η οποία είχε επιβεβαιωθεί στις συνομιλίες Ελλάδας – Τουρκίας στο Παρίσι το Δεκέμβριο του 1966, στον Έβρο τον Σεπτέμβριο του 1967 και τέλος στο περιθώριο της διάσκεψης του ΝΑΤΟ στη Λισσαβώνα τον Ιούνιο του 1971.

Οι προσπάθειες διάλυσης της Κ.Δ. απέτυχαν λόγω της σθεναρής στάσης του  Αρχ. Μακαρίου. Η διορατικότητά-του σε συνδυασμό με τη διεθνή αποδοχή που απολάμβανε, συνέβαλαν στην αποτελεσματική απόκρουση  όλων των συνομωσιών.  Αυτό οδήγησε σε σχεδιασμούς αποδυνάμωσης  και πραξικοπηματικής ανατροπής του, αξιοποιώντας τους εν Κύπρω συνοδοιπόρους τους, για να δοθεί στην Τουρκία η νόμιμη δικαιολογία για εισβολή και κατάληψη κυπριακών εδαφών, ώστε να επιβληθεί η λύση της διχοτόμησης.

Το πρώτο πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου σχεδιάσθηκε στην Αθήνα την άνοιξη του 1965. Δεν υλοποιήθηκε λόγω παρέμβασης του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου.

Το δεύτερο το Μάρτιο του 1970 κατά την απόπειρα δολοφονίας  στο ελικόπτερο. Απέτυχε λόγω της επιβίωσης του Αρχιεπισκόπου.

Το τρίτο το Φεβρουάριο του 1972. Ματαιώθηκε λόγω της λαϊκής κινητοποίησης και του ογκώδους συλλαλητηρίου στην πλατεία της Αρχιεπισκοπής. Ο Β. Λυσσαρίδης και η ΕΔΕΚ είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινητοποιήσεις και τη ματαίωσή του.

Τρία σχέδια πραξικοπηματικής ανατροπής του Μακαρίου σχεδίασε και ο Γρίβας ως αρχηγός της παράνομης εγκληματικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β΄.

• Το πρώτο με ονομασία «ΣΦΕΝΔΟΝΗ» το Δεκέμβριο του 1971
• Το δεύτερο με ονομασία «ΑΠΟΛΛΩΝ» το Φεβρουάριο του 1972, και
• Το Τρίτο με ονομασία «ΝΙΚΗ» τον Ιούλιο του 1973.

Το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου δεν ήταν αποτέλεσμα της γνωστής επιστολής Μακαρίου προς Γκιζίκη, όπως κάποιοι διατείνονται. Ήταν το αποκορύφωμα μιας 10ετούς συνομωσίας των ΝΑΤΟικών κύκλων. Αξιοποίησαν τις υποτελείς ελληνικές κυβερνήσεις και τους συνοδοιπόρους-τους στην Κύπρο για να διαλύσουν και να διχοτομήσουν την Κ.Δ.

Υπάρχει πληθώρα στοιχείων και αποδείξεων ότι πραξικόπημα και τουρκική εισβολή ήσαν οι δύο φάσεις του ίδιου σχεδίου.

Όταν η ΕΔΕΚ προειδοποιούσε για τους εθνικούς κινδύνους που ελλόχευαν από την πολιτική της χούντας των Αθηνών και πρωτοστατούσε στην αντιμετώπισή-της, οι συνοδοιπόροι της χούντας αποκαλούσαν τους ΕΔΕΚίτες «ανθέλληνες» και «ανθενωτικούς» και οι «συνετοί  ουδέτεροι», «εξτρεμιστές». Τα γεγονότα όμως δεν δικαίωσαν ούτε τους συνοδοιπόρους, ούτε τους «συνετούς ουδέτερους». Δικαίωσαν το Β. Λυσσαρίδη και την ΕΔΕΚ γι΄ αυτό και οι γνωστοί άγνωστοι δολοφόνοι επιχείρησαν να του κλείσουν το στόμα με τη δολοφονική απόπειρα της 30^ης Αυγ. 1974, όπου δολοφονήθηκε ο ήρωας ποιητής Δ. Λοΐζου.

