Σήμερα πραγματικά ήταν μια άσχημη μέρα. Να βλέπεις ένα πλάσμα, ένα μέλος της οικογένειας σου να σπαράζει από τον πόνο και να ματώνει η ψυχή σου.

Έτσι, ένιωσα όταν αντίκρισα τον σκύλο μου, όταν με πήραν τηλέφωνο στη δουλειά και μου είπαν τα δυσάρεστα.

Αμέσως, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, να με λούζει κρύος ιδρώτας. Η φράση «έλα γρήγορα, ο σκύλος δεν είναι καλά», μου έκοψε στην κυριολεξία τα ποδιά.

Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξα, πήγα κοντά του. Πρώτη φορά τον είδα έτσι. Πρώτη φορά δεν έτρεξε με φόρα πάνω μου, πρώτη φορά δεν μου έκανε τις συνηθισμένες αγάπες όταν με είδε.

Αμέσως, ένιωσα να αποκόπτεται ένα κομμάτι από την καρδιά μου, με το κλάμα του, ακόμα και τώρα, να ηχεί στα αυτιά.

Τον βρήκα απλωμένο πάνω στη βεράντα, με τα μάτια του σχεδόν βουρκωμένα, να με παρακαλούνε να απαλύνω τον πόνο και εγώ να μην μπορώ να αντιδράσω, να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Ρώτησα τι έγινε. Μου είπαν ότι τον χτύπησε αυτοκίνητο και τον εγκατέλειψαν αβοήθητο λίγο πιο κάτω από το σπίτι του.

Θύμωσα. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει κάτι τέτοιο και να αφήσει ένα πλάσμα σαν και αυτό να υποφέρει;

Χωρίς πολλά λόγια τον άρπαξα πάνω μου, αφού δεν μπορούσε να περπατήσει, και πήγαμε αμέσως στον κτηνίατρο. Φοβηθήκαμε για εσωτερική αιμορραγία.

Έμεινα στο πλευρό του καθ’ όλη τη διάρκεια των εξετάσεων, μέχρι να ακούσω τα αποτελέσματα δε θα το κουνούσα από εκεί.

Ευτυχώς μέσα στην ατυχία του ήταν και τυχερός. Δεν είχε εσωτερική αιμορραγία, αλλά κάταγμα μηριαίου οστού και θα χρειαστεί εγχείρηση.

“Θα γίνει καλά”, μου είπε ο κτηνίατρος γεμίζοντας με θάρρος, τόσο εμένα, όσο και τον σκύλο μου.

Τώρα, ετοιμάζεται για χειρουργείο. Θα γίνει καλά. Είμαι σίγουρη. Είναι δυνατός και έχει πολλή θέληση για ζωή.

Σκοπός μου δεν ήταν απλά να μοιραστώ την άσχημη εμπειρία μου μαζί σας, γιατί μέσα από δυσκολίες γινόμαστε πιο δυνατοί, αλλά να επισημάνω το γεγονός ότι ανάμεσα μας κυκλοφορούν τέρατα.

Στη θέση του σκύλου μου θα μπορούσε να ήταν ένα παιδάκι, που έπαιζε ανέμελο στη γειτονία του. Μέσα από αυτά τα γεγονότα, αντιλαμβανόμαστε ότι στην κοινωνία μας ζουν ανθρωπόμορφα τέρατα, χωρίς αισθήματα, χωρίς ψυχή, θέτοντας σε κίνδυνο όλους μας, όχι μόνο τα ζώα.

Πώς γίνεται να αναπτύσσουν τέτοιες ταχύτητες μέσα σε κατοικημένες περιοχές; Πώς γίνεται να χτυπάς μια αθώα ψυχούλα και να την εγκαταλείπεις;

Δυστυχώς πρόκειται για ερωτήματα που μόνο αυτά τα τετράποδα μπορούν να απαντήσουν.

Σοφία Σολωμού