“Όσο και να έχει απορροφηθεί ο λαός μας από τον αγώνα επιβίωσης, ή από το κυνήγι των υλικών ευκαιριών ή από την ακόρεστη δίψα για πλούτο, όσο και να δείχνει αποπροσανατολισμένος δεν παύει, όπως κάποιοι πιστεύουν ή επιδιώκουν, να προβληματίζεται για το αύριο των παιδιών του. Είναι σίγουρο ότι ως λαός συντηρητικός επιθυμεί τον ευκολότερο δρόμο για τη λύση του Κυπριακού. Τον έντιμο συμβιβασμό.

Επανειλημμένα ανέθεσε τη διακυβέρνηση του τόπου και την ευθύνη των διαπραγματεύσεων σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που ανοικτά κι επίμονα δέχτηκαν τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας τον «έντιμον συμβιβασμό». Από την εισβολή κι εντεύθεν οι συνομιλίες διεξάγονται πάνω σ’ αυτή τη βάση που οι Τούρκοι επέμεναν, ελπίζοντας οι διάφοροι προέδροί μας ότι έτσι θα φτάναμε σύντομα σε μια αποδεκτή λύση που θα επέτρεπε την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού στα προγονικά εδάφη.

Μετά από 44 χρόνια ο νυν Πρόεδρος, ο πλέον «προσκολλημένος»στην ιδέα της διζωνικής λύσης, ο Πρόεδρος που δεν δίστασε να καταγγείλει τη χώρα του στο Συμβούλιο της Ευρώπης ως αντιδημοκρατική επειδή δεν άνοιξε τις τηλεοράσεις στον κ. Φερχόικεν, ο άνθρωπος που όχι μόνο έκαμε εκστρατεία υπέρ του ΝΑΙ για το σχέδιο ΑΝΑΝ αλλά στη συνέχεια εξαπέλυσε επίθεση για να εξοντώσει τον Τάσσο Παπαδόπουλο που είπε το ΟΧΙ. Και τα κατάφερε τελικά με την πλήρη σύμπραξη του ΑΚΕΛ και των Αμερικανών, αυτός ο άνθρωπος έρχεται σήμερα και ομολογεί ότι οι προσπάθειες για λύση διζωνικής απέτυχαν διότι η Τουρκία τα θέλει όλα.

Και αισθάνεται την ανάγκη κάποιας αλλαγής στην πορεία μας.

Είναι όθεν ολοφάνερο ότι η λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, έστω με το σωστό περιεχόμενο, είναι ανέφικτη με το σημερινό ισοζύγιο δυνάμεων.

Και είναι ακόμα πιο φανερό ότι παρά τον συντηρητισμό των Κυπρίων, βρισκόμαστε ενώπιον σοβαρών εσωτερικών ανακατατάξεων. Σίγουρα πλέον ο λαός θα αναζητήσει τη διέξοδο σ’ αυτά τα αδιέξοδα. Την υπαλλακτική οδό.

Υπάρχουν τέτοιες οδοί; Οι τελευταίες εξελίξεις με την τριμερή δήλωση πίστης στη διζωνική ομοσπονδία από τον ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ, το τελευταίο για διζωνική με το σωστό περιεχόμενο, οι επιλογές για υπαλλακτικές οδούς περιορίζονται δραματικά. Ας είμαστε ρεαλιστές. Από τη μια είναι το ΕΛΑΜ. Το ψυχοπαίδι της Χρυσής Αυγής, των ρατσιστών, των σοβινιστών, των ανθρώπων της βίας, της μισαλλοδοξίας και του φασισμού. Το ΕΛΑΜ που λόγω των λανθασμένων πολιτικών των μεγάλων κομμάτων, των αδιεξόδων, επικίνδυνων και αντιλαϊκών μαζεύει ψήφους αγανάκτησης και διαμαρτυρίας.

Από την άλλη είναι η ΕΔΕΚ η οποία από το 1974 απέρριψε τη διζωνική, απέρριψε και τους δείκτες Κουεγιάρ και τις Ιδέες Γκάλι καθώς και τα ποικιλώνυμα σχέδια που μας ήρθαν από τους Δυτικούς που ήσαν στην καλύτερη περίπτωση διχοτομικά και στη χειρότερη σχέδια τουρκοποίησης της Κύπρου.

Η ΕΔΕΚ που για 44 τώρα χρόνια αγωνίζεται όχι μόνο για την πατρίδα και τη δημοκρατία αλλά και για τα μη προνομιούχα στρώματα του λαού. Η ΕΔΕΚ με τις διεθνείς της σχέσεις και διασυνδέσεις με τα Ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κόμματα, με προοδευτικά κινήματα και κόμματα σ’ όλο τον κόσμο.

Οι πρώτοι της ΕΔΕΚ έδωσαν αίμα για τη δημοκρατία, ενώ οι πρώτοι του φασισμού, οι προελαμίτες δηλαδή, έχυσαν αίμα δημοκρατικών αγωνιστών στην προσπάθειά τους να μας επιβάλουν τη δικτατορία όπως και οι προχρυσαυγίτες στην Ελλάδα. Και τι βλέπουμε; Βλέπουμε τον ηλεκτρονικό και τον έντυπο Τύπο να ασχολούνται συνεχώς με την ΕΔΕΚ αρνητικά. «Θα χάσει την έδρα στην Ευρωβουλή» «Θα την περάσει το ΕΛΑΜ»«Έλλειψη δημοκρατίας στην ΕΔΕΚ» ενώ είναι το μόνο κόμμα που κάνει ανοικτές συνεδρίες τόσο της Κ.Ε. όσο και του Π.Γ.

Καιρός να συνέλθουν και οι εκτός και οι εντός. Γιατί αυτό που στο άμεσο μέλλον θα κριθεί κι ας το καταλάβουν επιτέλους, είναι ποιος θα αποτελέσει την υπαλλακτική οδό μετά τη χρεωκοπία τόσο της εμμονής στη διζωνική όσο και των πολιτικών δυνάμεων που τη στήριξαν.
Το ΕΛΑΜ ή η ΕΔΕΚ;

Κομματικά μπορεί να τους βολεύει το ΕΛΑΜ. Σίγουρα θα προτιμούσαν για αντίπαλό τους ένα ακροδεξιό κόμμα, παρά ένα κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Τι γίνεται όμως με την Κύπρο;

Δώρος Θεοδώρου,

τέως Υπουργός Δικαιοσύνης”