Μετά την εισβολή του 1974 και την κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους καταβάλλονται συνεχείς προσπάθειες για επίλυση του προβλήματος. Η Τουρκία ως πολιτικά και στρατιωτικά κυρίαρχη απορρίπτει κάθε λογική λύση. Συστηματικά προωθεί με την ανοχή των κύκλων που προκάλεσαν την κρίση στην Κύπρο, το σχέδιο-της για την επιβολή αρχικά της λύσης της ΔΔΟ για να ελέγχει πολιτικά και στρατιωτικά όλη την Κύπρο, μέχρι να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για πλήρη ενσωμάτωσή-της στην Τουρκία για να ελέγχει την αν. Μεσόγειο, μια περιοχή με ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία λόγω των ενεργειακών πηγών της Μ. Ανατολής και της Βορ. Αφρικής, και των θαλασσίων συγκοινωνιών λόγω της διώρυγας του Σουέζ.

Σήμερα με την ανεύρεση Φ.Α αλλά και την πιθανή διέλευση αγωγών μεταφοράς Φ.Α. από την Ευρασία προς την Ευρώπη η σημασία της αν. Μεσογείου αναβαθμίζεται ακόμα περισσότερο.

Η θαλάσσια επέκταση της Τουρκίας και ο έλεγχος της Αν. Μεσογείου θα την καταστήσει μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.

Για την επιτυχία αυτού του στόχου βασική προϋπόθεση ήταν η διάρρηξη του ελληνικού θαλάσσιου αποκλεισμού ο οποίος θα ήταν πλήρης σε περίπτωση κατά την οποία η Κύπρος ενωνόταν με την Ελλάδα.

Σε περίπτωση αποτυχίας εναλλακτικός στόχος είναι η νόμιμη ανακήρυξη τουρκικού κράτους στην Κύπρο.

Γι΄ αυτό επιδιώκει την κατάργηση της Κ.Δ. και τη δημιουργία ενός νέου πολιτειακού μορφώματος που να της επιτρέπει την υλοποίηση του στόχου της. Η λύση αυτή όπως πολλές φορές έχει προταθεί από την Τουρκία είναι η ΔΔΟ.

Η αποχώρηση της ελληνικής Μεραρχίας το Γενάρη του 1968, η εμφύλια διαμάχη που καλλιεργήθηκε στον κυπριακό ελληνισμό από την στρατιωτική χούντα των Αθηνών και τους συνοδοιπόρους-τους στην Κύπρο, κυρίως τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β΄ οδήγησαν στο πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου 1974 και στην τουρκική εισβολή του 1974,  έδωσαν στην Τουρκία ισχυρό πλεονέκτημα για να εκπληρώσει τους στόχους της.

Παράλληλα με την προώθηση της λύσης της ΔΔΟ μέσα από τις πρόνοιες που θα περιλαμβάνει όπως:

• Εκ περιτροπής προεδρία και βέτο σε όλες τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου
• Αριθμητική εξίσωση στη Γερουσία και ξεχωριστή πλειοψηφία για την έγκριση όλων των νομοθετημάτων
• Ειδικές πλειοψηφίες στη Βουλή για τη λήψη απόφασης
• Αριθμητική εξίσωση στο Ανώτατο Δικαστήριο και σε περίπτωση ισοψηφίας να προεδρεύει ξένος δικαστής και να έχει νικώσα ψήφο
• Αριθμητική εξίσωση και εκ περιτροπής προεδρία στις περισσότερες ρυθμιστικές αρχές του κράτους όπως ΕΔΥ, Κεντρική Τράπεζα, Νομική Υπηρεσία κ.α.
• Τη δυνατότητα τα συνιστώντα τμήματα να υπογράφουν συμφωνίες οικονομικής και επενδυτικής φύσης με άλλα κράτη.

θα της δίνεται η δυνατότητα να ελέγχει απόλυτα το τ/κυπριακό συνιστών τμήμα και δια μέσου αυτού να ελέγχει τη λειτουργία ολόκληρου του κράτους.

Με το κράτος απόλυτα ελεγχόμενο και με την στρατιωτική ισχύ που διαθέτει θα μπορεί όποια στιγμή αποφασίσει να το οδηγήσει σε κρίση, σε διάλυση και προσάρτηση.

