Λευτέρης Χριστοφόρου, Αναπλ. Πρόεδρος ΔΗ.ΣΥ – Ευρωβουλευτής Ε.Λ.Κ..

“45α Χριστούγεννα στη Προσφυγιά. Μία σκληρή, με πόνο, δάκρυ δραματική  πραγματικότητα που υφίσταται στο τόπο μας, σχεδόν εδώ και μισό αιώνα και την κουβαλάνε στις πλάτες τους 200000 Έλληνες Κύπριοι Πρόσφυγες.

Το Δράμα είναι εδώ και το βιώνουμε, καθημερινά όλοι οι πρόσφυγες. Απλά αυτός ο ασίγαστος πόνος και ο βουβός καημός, δεν φαίνεται κι ούτε ακούγεται γιατί οι Πρόσφυγες της Κύπρου, με αίσθημα πατριωτικής ευθύνης και με περισσή αξιοπρέπεια, υφίστανται τα δεινά της κατοχής αγόγγυστα και με ιώβειο υπομονή.

Αυτός ο καθημερινός προσφυγικός πόνος και το πικρό κλάμα του κάθε ξεριζωμένου, πνίγεται στους παγωμένους τοίχους των γηρασμένων συνοικισμών, στις ετοιμόρροπες πολυκατοικίες, στα πλινθόκτιστα τουρκοκυπριακά χωριά, στις τουρκοκυπριακές συνοικίες των πόλεων και σε κάθε γωνιά της Ελεύθερης Κύπρου.

Η εκκωφαντική σιωπή των Προσφύγων μας, κρύβεται πίσω από τον 44χρονο διακαή πόθο της επιστροφής και πίσω από τις γηρασμένες   χρονιάρες ευχές “και του χρόνου στα σπίτια μας”.

Η προσφυγική οδύνη γιγαντώνεται όμως, όταν ο πρόσφυγας πατέρας δυσκολεύεται να σπουδάσει το παιδί του κι ας είναι άριστος μαθητής, για ένα απλούστατο και μόνο λόγο. Γιατί “ατύχησε” να έχει πατέρα πρόσφυγα, που για 45 χρόνια οι περιουσίες του και τα εισοδήματα του λεηλατούνται από την τουρκική κατοχή.

Η προσφυγιά όμως “φουσκώνει της πίκρας το προζύμι”, όταν ο πρόσφυγας της δεύτερης γενιάς, με χίλιες στερήσεις μεγαλώνει τα παιδιά του και τα φέρνει εις γάμου κοινωνία και προσπαθεί να τους “βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του”. Αποφασίζει να τους αγοράσει οικόπεδο και τότε διαπιστώνει ότι για ένα οικόπεδο 500 τετραγωνικών μέτρων χρειάζεται να εργαστεί άλλες δύο ζωές, όταν την ίδια στιγμή, οι 500 ιδιόκτητες σκάλες και όχι μέτρα γης,  στα κατεχόμενα δεν μετρούν και η αγορά οικοπέδου στις ελεύθερες περιοχές καθίσταται άπιαστο όνειρο.

Κι ας βρίσκονται, αυτές οι απέραντες εκτάσεις γης των Προσφύγων μας, στην πανέμορφη Κερύνεια, στην μοναδική κι απείρου κάλλους Καρπασία μας, στον πανέμορφο εύφορο κάμπο στη Μεσαορία, στη θαλασσοφίλητη Βασιλεύουσα Αμμόχωστο, στους πορτοκαλεώνες και στην λεμονανθούσα παραλία της Μόρφου και σε κάθε σπιθαμή ευλογημένης γης.

45α Χριστούγεννα Πρόσφυγες στην ίδια μας την Πατρίδα.

Τα πρώτα Χριστούγεννα το ’74, είμασταν μικρά παιδιά, πηγαίναμε Δημοτικό Σχολείο και παραμένουν χαραγμένα ανεξίτηλα στις μνήμες μας. Αντίσκηνα, Κρύο, Κουβέρτες της Μέριμνας και Στρώμα μας η παγωμένη Γή.

Κανένας μας δεν ξεχνά και τίποτε δεν ξεχνιέται.

Ατέλειωτος ο πόνος.

Δεν θα σας περιγράψω, πως βίωσε και βιώνει τη Προσφυγιά και τα Χριστούγεννα η δική μου η γενιά.

Είμαι βέβαιος όμως ότι οι γονείς μας, δεν γιόρτασαν Χριστούγεννα και δεν πρόκειται να γιορτάσουν Χριστούγεννα, μακράν της Πατρώας και Λατρευτής τους Γενέθλιας Γης.

Οι εναπομείναντες αυτής της γενιάς, των πατεράδων μας, φεύγουν ένας, ένας, αθόρυβα, όπως βίωσαν αθόρυβα, αλλά με αξιοπρέπεια τα πέτρινα προσφυγικά μαρτυρικά χρόνια, χωρίς να γιορτάσουν φωτεινά και χαρούμενα Χριστούγεννα.”