Το Σαββατοκύριακο οι παραλίες μας κατακλύζονται με κόσμο, αφού όλοι μας αναζητούμε μια ανάσα δροσιάς. Οι ακτές «βουλιάζουν» στην κυριολεξία, αφού με τέτοιες θερμοκρασίες είναι φυσικό και επόμενο.
Ως εδώ, μια χαρά. Η επόμενη μέρα όμως;
Η επόμενη μέρα βρίσκει τις παραλίες, όχι γεμάτες από κόσμο, αλλά γεμάτες από σκουπίδια. Λογής λογής απορρίμματα στις ακτές «παρελαύνουν» δημιουργώντας εικόνες ντροπής, εικόνες που κανένα μας δεν κάνουν περήφανο.
Για πολλούς, ο όρος περιβαλλοντική συνείδηση δεν υπάρχει, δεν του αγγίζει, και κάτι τέτοιο πραγματικά είναι καταδικαστέο. Το περιβάλλον είναι το σπίτι μας και οι ίδιοι έχουμε την ευθύνη για αυτό!
Και αναρωτιόμαστε πραγματικά. Αυτή την εικόνα θέλουμε να έχουν τα παιδιά μας; Αυτές τις αρχές θέλουμε να τους δώσουμε; Μη ξεχνάτε πως τα παιδιά ότι βλέπουν το μιμούνται. Καταστρέφουμε εμείς οι ίδιοι τον κόσμο που θα τους παραδώσουμε… καταστρέφουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή των παιδιών μας για μια πράξη ενός λεπτού… Που αντί να μαζεύουμε τα σκουπίδια μας τα αφήνουμε εκεί στην αμμουδιά, στην αμμουδιά που θα επισκεφθούμε το άλλο Σαββατοκύριακο, αφήνοντας κι άλλα απορρίμματα, κι άλλα, κι άλλα…
Και ποιος ξέρει; Μέρα με τη μέρα μπορεί να μην υπάρχει αμμουδιά. Τη θέση της να έχει “θρονιαστεί” ένας σωρός από σκουπίδια. Και αυτό είναι το λογικό. Ξέρετε γιατί; Γιατί ενός κακού μύρια έπονται!
Για αυτό την επόμενη φορά μάζεψε τα σκουπίδια σου… Κάντο για το παιδί σου!