Στη βάση των παραπάνω δεδομένων αλλά και με τη σύμφωνη γνώμη Συνταγματολόγων διεθνούς κύρους, η ΕΔΕΚ αποφάσισε το Μάιο του 2015 να απορρίψει τη ΔΔΟ και ως ονοματολογία, γιατί στην ουσία αποτελεί τη χειρότερη μορφή νομιμοποιημένης διχοτόμησης της πατρίδας.

Αυτή η καθαρή θέση της ΕΔΕΚ θορύβησε πολλούς εντός και εκτός Κύπρου και με πολλαπλούς τρόπους επιχειρήθηκε η πολιτική και εκλογική της απαξίωσή. Κατηγορηθήκαμε ότι είμαστε «απορριπτικοί» και δε θέλουμε τη λύση και ότι η θέση-μας υποβοηθά τη διχοτόμηση και την τουρκοποίηση της πατρίδας μας.

Όλοι θέλουμε λύση (δεν αμφισβητούμε την ειλικρίνεια κανενός), πολύ περισσότερο η ΕΔΕΚ που αγωνίσθηκε για να ματαιώσει τα πραξικοπηματικά σχέδια της χούντας, των συνοδοιπόρων της και των ΝΑΤΟικών κύκλων που τα υπέθαλπαν, καθώς και  όσοι το 1974 βιώσαμε την τουρκική εισβολή, τον εκτοπισμό, την προσφυγιά, την απώλεια των περιουσιών μας, αλλά και την εγκατάλειψη και την αδιαφορία της κυπριακής πολιτείας.

Με βάση τη συσσωρευμένη μας  εμπειρία αγωνιζόμαστε για λύση που δεν θα επιτρέπει την επανάληψη του παρελθόντος. Διεκδικούμε  λύση δημοκρατική, λειτουργική, χωρίς εθνοτικούς ή θρησκευτικούς διαχωρισμούς, χωρίς ακρωτηριασμό των πολιτικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κανενός κυπρίου, στο πλαίσιο της συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτους μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε.

Η διεκδίκηση  λύσης στηριγμένης στις παραπάνω αρχές δεν είναι απορριπτισμός όπως κάποιοι επιχειρούν να της αποδώσουν. Είναι  πατριωτική υπευθυνότητα. Αυτή την υπευθυνότητα ως κόμμα την επιβεβαιώσαμε πολλές φορές μέχρι σήμερα, πληρώνοντας βαρύ τίμημα.

Αφού η απόρριψη της ΔΔΟ οδηγεί στην διχοτόμηση και την τουρκοποίηση της πατρίδας-μας κάποιοι πρέπει να απαντήσουν γιατί το 2004 απέρριψαν το σχέδιο Ανάν που ήταν ίσως η πλέον ολοκληρωμένη μορφή ΔΔΟ;

Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη τακτική οδήγησε σε δύο πολύ επικίνδυνα γεγονότα. Το 2004 στο σχέδιο Ανάν και το 2017 στην 5μερή Διάσκεψη του Κρανς Μοντανά, η οποία αποτελεί ακόμα μια ολέθρια υποχώρηση της πλευράς μας.

Στην ουσία υποβαθμίζει την Κυπριακή Δημοκρατία σε επίπεδο κοινότητας και την εξισώνει πλήρως με την τ/κυπριακή. Την ίδια στιγμή αλλοιώνει την πραγματική υφή του κυπριακού από πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής σε θέμα διακοινοτικής διευθέτησης.

Στο Κρανς Μοντάνα το πλέον σημαντικό στοιχείο είναι το πλαίσιο από 6 σημεία το οποίο κατέθεσε ο ΓΓ του ΟΗΕ μετά από συνεννόηση με τα 5 μέρη, ως βάση για συζήτηση και σε περίπτωση συμφωνίας υπογραφή «ενδιάμεσης στρατηγικής συμφωνίας».

