“Το Κυπριακό ουδέποτε λειτουργούσε ούτε σαν βοήθεια ούτε σαν εμπόδιο στην βελτίωση των οικονομικών μας συνθηκών, σαν ατόμων ή σαν συνόλου.

Η βελτίωση της οικονομικής μας κατάστασης είναι σκοπός, ο οποίος συμβαδίζει με την εθνική μας αποκατάσταση. Είναι βασική επιδίωξη που δεν πρέπει να συγκρούεται με την ηθική, διότι διαφορετικά καθίσταται ένα ανήθικος αγώνας. Η επιδίωξη για επίτευξη του οικονομικού συμφέροντος σε βάρος των εθνικών και ηθικών αρχών, αποτελεί εσχάτη προδοσία και οδηγεί στην καταστροφή.

Κοινωνία ανθρώπων, η οποία προδίδει εθνικές αρχές δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται σαν κοινωνία, αλλά σαν μια κατάσταση πέρα από την ζούγκλα. Στη ζούγκλα τουλάχιστον υπάρχει και ο χορτασμός, ενώ στην πρώτη περίπτωση επικρατεί η πλεονεξία.

Στο νησί μας, το τελευταίο καιρό, επιχειρείται από κάποιους η εγκατάλειψη των εθνικών και ηθικών αρχών.

Δυστυχώς, οι προσπάθειες μας για λύση του κυπριακού προβλήματος, έρχονται σε δεύτερη μοίρα για τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Μπορεί η πιο πάνω διαπίστωση να προκαλεί λύπη, αλλά αντικατοπτρίζειδυστυχώς πλήρως την πραγματικότητα. Το οικονομικό τίθεται υπεράνω των ιδεωδών. Αυτή, όμως, η εξέλιξη, αποτελεί την αρχή στον ατελείωτο και ολισθηρό κατήφορο. «Το οικονομικό συμφέρον υπεράνω όλων».

Και πράγματι, αναρωτιέται κάποιος με ποιο τρόπο εκείνος, ο οποίος θα προδώσει την πατρίδα του χάριν του οικονομικού του συμφέροντος, δε θα διστάσει για τον ίδιο λόγο να προδώσει την κοινωνία του, τον συνάδελφο του, τον συμπατριώτη του και την ίδια του την οικογένεια;

Με ποιο τρόπο ο προδώσας την πατρίδα του μπορεί να παραδειγματίζει και να απαιτεί από τους συνανθρώπους και συμπολίτες του προσήλωση στα ιδεώδη και τις ηθικές αρχές;

Μήπως θα πρέπει εδώ στην Κύπρο, πλέον, κ να στήσουμε ανδριάντες σε οι οποίοι με χρήματα πρόδωσαν τον απελευθερωτικό μας αγώνα; Διότι σε τι διαφέρει η δική μας προδοσία από τη δική τους; Ή μήπως θα πρέπει να γκρεμίσουμε τους ανδριάντες των ηρώων της ΕΟΚΑ, οι οποίοι όχι μόνο δεν πρόδωσαν τον αγώνα, αλλά οδήγησαν ταυτόχρονα τον εαυτό τους στην αγχόνη και τον ένδοξο θάνατο;

Μήπως πρέπει ,πλέον, να ξεσχίσουμε τις εικόνες τους, από το εικονοστάσι της ψυχής μας και τη θυσία τους να την ερμηνεύσουμε σας αφέλεια και ανοησία;

Οι Έλληνες, αγαπητοί μου, ποτέ δεν ευρέθησαν ενώπιον διλήμματος όταν τους χαρακτήριζε η αγάπη και η προσήλωση στην πατρίδα και την αρετή.

Ανέκαθεν μέχρι σήμερα μια και αδιαφιλονίκητη υπήρξε η πορεία μας. «Το ΜολώνΛαβέ» μέχρι και το «Ελευθερία ή Θάνατος».

Αυτά απλώς για να θυμηθούμε όλοι ότι είμαστε Έλληνες και πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της αδιαφορίας για να δούμε και να αποφασίσουμε ποιο θα είναι το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά και των παιδιών μας.

Γεώργιος Γαβριήλ Στενιώτης”