Εν έτη 2019 και η Κύπρος επέλεξε να μη στείλει καμιά γυναίκα στην Ευρωβουλή.
Παρόλο που όλα τα κόμματα είχαν γυναίκες υποψήφιες στα ψηφοδέλτια τους, εντούτοις δεν εκλέχθηκε καμία γυναίκα ευρωβουλευτής και αυτό το γεγονός είναι άξιο παρατήρησης και συζήτησης για τα στεγανά της κυπριακής κοινωνίας.
Μιλούμε για ισότητα, μιλούμε για τον ενεργό ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, μιλούμε για τη μητέρα, τη σύζυγο, την εργαζόμενη… κι όλα αυτά δεν ήταν ικανά για να εκλέξουν μια Κύπρια Ευρωβουλευτή.
Μάλιστα, η πρώην Επίτροπος της Ε.Ε., Αντρούλα Βασιλείου, σε δηλώσεις της χαρακτήρισε ντροπή την απουσία γυναικών από την εξάδα που θα μας εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή. Αναφορά με την οποία συμφώνησε και η Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλή, η οποία τόνισε πως είναι πισωγύρισμα η απουσία των γυναικών.
Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν είναι μόνο κυπριακό, αλλά και ευρωπαϊκό. Συγκεκριμένα, αν και οι μισοί από τους ψηφοφόρους είναι γυναίκες, αποτελούν μόνον το 30% στο Ευρωκοινοβούλιο, με το ποσοστό αυτό να είναι αρκετά μικρό.
Καμία γυναίκα ευρωβουλευτής δεν κατέχει υψηλό πόστο
Σε ορισμένες, ευρωπαϊκές χώρες, όπως στη Γαλλία, ισχύει από φέτος νόμος περί εναλλαγής στο κομματικό ευρωψηφοδέλτιο. Δηλαδή στα κομματικά ευρωψηφοδέλτια τη μια χρονιά θα πριμοδοτούνται ως επικεφαλής άνδρες και την άλλη γυναίκες. Το σύστημα αυτό γνωστό ‘σύστημα – φερμουάρ’ το έχει θεσμοθετήσει εδώ δεκαετίες στις εθνικές εκλογές η Σουηδία.
Στις φετινές ευρωεκλογές από τις 27 χώρες – μέλη της ΕΕ στις 17 αυξήθηκε ο αριθμός των γυναικών υποψηφίων στα ευρωψηφοδέλτια σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές, αλλά στο σημερινό ευρωκοινοβούλιο οι γυναίκες αποτελούν μόνον το 30%. Επιπλέον μόνον σε 7 χώρες μέλη οι επικεφαλής των ευρωψηφοδελτίων είναι γυναίκες.
Η Σεσίλ Γκρεμποβάλ, εκπρόσωπος του λόμπι των γυναικών στο ευρωκοινοβούλιο, επισημαίνει: «Δεν υπάρχει ούτε μία γυναίκα σε κανένα υψηλό πόστο. Είναι αδιανόητο να μην εκπροσωπούνται ούτε καν αναλογικά σε τέτοια πόστα.»
Μέχρι τώρα μόνον δύο γυναίκες έγιναν πρόεδροι του Ευρωκοινοβουλίου: η Σιμόν Βέιγ (1979-1982) και η Νικόλ Φοντέν (1999 – 2002). Πόσο σημαντικό είναι άραγε το Ευρωκοινοβούλιο για τις γυναίκες; Η ευρωβουλευτής Γκέμπχαρντ εκτιμά ότι «και μόνον το άρθρο 119 της ιδρυτικής συνθήκη της Ρώμης που ορίζει σαφώς ‘ίση αμοιβή για ίδια εργασία’ πριμοδοτεί και προωθεί ακόμη και σήμερα τη βελτίωση της θέσης της γυναίκας στις εργασιακές σχέσεις σε όλες τις χώρες μέλη.»
Δημοκρατικό έλλειμμα η εκπροσώπηση των γυναικών
Η Σεσίλ Γκρεμποβάλ υποστηρίζει ότι πρόκειται «για δημοκρατικό έλλειμμα», «που συνδέεται άρρηκτα με το επικοινωνιακό έλλειμμα της ΕΕ. Εάν τα ΜΜΕ επικέντρωναν πιο δυναμικά και πιο τακτικά την προσοχή τους στο Ευρωκοινοβούλιο, εάν οι πολίτες γνώριζαν τι ακριβώς σημαίνει αυτό το Ευρωκοινοβούλιο, εάν μπορούσαν να συμμετέχουν πιο τακτικά και άμεσα σε αυτά που συμβαίνουν στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες, τότε θα αποκαλύπτονταν και ο ρόλος των γυναικών πολιτικών και ασφαλώς ο ρόλος των ευρωβουλευτών ως μελών ενός ισχυρού ελεγκτικού μηχανισμού.»
