Το taxidromos24.com, συνάντησε τον γνωστό ράφτη της Χλωρακας , Χαράλαμπο Ηλία , που πέρασε μια ολόκληρη ζωή τιμώντας το επάγγελμα του , που πλέον όπως δηλώνει , είναι ξεχασμένο.
Το κατάστημα του κ. Χαράμπου βρίσκεται στην Χλωρακα. Όλη η ζωή του κ. Ηλία, περιστρεφόταν γύρω από μια ραπτομηχανή , όμως πολλά έχουν αλλάξει από τότε…
Υπάρχει η τέχνη του ραψίματος εν έτη 2018;
Υπάρχει αλλά είναι ελάχιστη. Δεν είναι όπως παλαιότερα που υπήρχαν περισσότερες δουλειές γιατί τώρα πάει ο κόσμος για παράδειγμα να αγοράσει ένα παντελόνι και κοστίζει ελάχιστα, αφού στο ράφτη θα κοστίσει πολύ περισσότερα για να το ράψει.
Πως βρεθήκατε σε αυτό το επάγγελμα;
Αυτό το επάγγελμα το ξεκίνησα στα 13 μου χρόνια. Πηγαίναμε στη Περιστερώνα της Πάφου με λεωφορείο. Από τις 7:00 μέχρι τις 3:00 η ώρα που θα μας επέστρεφε το λεωφορείο πίσω στο σπίτι μας. Εκεί είχε ένα ράφτη ο οποίος μας δίδαξε αυτή την τέχνη και μας πλήρωνε μάλιστα , αλλά ελάχιστα.
Πόσα χρόνια ασχολείστε με το ράψιμο , πως ήταν τα πράγματα τα παλαιότερα χρόνια; Τι ράβατε συνήθως;
Την δουλειά μου την αγαπώ και την σέβομαι μιας και συντηρώ και την οικογένεια μου. Έχω από όλα τα γύρω χωριά πελάτες , που τους αρέσει η δουλειά μου οι οποίοι ακόμα και σήμερα να με προτιμούν. Το 1968 φύγαμε από το χωριό και κατεβήκαμε στην πόλη. Όταν όμως μετακομίσαμε ήταν διαφορετική η τέχνη του ραψίματος εδώ απ’ ότι στο χωριό, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω να μαθαίνω να ράβω με άλλο τρόπο από το μηδέν. Η δουλειά στην πόλη ήταν πολύ καλύτερη και αμειβόμασταν με περισσότερα χρήματα. Συνήθως ράβαμε κουστούμια, παντελόνια, γιλέκα, πουκάμισα. Μας προτιμούσαν για επίσημα ρούχα , για γάμους, αρραβώνες , ακόμη και για νυφικά …
Νομίζετε, ότι είναι η τέχνη που μπορεί να συνεχιστεί , με τόσα εμπορικά κέντρα γύρω μας; Αν ναι! Τι μπορεί να σωθεί διατηρηθεί για τις επόμενες γενιές;
Δυστυχώς δεν προτιμούν πλέον την τέχνη του ραψίματος.! Όσοι συνάδελφοι έχουν απομείνει καλός, αλλιώς κανένα παιδί δεν θα πάει τώρα να ασχοληθεί αφού δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποί να τον βοηθήσουν να ενταχθεί σωστά σε αυτή την τέχνη, μιας και δεν θα πληρώνετε μάλιστα. Θα προτιμήσει να πάει να δουλέψει ως εργάτης για να πληρώνετε. Εκτός βέβαια από κάποια μοδίστρα που μπορεί να ασχοληθεί με μπαλώματα ή διορθώματα συνήθως. Το επάγγελμα μας , άλλαξε και σχεδόν εξαφανίστηκε, αφού τώρα οι άνθρωποι ,για να βρίσκουν μεγαλύτερη ποικιλία ρούχων, στρέφονται στα μαγαζιά. Τώρα αντικαταστάθηκε από το επάγγελμα των σχεδιαστών αλλά και από βιοτεχνίες που δημιουργούν ρούχα.
Αναγνώριζαν το επάγγελμα σας οι άνθρωποι της τότε εποχής και πόσο σημαντικό ήταν σε σχέση με το σήμερα;
Ήταν ένα από τα καλύτερα επαγγέλματα. Κάποιες φορές είχες να αντιμετωπίσεις πολύ φόρτος εργασίας ακόμα και τα Σαββατοκύριακα δουλεύαμε για να μπορούμε να εξυπηρετήσουμε όλους μας τους πελάτες και με πολύ καλή αμοιβή. Σε σχέση με τώρα δεν είναι καθόλου καλά τα πράγματα.
Πως ήταν η καθημερινότητα σας τα προηγούμενα χρόνια; Τι θυμάστε; Τι είναι αυτό που σας έχει μείνει από τότε;
Είναι μια αρρώστια αυτή η δουλειά από την στιγμή που θα τοποθετήσεις πάνω στο σώμα σου τα γυαλιά και το μέτρο δεν σκέφτεσαι απολύτως τίποτα. Είναι το επάγγελμα που με ξεκουράζει γιατί κάνω αυτό που σου αρέσει. Βέβαια δεν υπάρχει δουλειά μου να μην έχει τα προβλήματα της, όπως το να κόψεις το παντελόνι ένα εκατοστό παραπάνω σημαίνει ότι δεν θα ικανοποιησεις τον πελάτη σου 100% για αυτό θα πρέπει να είσαι ακριβής με το μέτρο σου. Όσο ζω και υπάρχω θα ράβω.