Κάποιοι έχουν αναγάγει το πλαίσιο του Γ.Γ. σε ευαγγέλιο και αποκλειστική βάση για συνέχιση των συνομιλιών, τη στιγμή που μεταξύ-τους διαφωνούν για το ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο, η προφορική δήλωση του ΓΓ του ΟΗΕ στο δείπνο της 30^ης Ιουνίου ή το άτυπο έγγραφο που ετοίμασε ο Άιντα της 4^ης Ιουλίου;

Είναι όμως σημαντικό να γνωρίζουμε ποια είναι τα 6 σημεία, να αναλυθούν προσεκτικά, να εντοπισθούν τα θετικά και τα αρνητικά και να επιβεβαιωθούν εάν αυτά ανταποκρίνονται:

–        Στις αποφάσεις και τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ

–        Την Παγκόσμια και Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και

–        Το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο,

έτσι ώστε να αποτελέσουν ουσιαστική και σωστή βάση για διαπραγμάτευση και όχι παγίδα που θα οδηγήσει σε επικίνδυνη κατάληξη

Τα 6 σημεία του πλαισίου συζήτησης του Γ.Γ. είναι:

1. Κατάργηση της συνθήκης Εγγύησηςτου 1960 και των επεμβατικών δικαιωμάτων και αντικατάσταση με ένα νέο σύστημα ασφάλειας το οποίο να ικανοποιεί και τις δύο κοινότητες
2. Δραστική μείωσητων ξένων στρατευμάτων την πρώτη μέρα της λύσης.

–        Ο αριθμός που θα παραμείνει μετά τη λύση

–        Ο χρόνος παραμονής-τους, και

–        Εάν η παραμονή θα έχει καταληκτική ημερομηνία ή αναθεώρηση

θα αποφασισθεί από τους ηγέτες των εγγυητριών χωρών.

3. Παραχώρηση στουςτούρκους υπηκόους των 4 ελευθεριών της Ε.Ε. δηλ. ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, πολιτών και εργαζομένων. Επιπρόσθετα να καθορισθεί η αναλογία των τούρκων υπηκόων που θα αποκτήσουν υπηκοότητα σε σχέση με τους Ελλαδίτες εάν θα είναι 4:1 όπως εισηγείται η ε/κυπριακή πλευρά ή 1:1 όπως προτείνει η τ/κυπριακή. Ο αριθμός αυτός θα είναι επιπρόσθετος των 120-130 χιλ. εποίκων που θα νομιμοποιηθούν γιατί έχουν ήδη αποκτήσει την υπηκοότητα του ψευδοκράτους.
4. Περαιτέρω επέκτασητης αριθμητικής εξίσωσης και της θετικής ψήφου των τ/κυπρίων για κάθε απόφαση στα θεσμικά όργανα του κράτους.
5. Στις περιοχές που θα παραμείνουν υπό τ/κυπριακό έλεγχο τον πρώτο λόγο στιςπεριουσίες να τον έχουν οι χρήστες αλλά όχι σε ποσοστό 100%. Αντίστοιχα στις περιοχές που θα απελευθερωθούν και θα επανέλθουν υπό τον έλεγχο των ε/κυπρίων τον πρώτο λόγο να τον έχουν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες, αλλά επίσης όχι σε ποσοστό 100%.
6. Στοεδαφικό να ληφθεί υπόψη η ευαισθησία των ε/κυπρίων για την επιστροφή της περιοχής Μόρφου.

Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι το πλαίσιο του ΓΓ δεν ανταποκρίνεται στις τρείς βασικές παραμέτρους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Η αποδοχή του δεν πρόκειται να οδηγήσει σε δημοκρατική και βιώσιμη λύση. Η υπογραφή ενδιάμεσης στρατηγικής συμφωνίας θα καταστρατηγήσει και την αρχή που έγινε αποδεκτή, ότι «τίποτα δεν ισχύει εάν δεν συμφωνηθούν όλα».

