Στην πορεία αγάπης Μακαρίου βρέθηκε ο υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας, Γιώργος Λιλλήκας, όπου παράεθεσε ομιλία.
Αυτούσια η ομιλία του Γ. Λιλλήκα:
“Επιβάλλεται να αξιολογήσουμε ρεαλιστικά, μακριά από ψευδαισθήσεις, τους στόχους της Τουρκίας. Να εκτιμήσουμε τις δικές μας δυνατότητες και τα πλεονεκτήματα που διαθέτουμε, για να διαμορφώσουμε τέτοια πολιτική που θα καθιστά πλέον την κατοχή και τη διχοτόμηση ασύμφορη για την Τουρκία.
Ο Εθνάρχης Μακάριος συνδύαζε το όραμα με τον πατριωτικό ρεαλισμό. Οραματιστής, αγωνιζόταν για το ιδεώδες, το ιδανικό, το δίκαιο, το αληθινό. Και όπως έγραψε ο εθνικός μας ποιητής, «το Εθνικό είναι το αληθινό».
Η προσπάθεια απόδοσης της ΔΔΟ στον Μακάριο, ακούσια ή εκούσια αποτελεί υπόσκαψη της μνήμης, των πιστεύω, των αρχών και των αγώνων του Μακάριου. Όσοι γνώρισαν τον Μακάριο, αλλά και όσοι μελέτησαν τον Μακάριο, γνωρίζουν πως ποτέ ο Μακάριος δεν θα συναινούσε σε κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας για να δημιουργηθεί ένα νέο συνεταιριστικό κράτος. Ποτέ δεν θα δεχόταν η παράνομη αποσχιστική οντότητα της του ψευδοκράτους να καταστεί συνιστώσα της λύσης ως ένα εκ των δύο συνιστώντων, συνιδρυτικών κρατών. Ποτέ ο Μακάριος δεν θα δεχόταν εξίσωση του 18% με το 82% καταργώντας κάθε αρχή της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Ποτέ δεν θα δεχόταν ο Μακάριος, κατάργηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή των δημοκρατικών ελευθεριών ως θυσία για να μπορέσει να εφαρμοστεί η ΔΔΟ. Ποτέ ο Μακάριος δεν θα αποδέχετο την νομιμοποίηση των εποίκων, την απονομή του δικαιώματος της ελεύθερης εγκατάστασης σε όλη την Κύπρο των 80 εκατομμυρίων Τούρκων της Τουρκίας. Ποτέ δεν θα δεχόταν ο Μακάριος να δώσει την περιουσία των προσφύγων στους χρήστες, σφετεριστές.
Γι’ αυτό όσοι επικαλούνται τον Μακάριο για να δικαιολογήσουν τις απαράδεκτες μονομερείς τους υποχωρήσεις, επιδεικνύουν ασέβεια προς τον Μακάριο. Ας μην συγχύζουν τον αγωνιστικό και πατριωτικό ρεαλισμό του Μακάριου με τις μοιρολατρικές δικές τους προσεγγίσεις. Ο Μακάριος ουδέποτε διαπραγματεύτηκε με γνώμονα το τι αποδέχεται η Τουρκία αλλά με το τι διασφάλιζε την Κύπρο.
Οι γνωστές πρωτεύουσες, σύμμαχοι της Τουρκίας, σχεδιάζουν ήδη τις κινήσεις και πρωτοβουλίες που θα αναλάβουν μετά τις Προεδρικές εκλογές. Συνέχιση των συνομιλιών από εκεί που διακόπηκαν στη Διάσκεψη του Κρανς Μοντανά, θα οδηγήσει την ελληνική πλευρά στο δίλλημα να αποδεχθεί μια λύση που θα μετατρέπει την Κύπρο σε τουρκικό προτεκτοράτο ή να κηρυχθεί επίσημα από τον Γ.Γ του ΟΗΕ, αδιέξοδο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ένα επίσημο αδιέξοδο εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους, μεταξύ των οποίων είναι και η κατάταξη του Κυπριακού στα λεγόμενα μη επιλύσιμα προβλήματα. Μια τέτοια εξέλιξη θα έλυνε τα χέρια της Τουρκίας για τη δημιουργία νέων και ενδεχομένων μη αναστρέψιμων δεδομένων, μη αποκλειομένης της προσάρτησης των κατεχόμενων εδαφών μας.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, επιβάλλεται να επανασχεδιάσουμε την πολιτική μας. Να επαναξιολογήσουμε τους στόχους μας, επανερχόμενοι στη σωστή πορεία που δεν είναι άλλη από μια λύση που να ανατρέπει και όχι να νομιμοποιεί τα δεδομένα που δημιούργησε η εισβολή. Επιβάλλεται λαός και ηγεσία, να αξιολογήσουμε σωστά και ρεαλιστικά, μακριά από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, τους πραγματικούς στόχους και βλέψεις της Τουρκίας έναντι της πατρίδας μας. Να εκτιμήσουμε τις δικές μας δυνατότητες τα μέσα και τα πλεονεκτήματα που διαθέτουμε, για να διαμορφώσουμε τέτοια πολιτική που θα καθιστά πλέον την κατοχή και τη διχοτόμηση ασύμφορη για την Τουρκία. Μόνο έτσι θα καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία και θα ανοίξει πραγματικά ο δρόμος για μια δίκαιη και Εθνικά αξιοπρεπή λύση.
Δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη λύση, είναι αυτή που συνάδει με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Είναι η λύση που αποκαθιστά την εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα της κυπριακής Δημοκρατίας από ην Πάφο μέχρι τον Απόστολο Ανδρέα. Είναι αυτή που διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες για όλους τους νόμιμους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς περιορισμούς ή αποκλεισμούς οποιασδήποτε μορφής. Είναι η λύση που διασφαλίζει μια ομαλή λειτουργία της κρατικής δομής στη βάση του Κράτους Δικαίου.
Είναι για αυτή τη λύση που αγωνίζεται και θα συνεχίσει να αγωνίζεται ο Κυπριακός Ελληνισμός. Γύρω από ένα τέτοιο στόχο και στη βάση μιας διεκδικητικής πολιτικής, μπορούμε να κτίσουμε και την αναγκαία εθνική, αγωνιστική ενότητα. Διεκδικώντας το δίκαιο μας, τα αυτονόητα που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης.
Μπορεί να είμαστε μικρός σε μέγεθος λαός και να μην μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Μπορούμε, όμως, να κάνουμε αυτό που οφείλουμε. Μόνο έτσι θα τιμήσουμε τη μνήμη και τους αγώνες του Εθνάρχη Μακαρίου και των άλλων ηρώων μας που θυσίασαν τη ζωή τους για να είναι η πατρίδα μας ελεύθερη.”