Αμέσως μετά τη διακοπή των συνομιλιών στο Κρανς Μοντανά η ΕΔΕΚ στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου στις 2 Οκτ. 2017 στην παρουσία και του τότε ΥΠΕΞ της Ελλάδας Νίκου Κοτζιά είχε προσδιορίσει τους επόμενους στόχους της Τουρκίας ως εξής:

–        Προσπάθεια ένταξης του ενεργειακού ως θέματος συζήτησης σε περίπτωση επανέναρξης των συνομιλιών ή ξεχωριστής συμφωνίας για να μπορεί μέσω του κατοχικού καθεστώτος να έχει άμεση ή έμμεση εμπλοκή στην εκμετάλλευση και αξιοποίηση του Φ.Α. της περιοχής

–        Ματαίωση του ενεργειακού προγράμματος της Κ.Δ. και

–        Εγκατάσταση του γεωτρύπανου σε περιοχές της ΑΟΖ της Κύπρου. Να δημιουργήσει γκρίζες ζώνες ώστε στο μέλλον να διεκδικήσει επέκταση της κυριαρχίας-της σε θαλάσσιες περιοχές της Αν. Μεσογείου.

Σήμερα όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και ενώ η στάση του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων έπρεπε να είναι ενωτική και να προάγει εναλλακτική τακτική, δυστυχώς για σκοπούς καθαρά και μόνο δήθεν  αυτοδικαίωσης, αλλά και αδυναμίας να προταθούν εναλλακτικές επιλογές, υποστηρίζεται η συνέχιση των συνομιλιών από το σημείο που διακόπηκαν στο Κρανς Μοντάνα.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αποτελέσει ακόμα ένα σοβαρό λάθος τακτικής. Στην ουσία θα συναινέσουμε ο διάλογος να συνεχίσει στο πλαίσιο που επέβαλε η Τουρκία.

Η μέχρι σήμερα εμπειρία από τα 43 χρόνια συνομιλιών επιβάλλει αλλαγή τακτικής για αποτελεσματική αντιμετώπιση των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών και ανάληψη πρωτοβουλιών που θα φέρουν την Τουρκία σε δύσκολη θέση πολιτική και οικονομική.

Με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή η διαμόρφωση ενιαίας πολιτικής Κύπρου – Ελλάδας είναι αναγκαία και απαραίτητη. Οι δύο χώρες επιβάλλεται να επικεντρώσουν την προσπάθειά-τους στην αναβάθμιση του γεωστρατηγικού τους ρόλου στην περιοχή.

Η αναβάθμιση μπορεί να στηριχθεί σε τρείς βασικούς πυλώνες:

Τον Πολιτικό

Με επικέντρωση των προσπαθειών στην Ε.Ε. και τον ΟΗΕ.

Τον ενεργειακό

Η προσεκτική και πολυεπίπεδη αξιοποίησή-του θα υποβοηθήσει στη μερική εξισορρόπηση των συμφερόντων των δυνάμεων που εμπλέκονται στην περιοχή. Κεντρικό στοιχείο πρέπει να είναι η κατασκευή του αγωγού της αν. Μεσογείου.

Τον στρατιωτικό

Η υλοποίηση των δύο προηγούμενων πυλώνων θα ενισχυθεί σημαντικά από ανάλογη στρατιωτική υποστήριξη, την οποία η Κύπρος αδυνατεί να προσφέρει. Σε συνεργασία όμως με την Ελλάδα τα δεδομένα αλλάζουν σημαντικά.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να ενεργοποιηθεί το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και να ενισχυθεί η παρουσία του ελληνικού στρατού στην Κύπρο, τόσο αριθμητικά όσο και οπλικά.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο αγώνας αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού είναι κοινός. Η Κύπρος δεν είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού, αλλά το τελευταίο. Εάν χαθεί η μάχη της Κύπρου θα χαθεί και η μάχη της Θράκης και του Αιγαίου και η συρρίκνωση του Ελληνισμού θα είναι αναπόφευκτη.

Όλοι θέλουμε λύση (δεν αμφισβητούμε την ειλικρίνεια κανενός), πολύ περισσότερο η ΕΔΕΚ που αγωνίσθηκε για να ματαιώσει τα πραξικοπηματικά σχέδια της χούντας, των συνοδοιπόρων-της και των ΝΑΤΟικών κύκλων που τα υπέθαλπαν, καθώς και  όσοι το 1974 βιώσαμε την τουρκική εισβολή, τον εκτοπισμό, την προσφυγιά, την απώλεια των περιουσιών-μας, αλλά και την εγκατάλειψη και την αδιαφορία της κυπριακής πολιτείας.

Με βάση τη συσσωρευμένη-μας  εμπειρία αγωνιζόμαστε για λύση που δεν θα επιτρέπει την επανάληψη του παρελθόντος. Διεκδικούμε  λύση δημοκρατική, λειτουργική, χωρίς εθνοτικούς ή θρησκευτικούς διαχωρισμούς, χωρίς ακρωτηριασμό των πολιτικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κανενός κυπρίου, στο πλαίσιο της συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτους μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε.

Η διεκδίκηση  λύσης στηριγμένης στις παραπάνω αρχές δεν είναι απορριπτισμός όπως κάποιοι επιχειρούν να της αποδώσουν. Είναι  πατριωτική υπευθυνότητα. Αυτή την υπευθυνότητα ως κόμμα την επιβεβαιώσαμε πολλές φορές μέχρι σήμερα, πληρώνοντας βαρύ τίμημα. Σε αντίθεση μάλιστα με τους αυτοαποκαλούμενους «υποστηρικτές της λύσης» που σε καμιά περίπτωση μέχρι σήμερα δεν επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις αλλά ούτε και οι επιλογές-τους.

Σήμερα οφείλουμε όσοι πραγματικά νοιαζόμαστε για μέλλον της πατρίδας-μας  να στείλουμε ένα σαφές μήνυμα ότι:

–                  Δεν πρόκειται να αποδεχθούμε και να νομιμοποιήσουμε μια λύση ΝΑΤΟικής έμπνευσης και προώθησης, μιας λύσης για την υλοποίηση της οποίας υπήρξαν οι αλλεπάλληλες συνομωσίες της 10ετίας 1964-1974 που κατέληξαν στο προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.

–                   Δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουμε τα τετελεσμένα της εισβολής.

–                  Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουμε η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία ιδρύθηκε και διατηρήθηκε με θυσίες και αίμα ηρώων, να καταλυθεί με υπογραφή πολιτικών, και ότι

–                  Θα αγωνισθούμε για μια δημοκρατική λύση η οποία να διασφαλίζει σε όλους τους πολίτες-της ίσα δικαιώματα και ένα ασφαλές και ειρηνικό μέλλον

Υποχωρήσεις είμαστε έτοιμοι να κάνουμε, προς τους Τ/Κύπριους για να νοιώθουν ασφάλεια και για τη δημιουργία συνθηκών ειρηνικής συνύπαρξης και αγαστής συνεργασίας με στόχο την από κοινού διαμόρφωση του μέλλοντος, μέσα σε συνθήκες ασφάλειας των νέων γενιών. Όχι όμως προς την Τουρκία για να διευκολυνθεί να ολοκληρώσει τους σχεδιασμούς-της σε βάρος της πατρίδας-μας.

Φίλες και φίλοι, συναγωνίστριες/στές,

καθήκον-μας είναι να  δώσουμε το μήνυμα χωρίς αναστολές και δισταγμούς. Σε καμιά περίπτωση δεν θα αποδεχθούμε λύση η οποία θα είναι άδικη και ετεροβαρής, η οποία θα μετατρέπει τους Κύπριους σε Ευρωπαίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Στο όνομα των νεκρών αλλά και των αγωνιστών της δημοκρατικής αντίστασης, τη μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα, στο όνομα των χιλιάδων επώνυμων και ανώνυμων ηρώων της κυπριακής ελευθερίας, στα αθώα θύματα και τους παθόντες της τουρκικής θηριωδίας, οφείλουμε να διατηρήσουμε και να ενισχύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία.

Η Κυπριακή Δημοκρατία ιδρύθηκε και διατηρήθηκε με θυσίες και αίμα ηρώων. Δεν θα επιτρέψουμε να καταλυθεί με υπογραφή πολιτικών. Οφείλουμε να αγωνισθούμε και να την παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές και πάλι ελεύθερη και δημοκρατική, όπως την οραματίσθηκαν και για την πραγματοποίησή της αγωνίσθηκαν μέχρι την τελευταία τους πνοή οι ήρωες που τιμούμε σήμερα. Αυτή είναι και η καλύτερη υπόσχεση στη μνήμη τους.